Dode ogen (Tais Teng)

Die twee mannen en Shaun de Doodloze: ze beweerden
dat ze mijn vrienden waren. Is dat wel zo? Kan ik ze werke­
lijk vertrouwen? Als je liegt is het vaak slim om zo dicht
mogelijk bij de waarheid te blijven. Is het niet veel logischer
dat zij juist de vijanden zijn die mijn geheugen stalen?
De keizer blijft voor een winkelruit staan en tuurt naar
zijn reflectie in het donkere glas. Arno's gezicht weigert de
juiste vorm aan te nemen. Zijn huid is gebruind, dat klopt.
Alleen is het het verkeerde soort bruin. Over zijn vel hoort
een koperkleurige gloed te hangen en sproeten zijn beslist
een vergissing. Geen snor, en zijn ogen blijven de verkeer­
de vorm houden.
Het komt nog wel. Hij is nu aan het vechten tegen zijn
eigen magie. De foto's en het ontbreken van zijn naam op
het uittreksel zijn geen vijandige betoveringen. Ze geven
enkel de grenzen van zijn eigen magie aan. Hij kon blijk­
baar een fotoboek maken met afbeeldingen van een baby
die nooit bestaan had. Of de Burgerlijke Stand wijsmaken
dat zijn moeder een zoon baarde. Om haar ook zwanger af
te beelden en Arno's naam in de computer te krijgen, ging
blijkbaar zijn krachten te boven. Misschien had hij er ook
gewoon niet aan gedacht.
De keizer slentert over de Oude Gracht. De uithangborden
en winkelnamen op de etalages lijken op een vreemde ma­
nier te flikkeren, te veranderen zonder te veranderen. Het
ene ogenblik zijn ze prima leesbaar, Kalmans meubelpaleis,
Café België, om zonder enige overgang in barbaarse letter­
tekens over te gaan, die niets met de Chinese taal van doen
hebben.
Hij stopt voor een restaurant. De naam 'De Chinese
Muur' is het enige stuk dat leesbaar blijft. De rest bestaat uit
van die westerse kriebels.
Heel diep in zijn brein bespeurt hij nog een rest van