Dode ogen (Tais Teng)

Later, veel later: Arno snelt door de lege straten. Paniek
snoert zijn keel dicht. Hij strompelt en struikelt, zijn ogen
half blind van de tranen die maar niet willen stoppen.
De roffel van zijn voetstappen is het enige geluid. Nergens
het toeteren van een auto, geen vogelgezang of het
klappen van een deur.
'Hey, hey!' schreeuwt hij. 'Is daar iemand?'
Het kan hem niets meer schelen wie hem opmerkt. Zelfs
een reuzenrat zou een opluchting wezen. 'Alsjeblieft! Kom
naar me toe! Geef antwoord!'
Ik klink precies als die zwervers die op straathoeken
staan te tieren, gaat het door hem heen. Niemand luistert
naar ze. Niemand geeft ze ooit antwoord.
Hij drukt zijn handen tegen zijn gezicht. Dwalen ze door
net zo'n soort stad als ik? Een plaats die niemand anders kan
zien en waar ze volkomen eenzaam zijn?
Arno heeft er geen flauw idee van hoe lang hij daar ineengedoken
in de portiek zat, te ellendig om nog een stap te
verzetten. Twintig minuten, een half uur?
Het is de jeuk vlak boven zijn neusbrug die hem uit zijn
verlamming wekt. Een kriebel die dieper dan zijn huid zit,
helemaal in het roze weefsel van zijn hersenen.
De toekomst, ik ga de toekomst zien!
Hij gaat rechtop zitten, knijpt zijn ogen dicht.
Zijn talent valt niet te sturen: het komt en gaat, zo volledig
buiten zijn wil om dat hij er nooit op heeft durven rekenen.
Il2