Dode ogen (Tais Teng)

We sluiten de aarden deur
en jij moet het doornige pad gaan,
door de winderige vlakte,
over de brug die niet breder dan een haar is.
A Is je nooit een arme sloeber schoenen gaf,
ay, de doornen {uilen het vlees van je botten scheuren.'
A Is je nooit een hongerige brood gaf,
ay, as {ui je eten en je maag met stenen vullen.!'
Deli klakt met haar tong. 'Dat zongen ze als ze een dode
begroeven. Ze zongen het om een ziel te vertellen dat hij op
weg moest gaan. Donder op! Blijf niet langer in dat dode
lichaam rondhangen. Het heeft nog een stuk of tien coupletten.
De "aarden deur", dat is natuurlijk het graf.'
Ze begint opnieuw te neuriën, gaat dan op woorden
over. 'Zing mee,' spoort ze hem aan. 'De melodie is gemakkelijk.'
'Ik speel gitaar,' sputtert Arno tegen. 'Zingen is niet mijn
sterkste punt. Krolse katten klinken beter.'
Hij weet niet waarom hij die leugen vertelt. Hij zingt
vaak en grg. Op school heeft hij voor muziek nooit anders
dan tienen gehaald.
Ineens vervult het liedje hem met een diepe weerzin. Het
ritme is verkeerd: het lijkt precies uit de maat met zijn hartslag
te lopen en hij heeft moeite met ademhalen. Elke noot
lijkt knarsend vals, hoewel hij dat beslist niet is. Deli heeft
een prachtige, zuivere stem.
'Ik weet niet ... Ik heb gewoon geen zin om te zingen,
denk ik.'
Even betrekt Deli's gezicht en dan tuit ze haar lippen. 'Ik
snap het. Je wilt wat anders.'
Ze legt haar handen in zijn nek en trekt zijn hoofd omlaag.
Haar kus is beslist de meest enthousiaste die Arno ooit
heeft meegemaakt. Als hij naar adem hapt, zit Deli al aan
zijn riem te friemelen. 'Daar in die hoek staat een oude
45