Dode ogen (Tais Teng)

De leerlingen drommen in kleine groepjes om de tafels,
klas bij klas. De dansvloer zelfblijft leeg, een zwarte vlakte.
De eerste drie kwartier blijft volgens de traditie de band
van hun wiskundeleraar spelen. Daarna neemt een deejay
het over en dreunt de house tot half twee door.
Hamid komt naast hem staan, een bekertje met cola in
zijn hand. Hamid kennende kun je er zeker van zijn dat hij
er iets sterkers heeft bijgegoten.
'Wat een ouwe-knarren troep!' Hamid spuwt op de granieten
tegels en kijkt dan schichtig om zich heen of geen
van de leraren het opgemerkt heeft. 'Man, ik haat die sixties
shit!'
'Klinkt niet slecht,' zegt Arno. Sinds een maand of drie
heeft hij zelf een elektrische gitaar, tweedehands Fender
Stratocaster. Als hij tegen zijn eindexamen half zo goed
speelt als de wiskundeleraar, zou hij dik tevreden zijn.
'Ach, man, moet je horen wat ze voor bejaardenmuziek
spelen! "In the Ghetto" van Elvis Presley!'
'El vis wie?' vraagt Arno, die maar met een half oor naar
Hamid luistert.
'Aah, laat ook maar. Jij bent hopeloos.'
Hamid beschouwt zichzelf als een superexpert als het om
popmuziek gaat. Hij is zo'n ultracoole neogabber dat hij op
veterloze sportschoenen rondsloft en een ring door zijn linkerwenkbrauw
draagt. Als een hit ouder dan een maand is,
haalt Hamid er zijn neus voor op.
Arno zelf hoort amper het verschil tussen techno en
trance. Ergens in zijn achterhoofd heeft hij bovendien de
overtuiging dat een goede popsong uit meer dan drie regels
tekst moet bestaan.
Hij zoekt de zaal af. Geen Esther of Rob. Hij had ze ook
nog niet verwacht. Als hij Esther afhaalde, riep ze steevast:
'Een halve minuut! Ik kom zo!' Waarna ze pas zo'n drie
kwartier later kwam opdagen.
39