Dode ogen (Tais Teng)

Arno ontwaakt bij het eerste ochtendlicht. Het raam van
zijn slaapkamer is een rechthoek van het teerste roze. Een
straaljager kruipt van hoek tot hoek: een fonkelend stipje
dat een condensatiespoor van lichtend goud achter zich aan
trekt.
Minutenlang ligt hij met open ogen naar de hemel te
staren zonder ook maar iets te registreren. Koud zweet bedekt
zijn voorhoofd en hij is niet in staat om ook maar een
spier te bewegen.
Die droom. Die afgrijselijke droom.
Ik was een monster, een hatend, allesverslindend ding
waarvoor een mensenleven minder betekende dan het wegschoppen
van een kiezel.
Bijna alle details zijn weggezakt. Wie hij in de droom
was, in welk land. Wat zijn daden waren. Maar de nasmaak
van tomeloze haat blijft, de echo van die intense begeerte
naar jeugd, naar een leven zonder eind.
Pas als hij koud water in zijn gezicht plenst, komt een naam
uit de droom bovendrijven. Hwang-ti. Tsjin Sje Hwang-ti.
Een moment staat hij verdwaasd met de zeep in zijn ene en
de droge washand in de andere. Ja, dat was de naam van de
keizer uit zijn nachtmerrie. Van de keizer van China!
Arno laat de zeep in de wasbak vallen, mikt het washandje
in het bad en snelt poedelnaakt de woonkamer in.
In een oogwek heeft hij de cd-rom met de Carta Encyclopedie
in de computer geladen en tikt hij de naam in.
Een zacht gezoem stijgt uit de drive op.
60