Dode ogen (Tais Teng)

Deli's telefoon gaat twintig keer over en wordt dan auto­
matisch afgebroken. Arno legt de hoorn neer. Nu ja, ze hád
gezegd dat ze het weekeind niet thuis zou zijn.
Ik probeer het morgenavond nog een keer, neemt hij
zich voor. Maar hij weet dat hij het onmogelijk zo lang kan
volhouden. Waarschijnlijk draait hij haar nummer weer
voor er een uur voorbij is.
'Dat was het dan,' zegt Arno's vader en Arno slaakt een
zucht van verlichting.
De Vrije Sportvisser is gesorteerd, gevouwen, geniet en
in nette pakketjes van honderd stuks verpakt. Tweeduizend
exemplaren. Arno heeft zich voorgenomen nooit meer een
sporthengel aan te raken.
'Op zalmenjacht in het Noors hooggebergte.' 'De ene
kunstvlieg is de andere niet.' Allemachtig, wat kunnen die
lui zeveren!
Arno werpt een blik op het raam: de tijd is voorbijge­
vlogen. Het begint al te schemeren. 'Zal ik Chinees halen?'
Zijn vader werpt hem zijn portemonnee toe. 'Haal iets
lekkers. Geen nasi. We hebben er hard genoeg voor ge­
werkt.'
Aan weerszijden van de toonbank gluren twee geglazuurde
draken naar de klanten. Arno strekt zijn hand uit en raakt
hun manen aan. Hard plastic. En draken zijn het ook aller­
minst, hoewel ze er woest genoeg uitzien met hun scherpe
tanden. Dit zijn Chu-liangs. Jachthonden, waarmee de ede­
len op wilde varkens en herten jaagden. De pitbulls van
lang geleden, meer dan half wolf nog. Nu helaas uitge­
storven.
Hij trekt zijn hand terug. Waar komt die kennis van­
daan? Ik weet even weinig van hondenrassen als sportvis­
sen af. Minder zelfs, want ik kan De Vrije Sportvisser intus­
sen zo ongeveer opzeggen.