Dode ogen (Tais Teng)

aarzelende, hokkende siddering, toen steeds krachtigere
slagen.
Ze opende haar ogen. Haar gezicht was glad, een smetteloze,
goudbruine huid: alle zweren waren geheeld.
Zo levend! dacht hij vol ontzag. Zo intens.
Haar levenskracht lag in een schitterende aura om haar
heen, een wolk van twinkelende kristallen naaldjes.
In vergelijking met haar voelde Shaun zich ineens oeroud,
een stoffige mummie die met krakende botten door de
eeuwen schuifelde.
Ik was vergeten hoe het is om jong te zijn.
Het meisje drukte zich uit de badkuip op, stapte soepel
over de rand en schudde het water uit haar korte haar als
een jonge hond. Ze trok haar wenkbrauwen op. 'Wat is dit
hier?' Haar ogen flitsten over de muren, langs de schappen
met verdroogde kruiden, de retorten met kleurige vloeistoffen.
'Een hospitaal?'
Shaun stapte naar voren. 'Zoiets. Voel je gezicht. Luister
naar je ademhaling. Je was doodziek. Stervend. Ik heb je
genezen.'
Het meisje verstijfde, kneep haar ogen dicht. 'Ik zag een
blauwe gloed,' fluisterde ze. 'Een tunnel vol rood, rokerig
licht. Ik hoorde de stemmen van de goden. Alleen de doden
... ' Haar ogen sprongen open. 'Ik stierf! Ik hoorde mijn
eigen hart stoppen en toen bleef er enkel stilte over. Zwarte
stilte die tot een speldenpunt kromp.'
'Je leeft. Je bent herboren. Je naam is voortaan Delila.'
'Delila?'
'Wees maar niet bang. Ik zal je leren wie je eigenlijk
bent.'
+