Dode ogen (Tais Teng)

- Je hoeft geen Arno meer te zijn. Kom.
Arno knikt met een wazige blik in zijn ogen en steekt de
sleutelbos terug.
Ditmaal ziet Arno de stad daadwerkelijk veranderen. Er is
geen sprake van heimelijke verschuivingen, van straten die
geleidelijk onbekender en onbekender worden.
De huizen springen achteruit, het meer voor de sluis
versmalt zich en krimpt tot een kier tussen de straatstenen.
Arno staat midden op een immens brede laan van glimmende,
grijszwarte kinderkopjes. Grachten flankeren de
weg, bewegingloos water zonder een enkele brug.
De hemel gloeit met een eigenaardig duifgrijs vol vluchtige
kleurzwemen. Prachtig. Alsof je in het hart van een
reusachtige parel gevangen zit.
De huizen liggen een halve kilometer weg. Poppengeveltjes.
Madurodamwerk. Alleen de Domtoren is nog even
groot gebleven: een hoekige zuil van bruingrijze steen. Natuurlijk
verandert de Dom niet, denkt hij. De Domtoren is
de spil, de as van alle Utrechten, hoe vreemd je ze ook
droomt.
- Zullen we dan maar? Elke richting is de juiste.
Arno knikt en zet zich in beweging. Deze weg is het
enige dat er van zijn leven is overgebleven. Natuurlijk moet
hij haar aflopen.
Zevenmijlslaarzen, denkt Arno opgetogen. Ik loop met zevenmijlslaarzen!
Bij elke stap schieten de straatstenen onder
zijn voeten door en verspringen de huizen. Hij versnelt zijn
pas, begint te rennen. De huizen worden roestrode vegen.
De weg versmalt en loopt uit in een punt. Letterlijk. De
stenen zijn nu amper groter dan mozaïekstukken en de
grachten zou hij met een stap kunnen overbruggen.