Dode ogen (Tais Teng)

stoppen, maar zijn opluchting is eenvoudigweg te groot.
'Complete legers spionnen zond ik uit! Ik strooide met zilver,
ik strooide met goud. Duizenden, duizenden hadden
van u gehoord: niemand kon me uw schuilplaats wijzen.'
'De tijd was nog niet rijp voor onze ontmoeting.'
'En nu wel?'
Shaun grijnst. 'In het begin van je zoektocht was je overmoedig,
een man in de kracht van zijn leven. Maar nu, hai!
je haar wordt grijs, je gewrichten knarsen. Eindelijk ben je
bang genoeg voor de dood om werkelijk naar me te luisteren.
,
Ditmaal is het de keizer die zijn hoofd buigt. 'Wijze
meester, ze beweren dat u al duizend jaar leeft.'
'J e moet niet alles geloven wat onwetende boeren kakelen.
Duizend jaar is het grootste getal dat ze kunnen bevatten.'
Shaun giechelt, maakt een absurd dansje waarbij hij
met zijn armen zwaait. 'Keizer, dwaze keizer,' zingt hij. 'Ik
ben onmetelijk veel ouder dan dit land. Toen ik de Dood
voor het eerst bedroog, was de grootste stad van de wereld
een dorp met hutten van riet en vochten we met zwaarden
van steen. 0, mijn keizer, duizend jaar is niet meer dan een
enkele dag voor mij!'
De keizer weet dat hij bespot wordt, dat zijn woorden
voor Shaun niet meer dan het geritsel van dorre bladeren
zijn. Toch spreekt hij door. 'Ik bezit paleizen met gouden
daken,' somt hij op, 'vrouwen met glanzend zwart haar en
wenkbrauwen als dansende motten. Mijn leger is onoverwinnelijk.
Ik had de wereld kunnen veroveren.'
Hij sluit zijn ogen. 'Als ik enkel de tijd had gehad ... Dat
alles kan van u zijn, Shaun,' vervolgt hij op krachtiger toon.
'Noem uw prijs. Geloof me, geen prijs is mij te hoog.' Hij
balt zijn vuisten. 'Ik wil leven! Ik wil voor altijd leven!'
Shaun trekt peinzend aan zijn oor, schuifelt met zijn voeten.
De keizer beseft dat het toneelspel is, dat Shaun verdraaid
goed weet wat zijn prijs is.