Dode ogen (Tais Teng)

Hij blijft doodstil zitten, zijn oren gespitst. In de verte beieren
klokken. Hun geluid is uiterst zwak. Spookklanken, zo
zacht dat het evengoed pure verbeelding had kunnen zijn.
Het ruisen van het bloed in zijn oren klinkt luider. Als zijn
talent hem niet gewaarschuwd had, zou hij de klokken
nooit opgemerkt hebben.
Arno stapt de straat op, draait zijn hoofd.
Het komt van links. Onmiskenbaar van links.
De Dom, denkt hij. Het carillon van de Dom speelt.
Zelfs hier. Dit is Utrecht, ook al is het een Utrecht uit een
nachtmerrie. Er móét een domtoren zijn.
Hij volgt de melodie door kronkelende straten, over
vergulde bruggen met glazen peilers, door een park waarin
de bomen gietijzeren bladeren dragen.
Het klokgebeier zwelt aan als hij op een plein uitkomt,
bereikt een triomfantelijk hoogtepunt.
Ik weet waar ik ben! Die kerk daar met de hoge, smoezelige
glas-in-loodramen: dit is het Janskerkhof.
Hij rent de hoek om. En nu moet ik het ruiterstandbeeld
zien. Van wie was het? Ja, Willibrord.
De bisschop berijdt een reusachtige rat.
Negeer het beeld. Gewoon doorlopen. De Domtoren is
de spil: de plaats waar alle Utrechten1samenkomen.
Deze Domstraat had in zijn eigen stad kunnen liggen, een
bijna perfecte nabootsing. Dezelfde etalages. De City of
Glass met zijn kleurige schalen, zijn bollen waarin spiralen
van ingevangen luchtbellen oplichten. De winkel met peperdure
kunstposters.
Arno kan geen van de uithangborden of opschriften lezen.
Nog steeds heeft hij er geen flauw idee van hoe een A
er uitziet, hoe je een E van een H moet onderscheiden.
Toch komen de letters hem al vertrouwder voor. Het is een
begin.