Dode ogen (Tais Teng)

25
Het is buiten nog volop dag. Na de duistere tempel komt
die overvloed van licht Arno onwerkelijk voor. De zomerhemel
lijkt zich hoogstens dertig meter boven zijn hoofd te
welven, een koepel van wezenloos ansichtkaartblauw.
Bij de deur in de schutting draait hij zich om. Geen trap
met stenen draken, geen massieve kerkdeuren.
Arno had niet anders verwacht.
Aan het eind van de steeg vindt hij een bordje met de straatnaam.
Hij tuurt ernaar, knippert met zijn ogen. Het blijven
onbekende schrifttekens, idioot eenvoudig. Een peuter had
ze neer kunnen krabbelen of een analfabeet.
Je hebt een stuk of zeven penseelstreken nodig om zelfs
het eenvoudigste woord te vormen: deze barbaarse tekens
bestaan vaak uit niet meer dan twee houterige halen.
Met de lettertekens is niets mis, realiseert Arno zich dan.
Doodnormaal Nederlands. Alleen kan ik het niet meer lezen.
Chinees is de enige taal die.ik nog begrijp.
Hij voelt de aanwezigheid van de keizer niet langer. Een
veeg teken, want de keizer is beslist niet verdwenen.
De keizer heeft zich verscholen in mijn eigen brein,
denkt Arno. Hij vreet me van binnenuit op. Als een worm
in een appel. Als een langzaam groeiende kanker. Mijn taal
is nog maar het begin. Wat zal het volgende zijn dat hij me
afneemt? Het afgelopen jaar? De eerste keer dat ik een
meisje kuste?
Hij klemt zijn kaken op elkaar en sluit zijn ogen. In de
108