Dode ogen (Tais Teng)

33
Vergelijk het met het ontwaken uit een droom. De droom
van een slaapwandelaar. Geleidelijk worden Arno's gedachten
helderder, hoewel hij nooit helemaal wakker
wordt. Arno voelt het bonken van zijn voetstappen op de
harde stoeptegels. Uit de gracht klinkt het getoeter van een
motorboot, een hees geloei dat eerder bij een zeeleeuw dan
een vaartuig hoort.
Hij kijkt de gevels langs, het spiegelende water. De Bemuurde
Weerd: hij staat voor de deur van de drukkerij.
Ik ben thuis.
Niet thuis, komt een tweede gedachte. Dit is de Tempel
van de Doodloze niet.
Hij fronst zijn voorhoofd. De woorden klonken ... verkeerd?
Je eigen gedachten hebben altijd een bepaalde
klank. Als je denkt, spreek je eigenlijk tegen jezelf en je
gebruikt je eigen stem.
- Dit is je huis niet. Probeer maar.
Het is mijn echte ik, begrijpt hij. De keizer. Natuurlijk
woon ik hier niet. Ik ben Arno niet.
- Probeer maar. Pak je huissleutel.
Waarom niet? Als ik niet naar mijzelf luister, naar wie
dan wel? Arno vist zijn sleutelbos uit zijn jaszak en steekt de
huissleutel in het slot. Hij past niet. Van geen kanten.
Magie en goochelen verschillen weinig. Allebei berusten ze
op misleiding en bedrog en het is een stuk gemakkelijker als
je in het hoofd van je slachtoffer zit. De keizer ziet hoe Arno
de sleutel van zijn beugelslot uit de voordeur trekt.
145