Dode ogen (Tais Teng)

hun paarden. De keizer kijkt de soldaten na met iets dat
bijna vaderlijke genegenheid is: hij heeft de Gemaskerden
persoonlijk getraind. Net als hij zijn ze genadeloos als co
bra's, sluw als nertsen en even bedreven met het wurg
koord als met de lans. In de strijd communiceren ze met een
ruk van hun kin, met het opkrullen van een lip, een korte
grom. Elk van hen heeft zijn tong bij de wortel afgehakt, als
bewijs van hun onvoorwaardelijke trouw aan de keizer.
Wie niet kan spreken kan ook geen geheimen verraden.
Als iemand de tot nu toe ongrijpbare Shaun · in zijn
schuilplaats kan verrassen, dan zijn zij het wel.
Op de achtentwintigste dag strompelt het groepje Gemaskerden
het keizerlijke zomerkamp binnen. Hun luisterrijke
harnassen van gelakt leer zitten onder de krassen. Gele
leem klit in hun haren.
Ze werpen zich aan de voeten van hun meester en bonken
met hun voorhoofd op de met goudstof bestrooide
vloer.
'Ik zie het,' mompelt de keizer. 'Mijn jachthonden keren
jankend terug, met lege muilen. Jullie hebben Shaun de
Doodloze ook ditmaal niet gevonden.' Hij tuit zijn lippen,
zucht theatraal. 'Ga. Ik geef jullie toestemming om zelfmoord
te plegen.'
De soldaten kruipen achterwaarts weg. Hun aanvoerder
tast al naar zijn dolk om het bevel van de keizer uit te voeren.
'Nee!' brult de keizer vertoornd. 'Niet hier, idioot! Bloed
trekt aasvliegen aan.' Hij gebaart naar het westen en zijn
lange, felrode nagels blinken in de avondzon. 'Bij de veertiende
toren hebben de opzichters een massagraf gedolven.
Werp je dàar maar in.'
Een van de soldaten komt overeind en draait zich naar de
keizer: een pezige kerel van een jaar of veertig met een
54