Dode ogen (Tais Teng)

ijskoude vinger de wervels streelt. ... Dan zal ik blind zijn,
denkt hij. Echt blind.
Hij werpt een blik op zijn horloge, een automatische
handeling. Alsof het moment dat zijn talent faalde er echt
iets toe doet. Eén minuut voor vijf. Op een honderdste
seconde na dan.
'Meester?' vraagt het meisje. 'Is er wat mis?'
'Nee, nee,' zegt hij zwakjes. 'Alles verliep volgens plan.'
En dan denkt hij: Heilige Olifant! De spiegel! Ik heb
hem niet afgedekt!
Het is te laat. Als hij de spiegel opheft, ziet hij enkel zijn
eigen gezicht. Door de open deur van de kapel vangt Shaun
de schittering van een ruit op, een spiegelende ruit. De ziel
van de keizer is van de spiegel naar de ruit gekaatst, even
vluchtig als een straal zonlicht.
Shaun leunt tegen de muur, zijn handen tegen zijn jukbeenderen
gedrukt. Een nieuwe ramp, even onvoorzien als
de terugkeer van de verdreven ziel in het lichaam van de
keizer.
Hoe moet hij de keizer ooit terugvinden? Hoeveel ramen
en spiegels telt deze stad niet? Honderdduizend, een
miljoen? Bij elke weerkaatsing zal de ziel van de keizer iets
van zijn kracht verliezen, iets minder in staat zijn om degene
die in de spiegel kijkt te overweldigen en uit zijn eigen
lichaam te slingeren.
In de doodse stilte begint een telefoon te rinkelen.
Shaun sprint over de plavuizen naar het kantoortje, grist
de hoorn van het bureau.
'Ik ben erin,' komt de ademloze stem van de keizer. 'In
zijn lijf. Alleen heb ik amper greep op hem. Help me, meester.
Hij is te sterk. Hij duwt me weg! Ik verdrink in zijn
gedachten! Help me!' In zijn paniek is de keizer op Mandarijns
overgegaan, een taal die ze in geen vierhonderd jaar
meer gesproken hebben.
17