Dode ogen (Tais Teng)

doet. Om in een nieuw, jonger lichaam herboren te worden.
Shaun stuurt zijn geest een honderdste seconde de toekomst
in en het binnenplaatsje verschijnt opnieuw. Een
honderdste seconde vooruit is zo goed als het heden en in
feite ziet hij zo beter dan een mens wiens ogen wel functioneren.
Gewone ogen knipperen, ze kunnen vermoeid raken.
Zijn toekomstblik blijft altijd haarscherp en hij kan desnoods
op een insect inzoomen tot de haares zo dik als
kabels lijken.
Shaun draait zich naar de bakstenen muur aan zijn linkerzijde
en heft zijn handen op. Zijn vingers kronkelen in
een ingewikkeld patroon: hij doet nog het meest denken
aan een mimespeler die een onzichtbaar touw knoopt. Vervolgens
schopt hij een tak met zijden linten opzij waarvan
de bast in een spiraal losgepeld werd.
De bakstenen worden wazig en wijken in de muur terug.
Voor Shaun ligt een brede trap, met stenen draken op de
leuningen. Daarachter, half in de schaduw, staat een eikenhouten
deur op een kier. Een deur met een ring van groen
uitgeslagen koper.
Mensen van deze tijd zouden er niets van begrijpen,
denkt hij, en het magie noemen. Terwijl het toch zo'n eenvoudige
truc is. Drieduizend jaar geleden zou zelfs de eenvoudigste
Egyptische boerenknecht deze bezwering kunnen
uitvoeren. Nu ben ik waarschijnlijk de laatste mens die
zich de juiste gebaren herinnert.
Shaun duwt de deur open en stapt een hoge zaal in. In
elke nis branden kaarsen. Hun vlamme*s dansen en zwiepen
in de plotselinge tochtstroom. Overal is de rijke glans
van koperen gebedsschalen, van goudbrokaat.
Shaun slentert door een galerij et schilderijen. Honderden
schilderijen van manshoog tot miniatuurtjes die amper
breder zijn dan een duimnagel. Er zijn veldheren met
13