Dode ogen (Tais Teng)

stenen tafel. 'Je bent een muzikant, begreep ik? Speel een
wijsje voor ons. Dan ben je vrij om te gaan.'
'Nee.'
De man met de cowboyhoed pakt de harp op en zet hem
terug in de nis. Als hij de Doodloze aankijkt is zijn gezicht
een masker van strak getrokken spieren geworden. Harder
dan vlees. 'Wij legden een gelofte af, San en ik. Deze jongen
is hier vrijwillig. Hij kan vertrekken wanneer hij wil.'
De Doodloze heft zijn linkerhand op. 'Willen jullie je
met mij meten?'
De man verzet zijn voeten een paar centimeter. Een
schoenpunt steekt nu recht naar voren, de andere wijst
schuin opzij.
'We zwoeren bij de Heilige Olifant. Zulke eden nemen
we verrassend serieus.'
De Doodloze kromt zijn duim. De tweede man stelt zich
naast zijn vriend op.
'Oeroude magie tegen bergvermorzelende bliksem,
Doodloze? Een interessant experiment. Waarschijnlijk
overleven wij het geen van drieën.'
Shaun laat zijn hand zakken. 'Wie op de tijger rijdt, moet
niet klagen als hij zo nu en dan gebeten wordt.' Hij stapt
opzij en buigt naar Arno. 'Er schijnt democratisch besloten
te zijn dat je kunt vertrekken.'
Arno kijkt naar hem op. Zijn gezicht weerkaatst in de
spiegelende brillenglazen en hij herkent het niet langer. Het
is veel te bleek, de neus een overdreven groot uitsteeksel,
de ogen de verkeerde vorm en tint.
Zijn gezicht hoort koperkleurig te zijn, met brede jukbeenderen
en borstelige wenkbrauwen. Een snor met omlaaghangende
punten had zijn bovenlip moeten sieren.
'Wie ben je?' vraagt hij met schorre stem aan Shaun. 'De
duivel?'
'Nee. Iets veel ouders. Ga nu. Voor ik otne bedenk.'