© KOPIEREG VOORBEHOU

25
Inteendeel, hy voel asof hy vir homself net meer probleme
gemaak het. Hy kan net nie Deon se gesig uit sy gedagtes
kry nie. Toe Deon daar op die grond gelê het – aan die
uitdrukking op sy gesig het dit gelyk asof hy wou sê
“asseblief, moenie my weer steek nie…ek het reeds genoeg
pyn”. Die trane loop oor Justin se wange en hy begin
saggies te huil. Skielik hou hy op huil.
“Moenie so ’n softy wees nie!” sê hy hardop vir homself.
“Jy is net uitgefreak omdat dit jou eerste moord was…jy sal
nog gewoond raak daaraan. Die volgende moord sal jy
makliker hanteer”. Skielik voel Justin nie meer so
hartseer nie. Nadat hy met homself gepraat het, voel dit
asof hy weer krag het en hy kry skielik skaam dat hy so aan
die huil gegaan het. Wat gedoen is, is gedoen – hy het die
moord op Deon gepleeg. Dit is gedane sake en hy kan nou
niks daaraan doen nie.
“Jy gaan nie kop uittrek nie…jy gáán al die moorde pleeg!”
sê hy vir homself.
Justin is honger, maar hy wil liewer nie eet nie. Hy is
effens naar, want hy dink weer aan al die bloed. Hy haal
sy dagboek uit en blaai na sy wraakneem-lysie. Hy trek
Deon Lombard se naam dood en betrag die ander name. Pieter
Strauss is Victim Number 2.
Daardie nag sukkel hy om aan die slaap te raak en toe hy
uiteindelik aan die slaap raak, droom hy van Deon wat daar
in die veld lê.