Dode ogen (Tais Teng)

Toch klinkt de naam juist. Chu-liangs. Hij ziet een kop­
pel zich een weg banen door dicht struikgewas. Ruigharige
monsters met een ring van krullend haar om hun nek. Niet
blauw natuurlijk, maar vaalbruin.
'Wat zal het zijn, meneer?' vraagt de man achter de
'
toonbank.
'0, sorry. Drie keer Peking eend met witte rijst. Haaien­
vinnensoep. Ook drie keer. En lychees toe.'
ten.'
De man reikt hem een bonnetje aan. 'U kunt daar wach­
Arno gaat naast twee Chinezen zitten en bladert in de
Nieuwe Revu.
'Die W ong van Sun li is een hopeloos geval,' hoort hij
zijn buurman zeggen. 'Dit is nu al het vierde voorstel dat hij
afslaat. Twintig procent is toch prima? Wie zou hem min­
der rekenen?'
De ander snuift. 'W ong zou de poep van zijn zool schra­
pen en klagen over de kwaliteit van de uitwerpselen.'
Dat klinkt als een spreekwoord, denkt Arno en hij moet
glimlachen. Een betere beschrijving van een klagende vrek
valt amper te verzinnen.
Hij verstijft. Dit kan niet. Dit is onmogelijk. De mannen
spraken in het Chinees, al die harde klanken, en hij kon hun
woorden moeiteloos vertalen ...
Verbeelding. Ik zat te dromen. Ik dácht alleen maar dat
ik ze begreep. Wie weet hadden ze het over iets totaal an­
ders. De Chinese voetbaltoto. De prijs van vuurwerk.
'Vierentwintig,' roept de man achter de toonbank.
Een van de Chinezen komt overeind. 'Vierentwintig, dat
is mijn nummer.' Hij steekt zijn hand groetend op. 'Ik zie je
nog wel op de club.'
Arno zinkt terug in zijn ongemakkelijke stoel. Deze keer
sprak dè man beslist Chinees en Arno verstond hem. Wat is
hier in 's hemelsnaam aan de hand?