Dode ogen (Tais Teng)

ven beschaafde stem. Wassenaar, denkt hij automatisch.
Een goudkuststem: zo spreken ministers en directeuren.
Hij draait zich om. De zwerver draagt een grijs colbert
vol vlekken, een overhemd met rafelige mouwen. De poot
van zijn bril is met een plastic roerstaafje en een strook
blauw isolatieband gerepareerd.
Arno reikt in het zijzakje van zijn broek waar hij zijn
muntgeld bewaard. 'Met een gulden komt u niet ver als u
echt dorst heeft.'
Hij geeft hem twee vijfjes. Het heeft niets met medelijden
te maken. Noem het zijn eigen soort magie, Arno's
bijgeloof. Zolang hij maar gul aan elke zwerver geeft, zal
hij zelf nooit op straat eindigen.
'Dat is heel vriendelijk van u.'
Arno steekt zijn hand op. 'Wacht.' Ja, het rode boekje zit
nog steeds in de binnenzak van zijn jas. Hij trekttwee biljetten
van honderd los. 'Hier heeft u wat meer aan.'
De man glimlacht. 'Ah, je bent even rijk als ik vroeger!
Alleen gebruik je het heel wat beter dan ik.' De glimlach
wordt breder. 'Het doet mij oprecht plezier om te zien dat
de nieuwe rijken zich weten te gedragen en niet zo vrekkig
zijn als ik.'
'Weet u soms waar ze tegenwoordig zitten?' Arno gebaart
naar het lege gebouw. 'Ik moet een formulier hebben.'
'Die inlichting kan ik u gelukkig verstrekken. Ze zijn
naar de Arthur van Schendeistraat verkast. Fiets de singel
af. De afslag voor het viaduct.' De man knikt hem vriendelijk
toe. 'Ik sta waarschijnlijk eerder voor de hemelpoort
dan jij. Ik zal een goed woordje voor je doen bij de sleutelbewaarder.'
Hij schudt Arno de hand . 'Van Boetselaere tot
Mercklenroode is de naam. God zegene je, jongen. Nu ga ik
van een heerlijke cappuccino en een genereuze punt appeltaart
met slagroom genieten.'
1 39