Dode ogen (Tais Teng)

3
De blinde man duikt een steegje in, duwt een verveloze
deur open. Shaun belandt op een binnenplaatsje, onder een
plataan met een afschilferende stam. Achter hem rijst de
Domtoren op.
Hij trekt zijn geest uit de toekomst terug, als een her­
mietkreeftje dat in zijn slakkenhuis terugkruipt.
De absolute duisternis van het heden omringt hem, voor
het eerst sinds maanden. Een kalme, koesterende duister­
nis.
AJleen in het heden is hij blind. Geen licht meer. Enkel
de wind die langs zijn gezicht strijkt, de geur van vochtig
mos en gevallen bladeren.
De Doodloze voelt een diepe vrede, een eindeloos ver­
trouwen in zijn eigen kunnen.
Tienduizend keer heeft hij de Dood recht in haar ogen
gekeken en tienduizend keer heeft hij haar graaiende klau­
wen ontweken. Die neerstortende emmer had zijn schedel
als een bros ei kunnen kraken. Hij was echter gewaar­
schuwd. Zoals hij altijd gewaarschuwd zou zijn.
Wie de toekomst kent, kan haar veranderen.
Een natuurlijke dood bestaat niet: dat was de grootste
ontdekking van zijn onvoorstelbaar lange leven geweest.
Mensen sterven altijd aan een ziekte, aan geweld, aan een
ongeluk. Zelfs ouderdom is niet meer dan een langzame
vergiftiging, het gevolg van verkeerd voedsel.
Genoeg gepeins! De keizer wacht op hem, zijn dienaar,
zijn slaaf. Over minder dan een kwartier zal de keizer zijn
laatste adem uitblazen. Zoals hij elke eeuw een keer of twee
12