Dode ogen (Tais Teng)

Breek de schakels, besluit hij. Knip ze door.
Vaders betonschaar. Ja, dat massieve stuk gereedschap
knipt moeiteloos door ijzeren staven zo dik als je vinger.
Zo'n kettinkje is een fluitje van een cent voor zo'n betonschaar.
Daar ga je, kreng! Arno gebruikt al zijn kracht.
Geknars, dan een scherpe tik.
Ah! Daar heb je niet van terug!
Hij opent de bek van de betonschaar en slaakt een kreet
van teleurstelling. De schakels zijn niet eens verbogen en
het kettinkje blijft ongebroken.
Wat is dit in 's hemelsnaam voor materiaal?
De betonschaar bestaat uit vanadiumstaal. Alleen diamant
is harder.
Geef het op, fluistert een stem. Je bent moe. Doodmoe.
Ga toch slapen. Hang die betonschaar terug.
Arno weet niet langer ofhet zijn eigen gedachten zijn of
weer een van die stemmen die hem geen ogenblik rust gunnen.
Maar hij is inderdaad moe. Afgrondsdiep, onbeschrijflijk
moe.
Iedere andere mens zou Arno een plastic kinderschaartje
aan het rek hebben zien hangen. Een bot, knullig schaartje
dat nog geen draadje wol zou kunnen doorknippen ...
Arno's hoofd is leeg. Hij sluit zijn ogen en voelt zich in het
zachte kussen wegzakken. Grijze mist omgeeft hem. Een
van de dansende lichtvlekken komt dichterbij en verandert
in Deli's gezicht.
Kom bij me, fluistert ze. Laat me je aanraken.
Arno ontspant zich en de slaap rolt aan.
Of het Arno of de keizer is die op een muilezel langs de
lange Chinese muur sjokt, blijft onduidelijk. In deze kristalheldere
droom bestaat er amper verschil tussen die twee.