Dode ogen (Tais Teng)

Delila zit op een geborduurd kussen, zo dichtbij dat hij
haar kruin zo zou kunnen aanraken. Ze heeft haar benen
over elkaar geslagen in de lotuszit en speelt met de gouden
kwastjes van een tamboerijn.
Drie volgelingen, denkt hij. De beste en trouwste volgelingen
die ik mij kan wensen. Het hadden er vier moeten
zijn.
Delila geeft een tikje op haar tamboerijn en slaat haar
ogen op. 'En?'
Shaun zucht. 'Geen succes. Ik sprak hem aan met zijn
geheime naam. Ik schreeuwde zijn persoonlijke strijdkreet.
"De Draak van het Midden, zie de messen van zijn klauwen,
de zwaarden in zijn muil!" De jongen vertoonde geen
enkel teken van herkenning. Als de ziel van de keizer nog in
hem huist, dan is het diep, diep in Arno's brein. Te diep om
omhoog te halen.'
Hij kijkt naar zijn volgelingen. 'Geef mij raad. Vertel mij
wat ik moet doen.'
Een van de Klauwen der Doodloze doet een stap naar
voren.
'De keizer vreest geen pijn. Hij lacht om gloeiend ijzer,
om scherpe messen. Ontvoer de jongen. Martel hem tot de
pijn hem gek maakt. Tot hij vergeet wie hij is. Wat overblijft
is dat stukje van hem dat immuun voor pijn is. Wat
overblijft zal de ziel van de keizer zijn.'
Shaun tikt zijn duimnagels tegen elkaar, neuriet een melodie.
Tien minuten gaan voorbij, twintig. Shaun heft zijn
kin op. 'Nee. Te riskant. Het lichaam zou kunnen sterven
voor de keizer het overneemt.'
Hij wendt zich naar het meisje. 'Wat denk jij ervan, Delila?'
'Och, Shaun, je vangt meer vliegen met een bakje honing
dan met een mokerhamer. Vernietig de jongen, rijt
zijn geest aan stukken, maar pak het subtiel aan.'
31