Dode ogen (Tais Teng)

Foto's genoeg. Honderden. Hij ziet een baby met een fop­
speen in de wieg liggen, kraaiend in een badje rondplenzen.
De baby zwelt op tot een dreumes, een peuter, een kleuter.
Nee, zijn jeugd is uitputtend gedocumenteerd. De
Doodloze kan de trap op met zijn 'je hebt geen vader of
moeder'.
Hij slaat het laatste babyboek dicht.
En aarzelt.
Foto's bewijzen niets. Ze hoeven niet eens vervalst te
zijn. Alle baby's lijken op elkaar. Oké, ik heb hier drie
boeken met babyfoto's, maar zijn het fo to's van mijzelf?
Hij bestudeert zijn reflectie in de ruit.
Ik heb een vrij grote neus. Niet echt groot. Toch, een
indianenopperhoofd zou er geen bezwaar tegen maken.
Mijn ouders hebben eerder een ondermaats model, nog net
geen dopneusjes. Mijn haar is bruin. Het krult. Voor vader
grijs werd. had hij blond haar. Mijn moeders haar is zwart,
van dat diepe zwart met een blauwige glans en het is even
steil als dat van mijn vader.
grijs.
Ik heb bruine ogen. Die van mijn ouders zijn blauw en
Houd op! Dit is precies het soort gedachten dat die lui
willen dat ik heb. Die hebben niets liever dan dat ik door­
maal tot ik niets en niemand meer vertrouw.
En toch . .. En toch . ..
Met de grootste tegenzin slaat hij het album weer open.
Geen foto's van zijn geboorte. Zegt niets. Misschien was
dat vroeger geen gewoonte om elke wee vast te leggen tot
het bloederige hoofdje uit de vagina schuift.
Pas een kwartier later realiseert hij zich wat hem dwars­
zat. Al die foto's van hem en zijn trotse ouders. Hij zit op
schoot, kruipt onder de benen van zijn vader door. En niet
één keer, echt geen enkele keer, kijkt hij in de camera als hij
en zijn ouders op dezelfde foto staan . . .
121