Dode ogen (Tais Teng)

Arno. Hij stelt zich de jongen voor als een piepklein poppetje,
een verfrommeld poppetje dat in een kerker van roze
hersenweefsel gevangenzit.
Ik heb je niet meer nodig, Arno. Je bent een verzinsel,
een rol die ik een tijdje gespeeld heb.
Het blijft hinderlijk dat hij zich nog steeds zo weinig van
zijn echte verleden herinnert. Hij moet onsterfelijk zijn of
zo goed als. Meer dan tweeduizend jaar komt er in ieder
geval aardig bij in de buurt.
Er was iets met een spiegel, peinst de keizer. De spiegel
vormde op de een of andere manier de sleutel tot zijn onsterfelijkheid.
Hij wrijft over zijn bovenlip: hij kan de snor, die er toch
beslist moet groeien, nog steeds niet voelen.
De spiegel. Een bronzen spiegel.
Zijn geheugen komt terug. Het is net een reusachtig
wandtapijt, dat zich maar blijft ontrollen en ontrollen. Een
tapijt vol gaten en rafelige gouddraden.
Het is zo overduidelijk incompleet, niet meer dan een
schets van wat een geheugen zou moeten zijn.
Geen onsterfelijkheid. Ik stierf. Ik stierf tientallen keren.
De schok is enorm. Ik besta niet echt. Ik ben niet meer
dan een geest, een flard mist. Dit lichaam is niet van mij. Ik
heb het gestolen.
Uiterst voorzichtig probeert hij Arno terug te vinden in
zijn brein. Even voorzichtig als een soldaat die een op
scherp staande landmijn opgraaft. Ja, daar. Gedachten die
niet de zijne zijn. Arno lijkt nog steeds een klein poppetje,
dat klopt. Maar niet machteloos.
Als Arno de waarheid doorkrijgt, kan hij mij vernietigen,
beseft de keizer. Hij is nog steeds eindeloos veel sterker
dan ik. Ik kaatste van spiegel naar spiegel en bij elke
reflectie verloor ik een deel van mijzelf. Ik ben zwak. Gruwelijk
zwak.
143