Dode ogen (Tais Teng)

De Stones, weet hij. Als zijn vader doodvermoeid van
zijn werk komt, draait pa dat nummer vaak op maximum
volume.
Hij slingert het meisje rond en op de een of andere manier
lijkt ze bijna niets te wegen. Ze duikt soepel onder zijn
arm door, ze tolt om haar as, ze springt, buigt zich naar
achteren tot haar paardenstaart over de tegels sliert.
Een circusmeisje, denkt Arno opgetogen, al meer dan
half verliefd. Het soort vrouw dat van een honderd meter
hoge klip in de blauwe, blauwe zee duikt. Niet als Esther.
Absoluut niet als Esther.
Als het nummer met een roffel van de drum eindigt,
merkt hij dat de dansvloer niet langer leeg is. Zo'n vijftig,
zestig leerlingen hebben hun voorbeeld gevolgd. De andere
dansers hebben een ruimte voor hem en het meisje vrijgelaten.
Zij zijn het middelpunt, de spil.
Arno grijnst. Nu zijn het de lui die nog aan de kant staan,
die een ongemakkelijk gezicht trekken en zenuwachtig met
hun voeten zitten te wippen. En het allermooiste is dat hij
Esther tegen de toonbank van de kantine ziet leunen. Hij
kan haar gezichtsuitdrukking niet zien, niet van deze afstand.
Maar ze heeft hem beslist met het meisje zien dansen.
" Nog één nummer,' zegt het meisje twintig minuten later.
'Daarna mag je wat te drinken voor me halen.'
'Goed, oké,' weet Arno hijgend uit te brengen. Het
zweet loopt hem over de rug en het bloed suist in zijn oren.
Het liefst zou, hij zijn jack en zijn T-shirt uitrukken en ze in
een prop onder een tafeltje mikken.
Waarom niet, eigenlijk? Wie zou hem durven uitlachen?
Zijn doorweekte T-shirt volgt het leren jack en hij
springt de dansvloer op. Ze hebben de stroboscoop aangezet
en de lichtflitsen volgen elkaar razendsnel op.