Dode ogen (Tais Teng)

Meteen heeft hij spij t van zijn reactie. Zij is onschuldig,
ze weet domweg niet beter. Als hij inderdaad een monster
uit een boze droom is, dan heeft hij de betovering opgelegd.
Hij, de keizer, heeft deze mensen wijsgemaakt dat ze een
zoon hebben. Zij zijn de slachtoffers, niet hij.
Hij daalt de trap af en steekt door naar de drukkerij. In de
huiskamer telefoneren zou onverdraaglijk zijn.
Niet dat hij nog verwacht dat hij Deli ooit zal bereiken.
Hij pakt de blauwe telefoon op, drukt het kruisje in voor
een lijn naar buiten.
Deli's kaartje zit nog steeds in zijn achterzak . Lelijk gekreukeld
intussen, maar godzijdank nog steeds leesbaar.
Hij toetst haar nummer in.
Arno wipt van zijn ene voet op de andere terwijl de bl
overgaat. Wees alsjeblieft thuis!
Een klik. 'Met Delila.' Geen achternaam en haar stem is
neutraal als die van een receptioniste.
'Hoi, hallo, ja met mij!' Kalm! Geen ademloos geratel .
'Met Arno, Deli. Arno Groenewegen.' Het is heerlijk om
haar naam te kunnen uitspreken. Ze is zijn geliefde. De
enige die hij nog durft te vertrouwen.
Deli lacht. 'Wat klink jij ademloos! Heb je net een marathon
gerend?'
'Ik heb je een paar keer geprobeerd te bellen.' Een keer
of tien. Maar dat zeg je niet tegen een meisje waar je pas één
keer mee uit geweest bent. AI te gretig is niet cool. Veel te
trouwe-slobberhondachtig.
'Ik kwam net binnen,' vervolgt Deli. Ze klinkt allerminst
meer als een receptioniste . Warm. Niet van dat overdreven
sensuele hese, maar vriendelijk. 'Ik heb mijn jas nog
niet eens uit.'
Rustig blijven, zegt Arno tegen zichzelf. Gewoon doorkletsen
en kwebbelen. Schrik haar niet meteen af met een
verward verhaal. Gekken liggen slecht in de markt.