Dode ogen (Tais Teng)

Sissend van ergernis werpt Shaun een nieuw net van paarse
vonken over de maquette, hij kromt zijn duimen, schudt
meteorietengruis in het oosten en het westen.
Niets baat.
De miniatuurhuisjes verschuiven rafelend, klikken als
magneten aan elkaar vast. Het glas buigt met een hoog
gegier en legt zich in een halve cirkel om de binnenstad; de
grachten rechten zich, een dozijn bruggen kruipt klikkend
terug naar hun oude posities.
'Hij is ontsnapt,' zegt Delila. Ze slaakt een theatrale
zucht. 'Magie is ook zo delicaat. Zo onbetrouwbaar.'
Klinkt er spot in haar stem door?
Shaun laat zijn handen zakken. Natuurlijk bespot ze
hem. Ze is Delila. Ontzag of bijgelovige eerbied hoeft hij
van haar niet te verwachten. Of trouw. 'Zie het als een
schaakspel. Dit was gewoon niet meer dan een zet.'
Delila klapt in haar handen. 'Wat zeg je dat mooi! Nog
voor het spel begon, raakte je de keizer al zo goed als kwijt.
De Klauwen kun je intussen geen van beiden meer tegen
Arno gebruiken en nu is hij ook nog uit je droomstad ontvlucht.'
Ze tuit haar prachtige lippen. 'Als het een schaakspel
is, begint het bord aan jouw kant toch lelijk leeg te
raken.'
Het heeft geen zin om kwaad te worden, denkt Shaun.
Of me zelfs maar aan haar te ergeren. Ik heb haar zo gemaakt.
Zodra ze een zwakke plek bespeurt, schiet ze eropaf.
Als een haai die bloed ruikt.
'Word je soms ongeduldig?'
1 1 6