Dode ogen (Tais Teng)

ode schemering achter zijn oogleden probeert hij de keizer
te vinden. Gedachten die niet van hem zijn, valse herinne­
ringen.
Vecht tegen mij! schreeuwt hij geluidloos.
Niets. Geen reactie.
Kleurige vlekjes dansen. Zijn bloed ruist als een verre
waterval.
Als hij voor de vijfde keer op een gracht stuit, moet Arno
het met tegenzin toegeven: hij is verdwaald. Geen van de
laatste vier straten kwamen hem ook maar vagelijk bekend
voor. Zelfs de stoeptegels hebben de verkeerde afmetingen.
En al die grachten . .. Er valt geen manier te verzinnen
waarop je, rechtdoor lopend, de grachten vijf keer kunt
kruisen. Nog afgezien van het feit dat een van de grachten
zeker een halve kilometer breed was. Een doodstil meer
waarop groene woonboten dreven met koepels van spiege­
lend zwart glas.
'Een droom-Utrecht,' had een van de mannen gezegd.
'Behalve dat je uit een droom kunt ontwaken.'
Wanneer hij de zevende brug oversteekt, vangt hij het ge­
ronk van een motor op. Een rondvaartboot?
Arno pakt de leuning vast en zijn hart begint sneller te
kloppen. Eindelijk andere mensen!
Onder de volgende brug is een halve cirkel van duister­
nis. Het geronk wordt luider en hij begint te twijfelen. Dit
lijkt allerminst meer op een machine. Te onregelmatig, eer­
der een moeizaam raspende ademhaling.
Rimpels snellen over het water, ketsen tegen de kades
van de werfkelders. In de duisternis onder de brug beweegt
iets.
Een vormeloze bol van roze vlees schuift het zonlicht in.
Twee gaten openen zich, trekken samen.