Dode ogen (Tais Teng)

Het kan nog steeds toeval wezen. Wie niet in toeval
gelooft, wie denkt dat alles een reden moet hebben, maakt
het zichzelf verdraaid moèilijk.
Er is een andere manier om het te benaderen.
De oude vakantiealbums liggen in een doos op zolder. Arno
controleert het jaartal dat met zwarte viltstift op de rug
geschreven is en blaast het stof van het kunstleer.
J a, hij heeft het juiste album. Hij werd aan het eind van
de zomer geboren en dit boek gaat over hun vakantie in
Frankrijk, een maand eerder.
Hij herinnert zich nog dat zijn vader het er een keer over
had. '0, Arlette liep als een waggelend nijlpaard rond, een
buik om u tegen te zeggen. Ergens vonden we het wel een
beetje riskant. Maar och, in Frankrijk hebben ze ook goede
ziekenhuizen en het was onze eerste vakantie in vijf jaar.'
De foto's kleven op een permanent klevende lijmlaag en
worden door een tussenblad van doorzichtig plastic afgedekt.
De lijm is intussen lelijk vergeeld en het plastic vertoont
bobbels. Duidelijk geen systeem dat voor de eeuwigheid
bedoeld is.
De laatste foto van het album toont zijn moeder terwijl
ze de tent afbreekt. Ze draagt een bikini en een spijkerbroek
met afgeknipte pijpen, waar de witte rafels vanaf hangen.
Over een maand had ze Arno moeten baren.
Haar buik is zo vlak als een plank.
Arno staart naar de foto. Waggelde rond als een nijlpaard.
Het verkeerde jaar? Wacht, een paar bladzijden terug
hadden zijn ouders kaartjes ingeplakt. Iets van een theatervoorstelling.
Als daar nu een datum op staat?
De kaartjes zijn gestempeld. Allebei. De maand en het jaar
blijven duidelijk leesbaar.
122