© KOPIEREG VOORBEHOU

DUIWEL
’n novelle deur
TERTIUS FOURIE
ALLE KARAKTERS EN GEBEURE IS DENKBEELDIG
© KOPIEREG VOORBEHOU

1
HOOFSTUK 1
Justin sal nooit die dag vergeet toe hy klaargemaak het met
matriek nie. Toe hy daardie pen neersit. Toe hy die
laaste vraestel klaar geskryf het. Hy onthou nog goed, dit
was Biologie wat hy geskryf het en dit was moeilik soos
altyd. Toe hy by die eksamenlokaal uitstap, was hy ontslae
van daardie skool, daardie hel. Hy was verlos van sy
vyande, want vir baie lank moes hy elke dag onder hulle
deurloop. Elke dag was hel en hy was die slagoffer van
spottery, slanery en allerhande ander klomp goed waaraan hy
nie nou lus is om te dink nie.
Hy sal ook nooit sy eerste dag by daardie skool vergeet
nie, toe hy daar gekom het die eerste dag in Graad 8.
Almal het hom deurgekyk en sommige het stilletjies
aanmerkings gemaak en gegiggel. Vir die eerste ruk was dit
asof almal hom net eers wou uitkyk, net soos wat ’n dief sy
slagoffer se huis uitkyk vir moontlike swak plekke – “vital
spots” soos wat die Engelse sal sê. Die eerste twee jaar
was darem nie vir hom so sleg nie en hy kon dit verdra,
want dit was maar die gewone kinderagtige nonsens waarmee
kinders hulle gewoonlik in die Graad 8 en 9 jare besig hou,
maar nadat sy oom Lukas hom in Graad 10 in die koshuis
gesit het, het die groot moeilikheid begin, want tóé was hy
soos ’n wilde dier was vasgekeer was in ’n hoek en die
kinders het net mooi sy sagte plekke geken – amper soos ’n
leeu ook die sagte plekke van ’n bok se liggaam ken en weet
waar om te byt om dood te byt.
Justin het nooit vriende gehad nie, almal by die skool het
hulle afstand gehou en hy het pouses alleen eenkant gesit
en gekyk hoe die ander seuns rondhardloop en rugby speel op
die een veld en hoe ander seuns en meisies weer in groepies
op die ander veld sit en gesels. As Justin net opgestaan
het en badkamer toe geloop het of iets, dan het dit vir hom
gevoel asof almal hom dophou en agter sy rug beskinder.
Hy verstaan dit nie, want wat is dan fout met hom? Wat is
hulle probleem?
Hulle beledigende kyke en woorde was soos sweephoue op sy
lyf en nou, sewe jaar daarna, sit hy nog met die letsels en
die letsels is seer en wil nie gesond raak nie, want alles
wat op skool gebeur het spook by hom en die wraakgedagtes
vreet hom op. Na skool het hy gelukkig ’n goeie werk gekry
by ’n hardeware winkel en hy is tevrede met sy werk. Die
mense by sy werk pla hom darem nie, hulle het vrede met hom
en hy het vrede met hulle en elkeen bepaal homself by sy

2
eie sake. Justin weet dat baie mense neersien op sy werk
en hy weet ook dat sy salaris nou nie juis iets is om oor
huis toe te skryf nie, maar hy is gelukkig in sy werk en
wat het dit in elk geval met ander mense te doen?
Ten minste het hy darem sy eie geld, dan hoef hy mos nie
van oom Lukas afhanklik te wees nie, want oom Lukas dink
net aan homself en dit is vir Justin nogal verbasend dat sy
oom sy skoolgelde betaal het. Oom Lukas is baie selfsugtig
en hy is lief vir die bottel en rook sy longe stukkend –
nogal verbasend dat hy nog nie dood is aan emfiseem nie.
Justin rook self, maar sy oom vat die koek. Hy en oom
Lukas het, toe Justin Graad 9 klaargemaak het, ’n vreeslike
uitval gehad en toe het oom Lukas hom uitgeskel en gesê dat
hy hom nooit weer in sy huis soek nie en toe is Justin in
die koshuis gesit. Justin dink baie terug aan daardie
uitval – oom Lukas was weer dronk en het moeilikheid gesoek
en Justin was nie lus vir hom nie. Hy het vir oom Lukas
gesê hy moet voertsek en toe sê oom Lukas dat Justin nie
met hom moet praat asof hy ’n straatbrak is nie en hy het
aan Justin begin stamp-stamp en toe verloor hy sy humeur en
slaan vir oom Lukas deur die gesig met die vuis dat hy plat
op sy agterent gaan sit. Hy weet sommer dat oom Lukas dit
glad nie verwag het nie en hy het ook vir ’n ruk lank
lekker sterretjies gesien. Daarna was die hel los – Justin
moes sy goed pak en net na die Desember-vakansie is hy in
die koshuis gesit.
Na matriek het hy maar weer teruggetrek na oom Lukas toe en
oom Lukas het dit nogal maklik aanvaar.
“Jy moet net vinnig vir jou ’n werk kry sodat jy vir
jouself kan sorg, want ek gaan nie dat jy die heeldag op
jou gat sit en dan moet ek jou onderhou nie!” was oom Lukas
se woorde en sy asem het soos gewoonlik gestink na rum.
Justin het toe vir hom ’n werk gekry en hy is net bly dat
hy ’n dak oor sy kop het, want waar sal hy nou anders bly?
Sy ouers is dood in ’n motorongeluk toe hy maar twee jaar
oud was en hy kan hulle nie eers onthou nie. Iets wat hy
wel baie goed onthou was toe die hof besluit het dat hy by
oom Lukas moet gaan bly. Die hof het duidelik nie geweet
van oom Lukas se drankprobleem nie. Justin was in sy kamer
en toe het oom Lukas by die deur ingekom en die trane uit
sy oë gevee en vir hom gesê dat hy sy goed moet pak. Dit
was die enigste keer wat hy vir oom Lukas gesien huil het.
Verder is oom Lukas maar ’n nors vent wat nie baie omgee
oor die mense rondom hom nie. Solank hy net ’n bottel rum
en ’n pakkie Gunston Filter by hom het, dan is die Kaap
Hollands. Sy televisie is natuurlik ook vir hom

3
baie belangrik. Hy sit altyd so lekker agteroor in die
leunstoel in die TV-kamer en dan sien jy net kort-kort hoe
hy vir hom ’n dop skink en die een sigaret na die ander
opsteek en dan ruik jy naderhand net sigaretrook en as hy
met jou praat, dan slaan sy stink alkoholasem jou van jou
voete af. As Justin daar by hom gaan sit en saam TV kyk,
praat niemand ’n woord nie - hulle sit net in stilte en
staar na die skerm van die TV en elkeen sit met sy eie
gedagtes. Hulle elkeen is in sy eie klein wêreldtjie en
hulle lewe by mekaar verby. Oom Lukas is ’n loodgieter en
hy het maar sy eie vervelige roetine – deur die dag is dit
werk en in die aande lê hy voor die TV. Soms lui sy
selfoon terwyl hy TV kyk en dan is dit baie keer een van sy
klante wat skakel oor ’n noodgeval, maar dan skel hy hulle
behoorlik uit en sê dat hulle een van die ander loodgieters
moet kry. Daarna is hy vir ’n paar minute lank kwaad en
brom hy oor hoe onregverdig die mense by sy werk is, maar
nadat hy so ’n paar glase rum in het en ’n paar sigarette
gerook het, kalmeer hy weer en staar in stilte voort na die
TV.
Justin onthou nog toe hy baie jonger was, net na sy ouers
se dood, het oom Lukas altyd vir hom snaakse stories
vertel, want Justin was baie nuuskierig toe hy klein was en
het baie vrae gevra. Toe hy in die laerskool was, het die
ander kinders gepraat oor toe hulle ouers vir hulle vertel
het waar babas vandaan kom. Toe Justin vir oom Lukas vra,
toe vertel oom Lukas vir hom dat hy wat Justin is, nie op
’n normale manier gebore was nie – dan het hy vertel dat
Justin ’n snaakse klein bondeltjie boosheid was wat deur ’n
ooievaar afgelewer is. Justin onthou nog goed toe oom
Lukas dit vir hom vertel het, hy was omtrent so ses of sewe
jaar oud – so Graad 1 se kant. Toe oom Lukas sien dat hy
nie verstaan nie, toe sê oom Lukas vir hom dat die ooievaar
eintlik vir hom wat Justin is, na ’n vuurwarm put toe wou
vat wat vol kokende, borrelende lawa was, maar dat oom
Lukas vir Justin, die “klein bondeltjie boosheid”, te
jammer gekry het en dat hy toe maar die ooievaar omgekoop
het met ’n paar rand. Nou, jare daarna, weet Justin dat
oom Lukas vir hom gelieg het. Oom Lukas het altyd as hy
hierdie goed vertel, iets gerook wat amper soos ’n sigaret
lyk, maar dit was nie ’n sigaret nie. Hy het sulke snaakse
tabak in ’n papiertjie toegerol en dan het hy dit
aangesteek en dan het hy die eienaardigste goed kwytgeraak.
Justin het toe hy ouer was, uitgevind wat daardie goed was
wat oom Lukas gerook het – dagga. Hy het egter nog nooit
weer gesien dat

4
oom Lukas dit rook nie. Diep binne, haat hy eintlik vir
oom Lukas, want hy is ’n liegbek.

5
HOOFSTUK 2
Justin staan by sy werk in die stoorkamer en pak ’n paar
bokse op die rak. Hy kyk na die horlosie teen die muur –
dit is half vyf en amper tyd om huis toe te gaan. Hy pak
die twee laaste bokse op die rak en dan loop hy by die
agterdeur uit na die klein vierkant aan die agterkant van
die winkel – die rookplek. Hy gaan sit op ’n krat en steek
’n sigaret op. Terwyl hy rook, staar hy ingedagte voor hom
en die woord “duiwel” vorm op sy lippe.
“Duiwel”, sê hy hard.
Dit is wat die kinders op skool hom altyd genoem het.
Hulle het hom “duiwel” genoem en hy kon nie verstaan hoekom
hulle hom so noem nie. Hy het later agter gekom dat dit
blykbaar iets met sy oë te doen het, want die kyk in sy oë
het baie van die kinders, veral die meisies, op hulle
senuwees gemaak. Sy swart hare het blykbaar ook iets
daarmee te doen gehad, want hy het swart hare en donker oë
en dan het hy soms ’n diep kyk in sy oë gekry wat die
kinders baie bang gemaak het. Soos in enige skool, het
daar baie onware stories oor hom rondgeloop – dat hy een
aand van die skool se dak af gevlieg het met volmaan en dat
hy in ’n weerwolf verander en dat hy katte se lewer eet.
Justin was verbaas toe hy al daardie nonsens gehoor het,
maar toe hy die aand by die huis is en sy huiswerk doen,
het hy skielik hardop begin lag toe hy daaraan dink. Hy
kan nie glo dat mense so belaglik kan wees nie. Hy het
kliphard gelag en oom Lukas, wat op daardie oomblik besig
was om brood te smeer in die kombuis, het hom verbaas
aangekyk en kortaf gevra wat so snaaks is.
“Niks”, het hy geantwoord en toe maar verder stil gebly.
Justin rook die sigaret klaar en skiet die stompie weg. Hy
dink weer aan sy bynaam…“duiwel”. Hy weet nie hoekom die
naam nou juis in sy kop vashaak nie.
Teen vyfuur, teken Justin uit in die register. Daarna klim
hy op sy trapfiets en ry rustig huis toe. By die huis
gekom, bêre hy sy fiets in die garage en dan gaan hy by die
agterdeur in. Hy loer by die TV-kamer in na oom Lukas wat
voor die TV sit en ’n glas rum drink.
“Middag, Oom”, groet Justin.
“Middag”, brom oom Lukas terug.
Justin is nogal honger en nadat hy sy rugsak in sy kamer
neergesit het, gaan hy kombuis toe en smeer vir hom brood.
Hy is bly om te sien dat daar darem vars witbrood is. Oom

6
Lukas het natuurlik gekoop toe hy van die werk af gekom
het. Hulle eet nooit regtig duur kosse nie, dit is maar
gewoonlik Weet-Bix in die oggend en in die middag eet hulle
natuurlik elkeen by sy werk en dan in die aande is dit maar
brood en ham en somtyds eet hulle iets anders, soos
broodrolle met rooiworsies in.
Justin smeer vir hom botter op sy brood en dan sit hy ham
op. In die yskas ontdek hy kaas en hy rasper vir hom ’n
bietjie kaas op sy brood. Hy verkas na sy kamer toe, gaan
sit op die vloer en eet rustig en ingedagte sy
toebroodjies. Toe hy klaar geëet het, sit hy sy bord
eenkant neer en stoot sy kamerdeur toe. Hy haal sy dagboek
onder sy kussing uit. Elke aand sit hy op sy bed en dan
draai allerhande wraakgedagtes en ander dinge in sy kop
rond en skryf hy dit neer.
Hy sit lank en staar voor hom uit en dan skryf hy:
WAPENS
’n Wapen is ’n mens se beste vriend. Hy beskerm jou en hy
is stom – hy kan nie terugpraat nie en hy redeneer nie en
soek nie moeilikheid nie. Ek hou van my wapen – dit is ’n
mes. My mes is my beste vriend, want ek kan hom altyd
vertrou en hom enige tyd gebruik. Daar is baie dinge
waarvoor ek hom kan gebruik – potlode skerp maak, toue sny,
om myself te beskerm as iemand my wil aanval ensovoorts.
My mes is altyd by my, ek dra hom aan my belt. Die mense
by my werk kyk my baie keer verskrik aan as hulle hom sien
en dan laat ek my hemp ’n bietjie uithang, sodat die mes
bedek is. My baas sê niks, want hy weet wat goed is vir
hom.
Almal by my werk los my uit en niemand karring aan my nie,
maar al die dinge wat destyds op skool gebeur het, pla my
en ek wil dit regmaak. Die enigste manier om dit reg te
maak, is deur my beste vriend te vra vir hulp…my mes. Hy
sal nooit “nee” sê nie.
Duiwel gaan wraak neem. Ek moet net uitvind of al daai
mense nog bly waar hulle gebly het.
Revenge will be mine…
Duiwel

7
Diep binne, hou Justin eintlik van dié bynaam…Duiwel – dit
maak mense bang, dit skep vrees en hy hou daarvan. Hy wíl
hê mense moet bang wees vir hom, want op skool het die
boelies hom net afgeknou en hom soos ’n brandsiek hond
behandel. Hy onthou nog die boelies – hulle name en veral
hulle gesigte, ja, hulle gesigte sal hy nooit vergeet nie.
Hy wil mos wraak neem op hulle, so hy kan nie waag om hulle
gesigte te vergeet nie. Hy beplan nag na nag sy wraak en
hy uiter soms ’n bose laggie by homself daar in sy kamer
agter sy toe deur as hy dink aan al die martelingsmetodes
wat hy wil toepas, maar hy besef dat wanneer dit by die
daad kom, hy dit so vinnig as moontlik sal wil afhandel,
want netnou kry die Polisie hom beet. Eintlik wil hy so
stil moontlik op die slagoffer afsluip, hom gryp en hom
laat kennis maak met die gladde, blink, skerp lem van sy
beste vriend. Waar hy nou op sy bed sit, tel Justin weer
sy mes op wat op sy bedkassie lê en hy betrag die pragtige
lem. Hy slyp gereeld die mes en wanneer hy hom goed
gesluip het, skeur hy ’n bladsy uit ’n boek uit en laat die
lem flink deur die bladsy sny. Die mes is so mooi skerp,
dat dit nie veel moeite verg om die vlymskerp lem deur die
papier te laat sny nie en soos wat die lem dan deur die
papier sny, verbeel hy homself dat die papier een van die
boelies op skool se liggame is en dat die lem reg deur die
boelie se liggaam sny.
Justin het ’n lys gemaak in sy dagboek waarin hy al die
boelies se name neergeskryf het. Hy sit sy mes neer en
blaai weer na daardie bladsy toe. Hy betrag die name een
vir een – Deon, Pieter, Neels en Gerrie. Dit was die vier
boelies wat hom op skool al sy dae gegee het. Hy moet net
uitvind of hulle nog bly waar hulle gebly het en dan gaan
hy hulle een vir een dophou en dan moet hy toeslaan, maar
dit sal eers oor ’n paar dae wees.
Terwyl Justin so ingedagte na die name van die boelies kyk,
kry hy skielik ’n idee. Hy gaan in die skool se fotoblad
die foto’s van al die boelies kry en dan die foto’s uitsny
en elkeen se foto langs sy naam plak. Dit is mos nou ’n
plan. Hy staan vinnig van sy bed af op en maak sy kas oop.
Sy kas is nogal deurmekaar en hy nies van die stof. Onder
in sy kas tussen ’n klomp ou skoolboeke, kry hy die
fotoblad wat uitgekom het in sy matriekjaar – daarin sal hy
goeie foto’s van elkeen kry. Hy blaai rond en elke foto
sny hy versigtig met sy mes uit.
“Ek sny julle gevrete uit met die wapen wat dalk julle
lewens tot ’n einde gaan bring”, prewel Justin saggies

8
terwyl hy baie hard konsentreer om die foto’s elkeen
netjies uit te sny.
Uiteindelik het hy elke foto netjies uitgesny en nou soek
hy gom om dit mee te plak. Hy pluk sy bedkassie se laai
oop en daar kry hy ’n buisie Pritt.
“Hoop nie die goed is al te oud nie”, sê hy vir homself en
hy haal die buisie se doppie af.
Hy smeer elke foto aan die agterkant en plak dit dan langs
elkeen se naam in die dagboek. Nee wat, díe Pritt werk nog
goed en Justin sit rustig terug met sy rug teen die muur en
steek ’n sigaret op en betrag die aaklige gevrete van die
boelies.
“Hulle tyd sal kom, sometime gaan ek hulle een vir een
afmaai…”, fluister hy saggies en blaas ingedagte ’n
rookwalm uit.
Lukas se oë wil-wil toeval waar hy voor die TV sit. Hy
konsentreer nie eintlik op wat op die kassie aangaan nie en
hy gee ’n groot gaap en strek homself uit. Die leunstoel
kraak onder sy sitvlak. Hy kyk weer na die TV – daar wys
een of ander fliek van Sylvester Stallone wat die rol
vertolk van ’n speurder wat teen ’n bende baklei. Lukas
kyk gewoonlik enige iets, maar vir skop-en-skiet is hy nou
moeg en hy soek verward rond na die afstandbeheerder om die
TV af te sit.
“Verdomde remote!” sê hy hard en dan staan hy maar op en
loop na die TV toe om dit af te sit.
Toe die TV afgaan, is die hele huis skielik doodstil. Die
horlosie wys tienuur en Lukas staan vir ’n ruk stil en
luister na die stilte in die huis. Iewers in die verte
verbreek die sirene van ’n ambulans die stilte en buite in
die tuin tjirp ’n kriek saggies, maar tog hoorbaar.
Lukas loop sleepvoet in die gang af en by Justin se toe
kamerdeur staan hy vir ’n oomblik stil.
“Nag!” skree hy vir Justin.
“Nag” antwoord Justin terug.
Lukas loop weer sleepvoet voort na sy kamer toe en hy klim
in sy bed.
Intussen sit Justin nog op sy bed en betrag sy dagboek en
daar draai allerhande gedagtes in sy kop rond. Hy druk die
stompie van sy sigaret in die asbakkie dood en strek
homself op die bed uit. Soms sukkel hy om te slaap, want
hy hou sy brein so besig met al die gedagtes en dan raak
dit eintlik hel in sy kamer, want dit voel vir hom hy is
nie alleen nie en dan wens hy partymaal selfs vir oom Lukas
se geselskap. As hy so begin voel, sit hy maar regop

9
in sy bed met sy rug teen die muur en klou hy sy dagboek in
sy arms vas en staar verward om hom rond. Hy staar
gewoonlik skrikkerig in die donker na sy kas en dan voel
dit asof die kasdeure enige tyd gaan oopgaan en daar een of
ander bose gedierte gaan uitkom – ’n ding met lang
slagtande…’n dier wat amper soos ’n tipe van ’n hond lyk,
maar met ’n aaklige vel en uitpeul oë.
Wanneer hy uiteindelik aan die slaap raak, droom hy
gewoonlik van reuse spinnekoppe wat teen sy plafon loop en
wat op hom val en hom toespin in ’n reuse web en hoe hy
woel om uit die web te kom en hoe hy benoud raak van die
reuk, want daar hang ’n dooie, vrot reuk in die lug en
terwyl hy so worstel, kom daar ’n man met ’n lang toga en
’n swart jas met ’n kappie wat sy gesig bedek en in sy een
hand het hy dan ’n mes. Die mes lyk baie soos Justin s’n,
maar hy is net groter. Sodra die man hom met die mes wil
steek, skrik hy wakker. Hy ruk sommer so in sy bed en dan
is hy gewoonlik natgesweet. Justin haat dit as hy daardie
nagmerrie kry, maar dit het so deel van hom geword, dat hy
daarmee saam leef – net soos wat ’n asmalyer maar saam met
sy asma leef. Enigste verskil is dat Justin nie regtig
weet hoe hy sý kwaal kan genees nie. Wat kan hy doen sodat
hierdie nagmerrie verdwyn? Het sy wraakgedagtes dalk
daarmee te doen? Hy weet nie, maar wraak neem, gáán hy
wraak neem. Dit is tyd dat sy vyande moet boet!
Nadat hy vir lank so gesit het en aan die nagmerries gedink
het, besluit hy maar om te slaap. Hy sit die lig af en
klim onder sy komberse in. Buite waai daar ’n effense wind
en die takke van die een boom wat langs die huis staan,
skuur-skuur teen die dak. Justin lê lank in die donker en
luister na die geluid en dan kyk hy weer vir sy kas. In
die donker lyk sy kas regtig skrikwekkend en iets laat hom
ongemaklik voel. Hy draai op sy een sy, sodat sy rug na
die kas toe is.
“Hoooooeeeee”, waai die wind buitekant en dit word al
sterker. Behalwe vir die wind, is dit stil buite en Justin
lê doodstil.
Toe hy uiteindelik aan die slaap raak, droom hy van ’n
motor. Dit is ’n blou Opel Kadett en dit behoort aan Deon
Lombard – een van die boelies wat die lewe vir hom so
moeilik gemaak het. Justin droom hy loop na Deon se blou
Opel toe en sit ’n bom binne die motor. Toe Deon ’n paar
minute later in die motor klim, ontplof die bom met ’n
vreeslike slag en Deon Lombard en sy motor is geskiedenis.

10
Justin skrik wakker. Hy sit regop en dink aan die droom
wat hy so pas gehad het. Hy wens net hy kan bomme in die
hande kry, want dit sal die perfekte manier wees om van sy
slagoffers ontslae te raak. Hy dink weer aan die blou Opel
Kadett en dan onthou hy skielik dat Deon se pa vir hom aan
die einde van matriek so ’n blou Opel gekoop het. Hoe kan
hy dit vergeet? – Deon het nog so kom spog by die skool met
sy motor en gemaak asof hy die kat se snor is.
Justin dink weer aan sy lysie wat hy in sy dagboek gemaak
het van die boelies. Hy klim uit sy bed uit en sit die lig
aan. Dan haal hy sy dagboek onder sy kussing uit en maak
dit by die lys oop wat hy gemaak het. Bo-aan die lys skryf
hy “MY WRAAKNEEM LYSIE” en by Deon Lombard te naam skryf hy
groot “VICTIM NUMBER 1”.
Deon Lombard is sy eerste slagoffer. Hy moet net uitvind
of Deon nog steeds bly waar hy gebly het en dan sal hy Deon
se bewegings dophou, alles neerskryf en hy kyk op watter
manier hy gaan toeslaan. Solank dit net vinnig en
effektief is…vinnig in, doen die job, vinnig uit.
Justin uiter ’n bose laggie en buite huil die wind.
Die volgende oggend is Justin half agt uit die bed. Hy
begin nege uur te werk en word altyd half agt deur sy
wekker wakker geskree. Hy gaan kombuis toe en eet ontbyt –
twee Weet-Bix blokkies met melk. Na ontbyt drink hy ’n
beker koffie. Oom Lukas kom sleepvoet in die gang af
geloop.
“Goeiemore”, brom hy toe hy die kombuis binnekom.
“More”, groet Justin terug en drink die laaste bietjie
koffie in sy beker.
Oom Lukas begin ook nege uur te werk en partymaal verslaap
hy.
“Ek droom gisteraand weer van die ooievaar”, sê oom Lukas
skielik en hy kyk na Justin met oë wat vonkel van sarkasme
en dan vra hy, “Onthou jy nog die ooievaar?”
Justin kyk vir oom Lukas half verbaas aan en hy sê niks.
Oom Lukas steek ’n sigaret op en blaas die rook stadig uit.
“Verstik aan jou sigaret, man!”, sê Justin kwaai en sit sy
koffiebeker hard in die wasbak neer.
“Nee regtig, ek hét van die ooievaar gedrooi…hy het by jou
kamervenster ingevdieg gekom en toe pik hy jou oê uit!” sê
oom Lukas en hy lag uittartend.
“Het jy weer gisteraand te veel gesuip, of wat is jou
probleem?”, sê-vra Justin en hy loop by di% kombuisdeur uit
na buite toe.

11
“Pasop dat ek nie nog jou bek vir jou toe skop nhe, hoor!”,
skree oom Lukas agterna en Justil ignoreer hom.
Hy weet nie wat is dit nou weer vanmord met die vejt nie,
want hy en oom Lukas praat skaars met mekaar, maar dit
gebeur tog partymaal dat oom Lukas sulke buie kry waar hy
net ’n klomp nonsens praat en vir Justin probeer kwaad
iaak. Justin het ’n paar maande gelede oom Lukas 3e kamer
deursoek toe oom Lukas nie daar was nie om te kyk of hy nie
êrens dagga kry nie, want dan weet hy mos definitief of oom
Lukas nog die goed rook of nie, maar hy het niks gekry nie.
Hy klim op sy trapfiets en ry werk toe.
“Hopelik is oom Lukas weer vanaand sy ou, stil gesuipde
self en los hy my uit”, mompel Justin terwyl hy werk toe
ry.
Die res van die dag is alles redelik rustig en Justin dwaal
doelloos op en af tussen die rakke en hy kyk maar waar hy
dalk bietjie kan regpak, want vandag is hier amper niks
klante nie. Hy gaan sit buite en steek ’n sigaret op.
Terwyl hy rook, dink hy weer aan vanoggend daar in die
kombuis. Hy was regtig verbaas toe oom Lukas weer met sy
nonsens begin.
“Oom…”, fluister Justin saggies vir homself “Hoekom noem ek
nog die vent ‘oom’?”.
Op skool het een van die onderwysers vir hulle vertel dat
jy iemand wat ouer as jy is “oom” of “tannie” noem om te
wys dat jy respek vir hulle het. Hy het in elk geval nie
respek vir oom Lukas nie, so van nou af is dit net “Lukas”
en nie meer “oom Lukas” nie. Toe hy klaar gerook het, gaan
sit hy in die stoorkamer en haal sy dagboek uit sy rugsak
uit. Partymaal bring hy sy dagboek saam werk toe. Hy is
regtig bly dat hy dit vandag saamgebring het, want hy is
dood verveeld met die stilte en die min klante. Hy blaai
sy dagboek deur en staar na die foto van Deon Lombard – die
ou met die kort, swart poenskop hare en die groen oë. Hy
dink terug aan die een dag toe Deon, Pieter, Neels en
Gerrie sy bed met stroop besmeer het. Justin het alleen in
’n kamer gebly in die koshuis, want niemand wou ’n kamer
met hom deel nie. Dit was in die eerste kwartaal in Graad
10. Justin het die middag vergeet om sy kamerdeur te sluit
toe hy uit sy kamer gegaan het om bietjie vars lug te gaan
kry. Deon-hulle het toe in sy kamer ingesluip en sy
komberse afgeruk. Toe smeer hulle stroop op sy laken en
gooi weer die komberse netjies oor. Toe Justin ’n paar
minute later in sy kamer kom, kon hy nie agterkom dat hulle

12
daar was nie, want hulle het gesorg dat die bed weer
netjies lyk. Daardie aand toe hy in sy bed klim, kry hy
die verrassing van sy lewe. Hy het so vinnig in sy bed
geklim, dat hy nie agtergekom het daar is iets aan sy laken
wat taai is nie en net toe hy lekker inkruip, kom hy dit
agter. Hy het vinnig uit sy bed uit opgespring en die res
van die nag het hy maar op die vloer geslaap. Die volgende
dag moes hy sy beddegoed laat was en toe hy daardie oggend
in die Aardrykskunde-klas sit, skiet een van die vier
boelies hom in sy nek met ’n rekkie. Toe hy omkyk om te
sien wie dit is, kyk hy vas in die gesig van Deon Lombard.
“Het jy ’n lekker, taai nagrus gehad?”, het Deon sarkasties
gevra en al sy trawante het hardop gelag.
Justin was nie verbaas nie, want hy het sommer van die
begin af geweet dat dit hulle was.
Waar Justin nou sit en aan hierdie petalje terugdink, kook
die wraakgevoelens weer binne hom. Hy gaan ’n paar dae
verlof neem en in daardie paar dae gaan hy vir Deon
dophou…hy hoop net Deon bly nog waar hy altyd gebly het,
maar hy sal uitvind. Deon en sy trawante was oor dieselfde
rede as Justin in die koshuis - hulle al vier se ouers kon
dit nie meer uithou met hulle nie, want hulle is bedorwe
brokkies wat net alles wil hê. Deon was die een wat sy
ouers baie gedomineer het, want ten spyte van al die
moeiliheid wat hy gemaak het, het sy pa nog steeds vir hom
in matriek ’n motor gekoop. Maar sy pa het die motor by
die huis gehou en dan het Deon en sy maats oor naweke met
die motor rondgejaag en die wêreld vir ander mense hel
gemaak. Deon kan bly wees hy het ’n lisensie gehad, want
anders sou Justin sommer uit blote wraak vir die
Departement van Verkeer laat weet het dat Deon sonder ’n
lisensie ry.

13
HOOFSTUK 3
Justin se baas het darem maklik ingestem toe hy hom verlof
vra. Hy is nou amptelik vyf dae met verlof. Sy baas het
juis vir hom gesê dat hy ’n hele paar dae verlof oor het en
dat hy dit moet gebruik. Dit pas vir Justin perfek, want
dan het hy heelwat verlof om rond te hang en sy slagoffers
dop te hou. Een vir een gaan hy hulle afmaai.
Toe Justin daardie aand by die huis kom, lê Lukas
smoordronk op die TV-kamer se vloer. Daar is braaksel op
die mat en die hele TV-kamer stink. Justin gee die hele
spul net een kyk en gaan sit in sy kamer. As Lukas homself
oor ’n mik wil drink, dan is dit nie Justin se probleem
nie. Later die aand hoor Justin ’n lawaai in die TV-kamer
en hy loop soontoe om te kyk wat aangaan. Daar gekom, sien
hy dat Lukas bygekom het en dat hy teen die tafeltjie in
die middel van die TV-kamer vasgeloop het en die vaas wat
op die tafeltjie gestaan het, lê in stukke op die mat. Dit
maak nie regtig saak nie, daardie vaas was in elk geval
goedkoop gemors. Lukas staan en wieg terwyl hy vir Justin
kyk.
“Waar ko’ jy nou vandaan?”, vra hy.
“Ek is al ’n hele ruk hierso, Lukas. Jy moenie verwag dat
ek hierdie gemors wat jy gemaak het gaan skoonmaak nie, dis
nie my skuld as jy jouself versuip aan die drank nie!”
Justin se stem is ferm. Hy is glad nie bang vir Lukas nie
en die laaste bietjie respek wat hy vir hom gehad het, is
nou weg…down the drain.
“Wat het geword van ‘oom’?”, vra Lukas en hy tel ’n leë rum
bottel op wat op die mat lê.
“Hoekom moet ek vir jou ‘oom’ sê?”.
“Jy moet respek vir my hê boetie…ek sal jou bykom, hoor jy
vir my!”
In sy woede slinger Lukas die leë rum bottel na Justin wat
by die TV-kamer se ingang staan. Justin hoef nie te koes
nie, want Lukas is so dronk dat hy skeef gooi en die bottel
tref die muur langs die ingang se kosyn en bars in stukke.
Justin kyk ewe koel en kalm na die stukke van die bottel
wat op die mat lê.
“As jy gooi, gooi raak!” sê Justin kalm en hy draai om en
loop na sy kamer toe.
Lukas kom nie agter hom aan nie, hy staan net daar in die
TV-kamer en skree allerhande vreeslike vloekwoorde. Justin

14
is lus om te lag, want hy weet dat Lukas glad nie verwag
het dat hy só gaan optree nie. Maar dis reg – Justin het
gevoel dat dit tyd is dat hy vir Lukas bietjie ’n les leer,
iemand moet hom tog regruk.
Justin sukkel daardie aand om aan die slaap te raak, want
hy dink die heeltyd aan die volgende dag – die eerste dag
van sy verlof, die dag wat Operasie Victim Number 1 gaan
begin.
Die volgende oggend staan hy vroeër as gewoonlik op, want
hy wil vir Lukas oor die kole haal. Hy tref vir Lukas in
sy kamer aan. Hy het die vorige aand sommer net so op die
bed aan die slaap geraak. Justin skud hom wakker.
“Komaan, opstaan!”, skree Justin hard en Lukas ruk soos hy
skrik.
“Wat de hel…”, Lukas is heeltemal uit die veld geslaan.
“Staan op…gaan maak skoon daardie gemors wat jy in die TVkamer
gemaak het!”
Gelukkig was daar in die een kombuiskas nog matsjampoe en
Justin het dit in ’n emmer warm water aangemaak. Lukas
staan nou op sy knieë in die TV-kamer en vryf die mat
skoon. Justin hou toesig en hy dreun vir Lukas behoorlik
op. Lukas bly net stil, want sy kop is te seer van die
babbelas en hy is nie lus om terug te baklei nie.
Teen agtuur die oggend val Justin in die pad. Hy ry op sy
trapfiets na Deon se huis. Lukas is te siek van al die
vorige aand se rum en hy het sy werk laat weet dat hy nie
vandag gaan kom werk nie en toe Justin daar weg is, het
Lukas vas aan die slaap op die een bank in die TV-kamer
gelê. Justin het sy rugsak by hom en hy het sy dagboek in
sy rugsak, want hy gaan aantekeninge maak oor die opset by
Deon se huis, maar eers wil hy darem uitvind of Deon nog
daar bly. Hy kry die straat redelik maklik en hy soek na
die huis – nommer vier, die een met die swart duiwelsvurkheining.
Justin kry die huis en hy kyk rondom hom. Hy wonder wat hy
nou moet doen. Moet hy die klokkie druk en as iemand
oopmaak, vra of bly die Lombard-gesin hier, of hoe?
Netnou maak Deon die voordeur oop en dan herken hy vir
Justin en wat dan?
Die huis lyk in elk geval stil, want dit is tog logies dat
die mense seker by die werk is. Van ’n huishulp of
tuinhulp is daar ook geen teken nie. Terwyl Justin nog so
op sy fiets sit en die huis bekyk, gaan die bure langsaan

15
se hek oop en Justin sien ’n man wat besig is om in ’n
motor te klim en uit te trek. Die man trek die motor uit
en dan klim hy weer uit om die hek toe te maak. Justin ry
na die man toe met sy fiets.
“Ekskuus tog, meneer”, sê hy en die man skrik effens en kyk
verbaas na hom.
“Ja, kan ek help?”, vra die man.
“Ek wil net weet, bly die Lombard-gesin nog hier langsaan?”
“Ja, nog al die jare”, sê die man en hy kyk vraend na
Justin “hoekom wil jy weet?”.
“Nee, ek vra sommer”, sê Justin en hy voel skielik baie
simpel.
“Is jy vriende van hulle?” vra die man.
Nou moet Justin mooi dink, want as hy nou vir die man sê
dat sy naam Justin is, dan noem die man dalk net vir Deon
dat hier ’n persoon met die naam Justin na hom gesoek het
en dan gaan Deon mos dadelik onraad vermoed.
“Ja, ek…my naam is Jannie”, sê Justin en hy kry eintlik
skaam omdat hy so lieg “ek het lanklaas die mense gesien en
ek wou sommer net hoor of hulle nog hier bly”.
Justin sê totsiens en ry haastig weg. Hy hoop nie die man
het deur sy leuens gesien nie, maar hy glo darem nie so
nie, want die ou het gelyk asof hy alles vir soetkoek
opvreet.
By die huis gekom, eet Justin eers iets, want hy het ’n hol
kol op sy maag. Hy maak stadig maar seker vordering, want
hy weet nou ten minste dat Deon nog daar bly.
Skielik voel Justin baie dom – hoekom het hy nie aan die
telefoongids gedink nie? Hy kon mos in die telefoongids
gekyk het of daar Lombards is wat by daardie adres bly.
Nadat hy vir hom toebroodjies gemaak het en geëet het, gaan
kyk hy eers wat Lukas aanvang. Lukas lê nog al die pad op
die bank in die TV-kamer en hy is vas aan die slaap.
Justin kyk na die mat wat Lukas vanoggend skoongemaak het –
Lukas het darem ’n goeie job gedoen en dit lyk en ruik baie
beter.
Teen die middag het Justin ’n hele volledige benadering
uitgewerk en hy het ’n hele strategie wat hy gaan volg,
want hy glo dat ’n mens se beplanning goed moet wees en dat
jy nie sommer blindelings ’n ding moet aanpak nie. Hy
besluit om Deon se bewegings dop te hou om te sien hoe laat
hy van die werk af kom in die aande en hoe laat hy weer in
die oggende werk toe gaan. Die groot ding wat Justin wil
uitvind is wanneer Deon in die aande van die werk af kom,
want hy dink dat dit die beste tyd sal wees om toe te
slaan. Skielik kry hy ’n blink gedagte – navorsing. Daar

16
het al mense na hulle huis toe gebel wat sê dat hulle ’n
paar vrae wil vra, want hulle doen ’n navorsingsprojek en
dan vra hulle gewoonlik ’n paar vrae oor watter tipe werk
Justin doen en watter tipe werk Lukas doen en allerhande
sulke dinge. Vir Justin is hierdie mense nogal irriterend,
maar hy antwoord maar gewoonlik hulle vrae geduldig. As
Lukas egter die slag die foon antwoord, dan skel hy hulle
uit en sê dat hulle nie sy tyd moet mors nie.
Justin besluit dat hy gaan maak asof hy een van daardie
mense is wat navorsing doen, hy gaan dan na Deon se huis
toe bel en sê dat hy een-of-ander navorsingsprojek doen en
dat hy vir hulle ’n paar vrae wil vra. Hopelik gooi hulle
nie die foon in sy oor neer nie. Justin is regtig in sy
noppies met sy blink idee. Hoe sal hy anders uitvind van
Deon se bewegings – dit is moeilik om daar oop en bloot
voor die huis te staan en hulle dop te hou, die mense sal
mos verdag raak en dalk die polisie bêl.
Justin soek die telefoongids. Hy kry dit in die TV-kamer
agter die een bank en hy wonder wat die ding nou juis
dáárso maak. Lukas lê nog al die pad op die bank en slaap
en net so nou en dan draai hy om en dan kyk hy met skrefies
oë rond en steek ’n sigaret op en dan slaap hy maar weer
verder. Ja-nee, so ’n bottel rum werk met ’n man se kop.
Justin soek in die telefoongids – Lombard. Hy kry Deon
hulle se nommer redelik vinnig, want hy ken hulle
straatadres en hy soek net na die Lombard-gesin wat by
daardie adres bly.
Hy skryf die nommer neer en kry eers sy hele beplanning
weer mooi agter mekaar – wat hy alles gaan sê en wat sy
“firma” se naam is. Hy stap na Lukas se kamer toe, want
dit is waar die telefoon is. Hy skakel die nommer en
terwyl die foon aan die ander kant lui, hou hy sy pen en
papier gereed. Hy is nogal op sy senuwees.
“Hallo”, dit is ’n vrou wat antwoord.
“Goeiedag…met wie praat ek nou?”
“Dit is mevrou Lombard”, die vrou klink nogal vriendelik.
“Ag mevrou, ek is jammer om te pla. Ek is mnr. Pelser en
ek werk vir FreakyTech. Ons is besig met ’n sosioekonomiese
opname vir ’n navorsingsprojek. Gee u om as ek
vir u ’n paar vrae vra?”.
“Nee, glad nie”, Justin is verlig toe hy hierdie woorde
hoor, want hy was bang die vrou raak vies en gooi die foon
neer.
“Hoeveel mense is julle in die huis?”.
“Drie…ek, my man en my seun”.
“In watter ouderdomsgroepe val julle?”.

17
“Ek is sewe en veertig, my man is vyftig en ons seun is vyf
en twingtig”.
“Watter tipe werk doen u?”.
“Ek is ’n arbeidsterapeut, my man is ’n dokter en ons seun
is ’n rep by ’n hospitaal”.
“Werk u maar gewone ure?”.
“Ja, gewoonlik is dit maar gewone kantoorure, maar my man
is soms op roep. Ons seun werk maar ook gewone ure…agt tot
vier”.
So, Deon is ’n mediese verteenwoordiger. Sy ouers het
darem maar baie geld. Hulle het lekker fancy jobs…bleddie
rykgatte! – al hierdie gedagtes draai in Justin se kop
rond.
“Ons navorsingsprojek is veral gerig op die jonger
landsburger…sê vir my – is u seun gelukkig in sy beroep?”
“Ja…hy is hier, wil jy dalk self met hom gesels?”.
Justin se hart gee ’n paar ekstra bokspringe.
“Nee…dit sal nie nodig wees nie. Ek wil sommer u opinie
hoor”.
“Ja, ag hy is maar baie onseker oor wat sy belangstelling
eintlik is. Hy doen maar die werk tydelik en hy wil
miskien volgende jaar gaan swot”.
“U sê hy werk tot vier uur in die middae…”.
“Dis korrek, ja. Woensdae gaan hy altyd so vyf uur se kant
tennis speel by die tennisklub hier naby ons. Hy stap
sommer soontoe”.
“Baie dankie vir u geduld, mevrou. Dit sal al wees. Alle
inligting word vertroulik hanteer”.
“Plesier, lekker dag!”.
“Totsiens!”.
Justin sit die telefoon neer. Hy kyk na die notas wat hy
gemaak het. Hy is tevrede met sy vordering. Hy bêre sy
notas in sy kamer, loop TV-kamer toe en gaan sit op die
leunstoel waarop Lukas gewoonlik sit. Hy gooi vir Lukas,
wat nog half deur die slaap op die bank lê, met sy
vuurhoutjies en skree “wakker word bul!”.
Justin is in ’n goeie bui, want hy is trots op sy
vordering. Hy kry sy vuurhoutjies terug en steek ’n
sigaret op en skakel die TV aan met die afstandbeheerder.
“I use Lux…”, kom die stem van die vrou op die advertensie.
Lukas kom stadig orent en sit regop. Hy vryf oor sy gesig
met sy hande.
“Ek gaan stort”, is al wat hy sê en dan staan hy stadig op
en loop sleepvoets in die gang af na die badkamer toe.
“Enjoy!” skree Justin en hy blaas rookkringetjies in die
lug in.

18
“Victim number one’s time is running out!” sê Justin hardop
vir homself terwyl hy na die TV staar.
Dit is agtuur die aand en dit is al lekker donker. Justin
sit oorkant Deon se huis op die sypaadjie en hou die huis
dop. Hy het ’n sweetpak-bostuk aan met ’n kappie. Hy het
die kappie oor sy kop getrek en sit nou en staar onderlangs
na die huis terwyl hy ’n sigaret rook. Daar gebeur nie
veel nie. In die Lombards se TV-kamer kan hy die lig van
’n TV teen die gordyne sien beweeg en in ’n ander deel van
die huis brand ’n lig. In die erf, voor die garage, staan
Deon se blou Opel.
Die straat is stil. Justin kyk op sy horlosie. Dit lyk
nie vir hom asof sy spioenasie op die Lombard-huis enige
vrug gaan afwerp nie en hy maak gereed om te loop. Net toe
hy wil opstaan, word die stilte van die straat verbreek
deur ’n motor wat vinnig van die bokant van die straat af
aangejaag kom.
“Doef-doef-doef…”, klink die musiek wat in die motor speel.
Die motor ry stadiger en draai by Deon se huis in en
sbostuk voor die hek. Justin sit stadig en loer onderlangs
na die motor. Daar is twee mense in. Die passasierskant
se deur gaan oop en ’n ou klim uit. Die musiek word sagter
en die persoon wat uitgeklim het, loop na die hek toe en
druk die klokkie. Justin kyk mooi, dis Pieter en die ander
een in die motor is seker een van die ander – Neels of
Gerrie.
Pieter lyk nog dieselfde as op skool, behalwe vir sy hare
wat nou pikswart gekleur is en oor sy ore hang.
Hulle sien glad nie vir Justin raak wat op die sypaadjie
sit nie. Die voordeur gaan oop en in die lig wat vanuit
die huis kom, kan Justin duidelik sien dat dit Deon is.
Die vent lyk maar nog dieselfde – poenskop soos altyd.
“Yes, Yes!”, gil Deon vrolik vir sy twee makkers.
“Ja, ou ballie…hoe lyk dinge?” skree Pieter hard.
Die motor se ander deur gaan ook oop en daar klim Gerrie
nou uit. So, Neels is nie daar nie. Van hulle almal sal
Justin sê hy hou die meeste van Neels, want Neels is darem
nie so ’n grootbek en moeilikheidmaker soos die ander nie.
Nogtans het Neels ook maar moeilikheid gemaak met Justin en
hy sal ook op die ou end moet boet, maar eers is dit
hierdie drie – Deon, Pieter en Gerrie, wat moet boet.
Hulle is die grootste dorings in Justin se vlees. Die drie
staan en gesels by die motor waarmee Pieter en Gerrie gekom
het – seker maar Gerrie se motor, want hý bestuur. Justin

19
kan niks uitmaak wat hulle sê nie, maar net so nou en dan
hoor hy iets. Hy staan stilletjies op en loop stadig weg.
Elke nou en dan kyk hy om. Hulle sien hom nie, want hulle
is te besig met gesels.
Justin loop voort huis toe en hy steek sy hand onder sy
sweetpak in en klem sy mes vas wat hy aan sy belt het.
“Die tyd is naby, my vriend…die tyd is naby. Ons moet net
geduld gebruik…”, praat Justin met sy mes terwyl hy
aanstap.
Later die aand, voor hy gaan slaap, maak Justin weer ’n
inskrywing in sy dagboek.
WRAAK
Wraak is ’n emosie wat my heeltemal oorheers. Dit is elke
dag binne my en om my en ek dra dit saam met my in my hart.
Dit klop soos ’n kwaadaardige pyn hier in my hart en dit is
soos ’n sweer wat wil oopbars.
Een van die dae gáán dit oopbars en dan gaan Deon en sy
trawante een vir een na hulle grafte toe gestuur word. I
just can’t wait…
Deon, oftewel Victim Number 1, se tyd is besig om stadig
maar seker uit te loop…die strop om sy nek raak al hoe
nouer. Baie van my vordering is te danke aan sy
vriendelike, maar klipdom ma, wat ’n deel van Deon se
roetine aan my uitgelap het. It suits me, dis nie my skuld
as sy dom is nie. As sy maar net weet dat sy bydra tot
haar seun se dood.
Ek wil so gou as moontlik toeslaan.
Revenge will be mine…
Duiwel
Hy maak die boek toe. Hy kyk weer na sy kas. Vanaand lyk
die ding weer spookagtig.
Nadat hy ’n sigaret gerook het, sit hy sy lig af en klim in
die bed. Toe hy aan die slaap raak, droom hy van ’n graf.
Dit is Deon se graf. By die graf staan sy ma en pa en
hulle huil. Een van die dae gaan hulle regtig by Deon se
graf staan en tjank - die arme skepsels!

20
HOOSTUK 4
Die volgende oggend is Lukas vroeg aan die gang en hy raas
vir Justin wakker. Hy bad en in die bad gaan hy tekere
soos ’n walvis.
“Gaan jy werk toe vandag?”, skree Justin by die toe
badkamerdeur vir Lukas.
“Ja, natuurlik!” skree Lukas terug.
Justin gee ’n sug van verligting. Hy is bly hý hoef nie
werk toe te gaan nie. Dit is vandag die tweede dag van sy
verlof. Hy gee nie regtig om dat Lukas hom wakker geraas
het nie, want hy is in elk geval van vroeg af weer besig
met sy beplanning vir Operasie Victim Number 1.
Na ontbyt gaan sit hy weer op sy bed en betrag sy planne
wat hy in sy dagboek uiteengesit het. Hy staar weer na die
foto van Deon. Behalwe vir die stroop-smeerdery aan sy
bed, is daar nóg iets wat hy nooit sal vergeet nie. Dit
was by die matriekafskeid. Hy wat Justin is, het daar
opgedaag sonder ’n meisie. Nie een van die meisies in sy
klas wou saam met hom gaan nie en hy was in elk geval
bietjie te skaam gewees. Toe ontmoet hy hierdie oulike
meisie daar by die matriekafskeid. Haar naam was Sonja.
Sy was nogal regtig aantreklik – blonde hare met blou oë.
Sy het saam met een van die ander matriekseuns gekom, maar
hy het haar in die middel van die aand net so in die steek
gelaat. Sy en Justin het land en sand gesels en hy het
regtig gedink dat hy die perfekte meisie ontmoet het. Deon
en sy trawante het egter gesien hoe lekker die twee gesels
en soos gewoonlik, móés hulle toe mos eers weer moeilikheid
maak. Terwyl Justin opgestaan het om toilet toe te gaan,
het Deon-hulle na Sonja toe gegaan en allerhande nonsens in
haar kop in gepraat – onder andere vir haar vertel dat
Justin “die Duiwel se kind is en dat hy klein kindertjies
molesteer” en allerhande ander liegstories. Toe arme
Justin weer by haar kom, het sy verskrik na hom gekyk en hy
het vir haar gevra wat fout is. Sy het hom uitegeskel en
gesê dat hy ’n pedofiel is en dat hy moet wegbly van haar
af. Sy het uitgehardloop en almal in die saal het na
Justin gekyk. Hy kon duidelik hoor hoe Deon en sy trawante
hardop lag. Dit was seker een van sy grootste
vernederings. Hy het met oë wat vlam van haat na Deon
gekyk en sy vuiste gebal. Deon het met ’n uittartende blik
in sy oë na Justin gekyk.

21
“Wat’s fout Justin?”, het Deon skertsend gevra “wil jy
fight, moet ek jou weer opneuk soos daai dag in die saal?”
Dit is ook nog iets wat Justin nooit sal vergeet nie – die
dag toe Deon hom met die saalperiode so hard geklap het dat
hy skoon duiselig was. Hulle het daardie Vrydagoggend soos
oudergewoonte saalperiode gehad. Justin het die oggend toe
hy opstaan bietjie naar gevoel, maar hy het nogtans klas
toe gegaan, want hy het gedink dat dit seker maar sal
oorwaai. Toe hy egter in die saal sit, het hy skielik baie
benoud gevoel. Dit was een of ander kwaal in sy maag
gewees. Toe die saalperiode verby is, het die kinders by
die deure saamgebondel om uit te kom. Justin het by almal
verbygeskuur, want hy wou so gou as moontlik by die
badkamer uitkom, want hy het gevoel dat hy gaan braak. Toe
hy egter deur die bondel kinders worstel, stamp hy per
ongeluk aan Deon. Deon het omgeswaai en vir Justin so hard
deur sy gesig geklap dat hy heeltemal duiselig geword het.
Justin het op die grond geval en toe kon hy dit nie meer
hou nie – hy skiet toe sommer net daar ’n kat, op die
vloer. Die hele skool het vir hom gelag en hom vreeslik
gespot daaroor. Dit alles net oor Deon Lombard wat te
trots is om iemand wat per ongeluk teen hom gestamp het, se
verskoning te aanvaar.
Waar hy op sy bed sit en terugdink aan hierdie voorvalle op
skool, kook die haat weer binne in Justin en hy kyk met ’n
vreeslike haat in sy oë na Deon se foto. Hy steek ’n
sigaret op en trek die rook ekstra diep in sy longe in van
frustrasie.
Vandag is die dag. Vanaand gaan Duiwel toeslaan op Victim
Number 1. Sy beplanning is mooi uiteengesit in sy dagboek
en vir die res van die dag kyk hy na sy planne en gaan hy
dit oor en oor in sy kop. Dit is vandag Woensdag. Deon se
ma het mos gesê dat Deon altyd Woensdae na werk gaan tennis
speel. Die tennisklub is naby hulle huis en Deon stap
soontoe. Justin sal hom fyn dophou en op die regte tyd
toeslaan…
Dit is vieruur die middag en Justin staan op die een hoek
van die straat waarin Deon hulle se huis is. Hy het weer
sy sweetpak-bostuk aan en die kappie is oor sy kop getrek.
Dit is darem nie baie warm nie, so hy sweet darem nie té
veel met die warm klere aan nie. Hy staan en trippel
senuweeagtig rond op die sypaadjie en hy klem met sy
regterhand sy mes se hef vas onder sy sweetpak-bostuk.

22
Bo in die straat kom ’n motor aangejaag teen ’n vinnige
spoed. Dit is Deon se blou Opel.
Justin draai sy rug na die huis toe en hy loer net kortkort
vinnig oor sy skouer na die huis. Deon sbostuk by die
hek, klim uit en maak die hek oop. Dan trek hy vinnig sy
motor in en hardloop in huis toe. Justin staan so dat hy
effens agter die een boom op die hoek verskuil is, want dan
staan hy mos nie so oop en bloot nie. Deon het hom glad
nie raakgesien nie. Tien minute later, gaan die voordeur
oop en Deon kom uitgeloop met ’n tennisraket. Hy het ook
gemakliker klere aan – ’n swart kortbroek en ’n T-hemp.
Hy loop en speel-speel met die raket in sy hande. Hy kom
by die hek uit en loop op die oorkantste sypaadjie voort na
die tennisklub toe. Die tennisklub is ongeveer ’n
kilometer van Deon se huis af. Justin kyk af en loer
onderlangs na Deon wat aan die oorkantste deel van die
straat loop. Deon het hom gelukkig nog nie raakgesien nie.
As Deon hom wel raaksien, sal hy hom nie dadelik herken
nie, want die kappie bedek darem sy gesig redelik goed.
Justin volg vir Deon op ’n afstand. Ongeveer seshonderd
meter verder is daar ’n stuk oop veld en Deon moet daardeur
loop om by die tennisklub uit te kom. Justin volg hom nog
al die pad op ’n afstand. Hy staan stil en kyk vir Deon
agterna. Deon loop deur die veld, oor die straat tot by
die tennisklub. Justin bly staan in die veld en kyk rondom
hom.
“Die perfekte plek vir die moord”, sê hy saggies vir
homself.
Hy kyk op sy horlosie – twintig oor vier. Hy wonder hoe
lank gaan Deon tennis speel. Dit word gelukkig nou winter
en die son gaan vinniger onder. Justin gaan sit onder ’n
boom in die veld. Hy sit so dat hy die tennisklub mooi kan
sien. Hy steek ’n sigaret op. Hoe meer hy dink aan die
moord, hoe erger bons sy hart in sy borskas. Alles móét
net regloop…
Deon loop van die tennisbaan af. Hy is lekker natgesweet
en hy kan voel dat hy vanaand weer lekker geoefen het. Hy
loop na die kleedkamers toe en sluit sy kassie oop. Hy
haal sy horlosie uit en kyk daarop – dis half sewe.
“Sjoe, maar die tyd vlieg!”, sê hy hardop vir homself.
Hy is effens vies vir homself dat hy nie sy handdoek en
skoon klere gebring het nie, want dan kon hy vinnig
gestort het, maar hy sal maar by die huis gaan stort.
Hy loop by die kleedkamers uit en groet die mense wat nog
daar is. Hy loop oor die grasperk en by die hekkie uit.

23
Die tennisklub se omheining is regtig swak – dit is sommer
so ou draadheining en die ding is al lelik verniel deur
vandaliste.
Dit is al redelik donker en daar is ’n koue bries in die
lug. Deon is vies vir homself dat hy nie ’n baadjie
saamgebring het nie, want nou kry hy koud en dalk lê hy
weer more in die bed met verkoue. Hy loop oor die straat
en kom in die veldjie. Hy loop redelik vinnig want dit
raak darem nou wragtig koud. So ingedagte is hy, dat hy
nie die skim met die swart Red sweetpak-bostuk raaksien wat
in die middel van die veldtjie staan en hom dophou nie.
Deon loop aan en hy sing ingedagte ’n liedjie wat in sy kop
vashaak. Toe hy weer voor hom kyk, staan daar ’n man voor
hom. Hy skrik homself boeglam en laat val sy raket. Hy
kan nie die man se gesig sien nie, want daar is ’n kappie
oor sy gesig. Deon kyk vinnig rondom hom. Hy bewe van
vrees. Hoekom lyk die veldtjie skielik nou so mistig en
spookagtig? Die man kom nader. Deon kan nie beweeg nie,
want hy is lam van die skrik.
Die man haal ’n groot mes met ’n swart steel onder sy
bostuk uit en hou die mes dreigend na Deon.
Deon kan nog steeds nie beweeg nie. Hy bewe en die sweet
tap teen sy voorkop af.
“Hoekom skielik so bang, Lombard?”, vra die man.
Daardie stem…Deon onthou daardie stem van iewers af…van die
skool af. Wie de hel is hierdie vent wat hom so laat skrik
het en wat wil hy hê?
“Jy was nooit bang vir my op skool nie…inteendeel, jy het
my altyd verneder, onthou jy nog?”.
Deon probeer iets sê, maar hy kry nie ’n woord uit nie.
Die man kom vinnig vorentoe en gryp vir Deon voor die bors.
Net toe Deon daaraan dink om die man met die vuis by te
dam, voel hy ’n vreeslike steekpyn in sy maag. Hy kyk af
en sien die mes wat halfpad in sy maag in gesteek is. Die
man ruk die mes uit en steek nog ’n keer vir Deon in sy
maag. Deon se sig verdof. Hy voel hoe sy laaste bietjie
krag verdwyn. Hy kyk na die man. Die man haal sy kappie
af. Toe sien Deon wie dit is…dit is Justin. Deon val op
die grond neer en bedek die steekwonde in sy maag met sy
een hand en hy hou sy ander hand na Justin toe uit asof hy
hom wil keer om weer te steek. Justin steek nie weer nie,
hy staan net en kyk na Deon wat hulpeloos op die grond lê
en besig is om dood te bloei.
“Onthou jy my nóú, Lombard?”, vra Justin en hy uiter ’n
bose laggie. “Jy moes geweet het dat ek jou een of ander
tyd sou terugkry!”

24
Deon lê op sy rug en ruk stuiptrekkend rond. Justin draai
om en loop rustig weg.
Deon se lyf verslap waar hy in die plas bloed lê. ’n Paar
minute later is hy dood.
Justin kom by die huis aan. Hy gaan by die agterdeur in en
loop vinnig na sy kamer toe. Lukas sit in die TV-kamer en
kyk na een of ander storie op TV.
“Justin, is dit jy?”, skree Lukas vanuit die TV-kamer.
Justin antwoord nie. Hy gaan vinnig in sy kamer in, maak
die deur toe en sluit hom, sodat Lukas nie kan inkom nie.
Justin kyk na sy hande. Daar is bloed op sy hande. Hy
haal sy mes uit. Die lem is vol bloed. Sy bostuk het ook
klein bloedspatseltjies op. Hy vou sy mes in ’n stuk
koerant toe en bêre dit onder sy bed. Gelukkig het hy
voorsiening gemaak. Hy sluit die deur oop en glip vinnig
uit en loop badkamer toe. Lukas sit gelukkig nog al die
pad voor die TV. In die badkamer gekom, maak hy die deur
toe en tap water in die wasbak. Hy maak sy hande nat en
vryf hulle goed met seep. Hy was sy hande behoorlik en toe
hy klaar is, is die water in die wasbak rooi van die bloed.
Hy trek die prop uit en kyk na sy hande. Al die bloed is
nou af. Hy spoel die wasbak uit en maak seker dat daar
geen teken van bloed is nie. In die gang loop hy in Lukas
vas. Lukas kyk hom verbaas aan.
“Waar de hel was jy?”, Lukas verbaas.
“Ag, ek het sommer ’n baie ver ent gaan stap en toe het ek
tred verloor met die tyd”, antwoord Justin vinnig.
Lukas skud net sy kop en loop terug TV-kamer toe. Justin
gaan terug na sy kamer toe. Hy is net bly dat Lukas nie
die bloedspatseltjies op sy bostuk raakgesien het nie. Hy
trek vinnig sy bostuk uit, haal ’n plastieksak onder sy bed
uit en sit sy bostuk daarin. Die sak met die bostuk in,
kom ook onder sy bed. Hy sal more dit bostuk was. Hy het
die plastieksak spesiaal onder sy bed gesit om sy bostuk in
te sit wanneer hy terugkom.
Toe hy klaar is en seker gemaak het dat alles olraait is,
gaan lê hy op sy bed. Hy kyk weer na sy hande. Sy hande
bewe erg. Hy staar na die plafon. Hy kan nie ophou om aan
die moord te dink nie. Die eerste steek…die lem het nogal
diep in Deon se ingewande ingeboor. Die tweede steek was
bietjie vlakker. Hy dink weer aan Deon se gesig. Hy sien
die gesig die heeltyd voor hom. Justin het gedink dat hy
soos ’n hero gaan voel wanneer hy klaar vir Deon vermoor
het, maar hy voel eintlik glad nie soos ’n hero nie.

25
Inteendeel, hy voel asof hy vir homself net meer probleme
gemaak het. Hy kan net nie Deon se gesig uit sy gedagtes
kry nie. Toe Deon daar op die grond gelê het – aan die
uitdrukking op sy gesig het dit gelyk asof hy wou sê
“asseblief, moenie my weer steek nie…ek het reeds genoeg
pyn”. Die trane loop oor Justin se wange en hy begin
saggies te huil. Skielik hou hy op huil.
“Moenie so ’n softy wees nie!” sê hy hardop vir homself.
“Jy is net uitgefreak omdat dit jou eerste moord was…jy sal
nog gewoond raak daaraan. Die volgende moord sal jy
makliker hanteer”. Skielik voel Justin nie meer so
hartseer nie. Nadat hy met homself gepraat het, voel dit
asof hy weer krag het en hy kry skielik skaam dat hy so aan
die huil gegaan het. Wat gedoen is, is gedoen – hy het die
moord op Deon gepleeg. Dit is gedane sake en hy kan nou
niks daaraan doen nie.
“Jy gaan nie kop uittrek nie…jy gáán al die moorde pleeg!”
sê hy vir homself.
Justin is honger, maar hy wil liewer nie eet nie. Hy is
effens naar, want hy dink weer aan al die bloed. Hy haal
sy dagboek uit en blaai na sy wraakneem-lysie. Hy trek
Deon Lombard se naam dood en betrag die ander name. Pieter
Strauss is Victim Number 2.
Daardie nag sukkel hy om aan die slaap te raak en toe hy
uiteindelik aan die slaap raak, droom hy van Deon wat daar
in die veld lê.

26
HOOFSTUK 5
Die volgende oggend slaap Justin tot tienuur. Toe hy
wakker word is die huis doodstil. Lukas is al lankal werk
toe. Justin staan op, klim onder die stort en dan gaan eet
hy ontbyt. Na ontbyt maak hy eers sy mes se lem skoon en
hy was sy sweetpak-bostuk. Die wasmasjien doen darem ’n
deeglike job en die bloedspatseltjies was mooi uit.
Teen half een die middag, hoor Justin ’n lawaai voor in die
straat. Hy kyk by die TV-kamervenster uit en sien dat daar
’n groot trok in die straat by die huis langsaan staan.
Die huis langsaan is al vir die afgelope ses maande leeg.
Dit lyk asof hier nou nuwe mense kom intrek. Justin wonder
nogal hoe gaan hierdie nuwe mense wees.
Na middagete, gaan sit Justin op sy bed. Hy dink aan die
veldtjie waar hy gisteraand die moord gepleeg het. Nadat
hy vir ’n paar minute so gesit het en voor hom uitgestaar
het, staan hy op en loop na buite. Hy sluit die agterdeur
en loop in die straat af in die rigting van die veldtjie.
Na ’n lang ent se stap, kom hy by die veldtjie waar hy vir
Deon doodgesteek het.
“The criminal always returns to the scene of the crime”, sê
Justin saggies vir homself.
Hy gaan staan stil by die plek waar hy vir Deon aangeval
het. Die Polisie was natuurlik al reeds hier. Op die
grond is daar heelwat voetspore – seker van die
Polisiemanne. Justin kan duidelik sien waar Deon gelê het.
Die grond is nog donker van die bloed. Justin staan vir ’n
ruk lank daar en dan draai hy om en loop vinnig weg. Hy
kyk rondom hom, daar is gelukkig niemand wat hom gesien het
nie. Hy weet dat niemand hom verdink nie, maar hy voel nog
steeds asof iemand hom enige tyd aan sy arm gaan gryp en
gaan sê “Aha, ek het die moordenaar!”. Justin ril as hy
daaraan dink.
Hy loop terug huis toe. Toe hy by die huis kom, staan en
kyk hy eers na die intrek-sessie wat langsaan plaasvind.
Die trok staan nog steeds daar en voor in die erf staan ’n
man wat besig is om met die bestuurder van die trok te
redeneer terwyl ’n klomp swart mans die goed wat agter in
die trok is, aflaai en in die huis indra. Justin kan nie
hoor wat hulle sê nie, maar dit pla hom in elk geval nie.
Hoekom wil hy nou weet waaroor hulle praat?
Hy gaan in die huis in en loop na sy kamer toe. Hy gaan
sit op sy bed en skryf in sy dagboek.

27
BLOED OP MY HANDE EN VERVLOEKTE GROND
Ek was by die plek waar ek moord gepleeg het. Dit het
vreemd gevoel. Die bloed van my slagoffer is opgeslurp
deur die aarde en sy siel is weggevoer na wie-weet-waar.
Sy tyd op aarde is kortgeknip deur die vlymskerp lem van ’n
mes wat diep in sy ingewande ingeboor het.
Die grond waar sy bloed geloop het, is nou vervloekte
grond, net soos in die Bybel toe Kain sy broer Abel
doodgeslaan het.
Die wiel het gedraai en sy uurglas het uitgeloop.
Die wraak het binne my gekook en is nou tydelik gestil.
Maar ek het nog werk wat voorlê…nog baie werk, want daar is
nog drie ander slagoffers op my lys.
Ek voel hoe die gevoel van liefde en al die ander mooi
dinge my stadigaan verlaat. Dag na dag word ek net al hoe
meer gehard en gevoelens van boosheid kry die oorhand.
Revenge will be mine…
Duiwel
Toe hy klaar geskryf het, sit hy rustig agteroor en steek
’n sigaret op. Na vandag het hy nog twee dae verlof oor.
Hy sal stadig maar seker inligting kry oor Pieter Strauss
se doen en late, maar vir eers wil hy ’n lae profiel hou,
want more sal die hele storie van Deon se lyk wat in die
veld gekry is seker op die voorblad van die koerant wees en
dan sal almal weet. Hy wonder nogal wie dit is wat op Deon
se lyk afgekom het. Was dit dalk ’n boemelaar wat deur die
veldjie geloop het en toe op die lyk afgekom het, hom self
eers boeglam geskrik het en toe by ’n huis gaan aanklop het
om die polisie in kennis te stel?
Of is dit dalk Deon se ouers wat bekommerd geraak het omdat
hy nie huis toe kom nie en toe begin rondbel het om te
probeer uitvind waar hy is en toe ’n soektog aan die gang
gesit het, sy lyk daar gevind het en die polisie gebel het?
Daar is baie moontlikhede. Justin wonder wat was Deon se
ouers se reaksie toe hulle hoor hulle kind se lyk is gekry
in ’n veldjie, ’n halwe kilometer van hulle huis af en hy
is doodgesteek met ’n mes.
Hy suig genotvol aan sy sigaret terwyl hy by sy venster
uitstaar. In die een perskeboom buite in die erf, sien hy

28
twee mossies wat op ’n tak sit en dit lyk asof hulle ’n
lang debat met mekaar voer. Dalk was dit twee mense wat op
Deon se lyk afgekom het – dalk ’n verliefde paartjie wat in
die aand vir ’n romantiese wandeling gegaan het en toe op
die lyk afgekom het en toe net soos die twee mossies daar
in die boom geredeneer het oor wat om te doen.
“Kom ons bel die polisie, liefie!”, Justin maak die toneel
na van twee verliefdes wat op die lyk afkom.
“Ja, wat is hulle nommer nou weer?”, sê Justin in ’n diep
stem en hy maak sy gesig soos die van ’n ou wat deur die
slaap is. Dan begin hy skielik hardop te lag en hy druk sy
stompie in die asbakkie langs sy bed dood.
“Jy’s lekker mal in jou kop, Justin!”, skree hy hardop vir
homself “mal en gek en dwaas en allerhande lelike en slegte
en bose dinge!”.
Hy staan van sy bed af op en slaan met sy een vuis teen sy
kas. Hy gaan sit op die vloer en dink aan die storie van
die ooievaar. Hy wonder baie keer of Lukas nie reg was nie
– of hy wat Justin is, nie dalk regtig ’n bondel boosheid
is wat met sy geboorte deur ’n ooievaar hier aangebring is
nie. Met watter doel? Seker om verwoesting te saai!
Hy steek nog ’n sigaret op. Dan staan hy op en loop TVkamer
toe. Hy kyk rond. Hy soek drank, want hy het dit
nou nodig. Dit is eintlik gevaarlik as hy so alleen in die
huis is, want dan raak hy allerhande snaakse dinge kwyt.
Partymaal wonder hy of hy nie dalk heeltemal ’n psigopaat
is nie. Waar de hel bêre Lukas tog die rum?
Justin soek rond. Hy kyk in die kombuis. Hy grou in al
wat ’n kas is en kom op ’n halwe bottel rum af. Hy draai
die prop af en gooi vir hom ’n vol glas. Met ’n paar
slukke drink hy die glas leeg en dan skink hy nog ene.
Weer drink hy die glas binne sekondes leeg. Daarsy, nóú
voel hy beter. Sy kop sing nou lekker. Hy bêre die bottel
weer in die kas en dan loop hy TV-kamer toe. Hy gaan sit
in Lukas se leunstoel en sit die TV aan met die
afstandbeheerder. SABC 1 kom op. Wat op aarde het Lukas
nou weer op SABC 1 gekyk? Hy skakel oor na SABC 2 toe.
“We fought very hard against Apartheid…”, kom die stem van
’n swart man in een of ander politieke dokumentêr.
“Ag sies tog!”, gil Justin sarkasties en dan skakel hy oor
na SABC 3 toe.
Daar is net ’n klomp advertensies.
“I use Lux…”
Hoekom kom daai verdomde advertensie altyd op as hy TV kyk?
Hy skakel oor E-TV toe.
“Tonight on E!”, kom die stem van die aanbieder.

29
Justin sit die TV af en gooi die afstandbeheerder vies op
die grond neer.
“Is dít nou waarvoor ons TV license betaal?!”, skree hy
hardop en iewers in die buurt begin ’n hond te blaf.
“Ja, blaf jong…blaf jou longe uit!”, skree Justin kliphard.
Hy wonder wat dink die mense in die buurt as hulle hom so
hoor skree. Hy gee in elk geval nie ’n flenter om wat
hulle dink nie. Glad nie!
Hy steek ’n sigaret op.
“Vandag gaan ek vinniger deur hierdie pakkie sigarette as
wat ek en Lukas saam deur toiletpapier gaan!”, sê hy
saggies vir homself.
Vir lank sit hy so in die leunstoel en rook die een sigaret
na die ander totdat sy pakkie heeltemal leeg is.
Teen vieruur se kant kom Lukas van die werk af. Hy kom by
die agterdeur ingestap.
“Hallo, Justin!” skree hy hard.
Geen antwoord.
“Jy hoef nie te groet nie hoor!”, skree Lukas.
Justin word wakker. Hy het in die leunstoel aan die slaap
geraak. Hy kyk verward om hom rond. Hy is nou lus vir nog
’n sigaret, maar sy sigarette is op.
“Lukas, is dit jy?” skree Justin.
Lukas kom in die TV-kamer ingeloop.
“Hoekom lyk jy so oes?” vra Lukas en hy kyk verbaas na
Justin.
“Ons moet cigarettes gaan koop” Justin staan uit die
leunstoel uit op “Komaan Lukas ou maat, ons gaan shop
toe!”.
“Het jy gesuip?”, vra Lukas en hy ruik-ruik so in die lug
rond. Hy ruik die rum.
“Ja, ek’t so bietjie van jou rum gesteel…hoop nie jy gee om
nie!”.
Lukas gryp vir Justin voor die bors.
“Daai rum is myne, boet…jy vat nie sommer net nie, jy vra
eers, okay?”, sis Lukas.
“Relax, man!”, Justin ruk los uit Lukas se greep.
Lukas is nogal verbaas. Hy het nooit gedink dat Justin
regtig rum sal drink nie. Justin drink min en as hy die
slag lus is vir drank, gaan hy drankwinkel toe en koop sy
eie drank – gewoonlik bier.
“Kom, ons gaan kafee toe. Ek kort cigarettes!” sê Justin
en hy klop vir Lukas op die skouer.

30
’n Paar minute later sbostuk hulle by die kafee. Hulle
klim uit en loop in. Daar staan twee swart mans by die
toonbank wat brood en melk koop.
“Good day, my brothers!”, skree Justin vir die twee swart
mans en hulle kyk verbaas om.
Lukas pomp vir Justin in die ribbes.
“Moenie moeilikheid maak nie man!”, sê hy vir Justin.
Justin is regtig in ’n eienaardige bui as hy rum in het.
Seker omdat hy dit nog nooit gedrink het nie. Hy is glad
nie daaraan gewoond nie.
Die twee swart mans skud net hulle koppe en die een brom
iets in Sotho.
“Totsiens en good luck with your struggle against
apartheid!”, skree Justin vir hulle toe hulle by die kafee
se deur uitloop.
“Sorry sir, but if you don’t behave yourself, I’m afraid
I’ll have to ask you to leave the shop!” sê die man agter
die toonbank kwaai en hy gluur vir Justin aan.
“Olraait man, relax…kan ’n man nie eers meer cigarettes
koop sonder om uitgetrap te word nie. Watse tipe democracy
is dit?” sê-vra Justin en hy haal ’n R20-noot uit sy
beursie uit.
Lukas skud sy kop. Die Justin tog – netnou was hy by
apartheid en nou trek hy weer by die demokrasie. Die arme
ding is beslis gekoring!
“Peter Stuyvesant Filter, asseblief!”, sê Justin vir die
kassiere en hy hik.
Die kassiere kry ’n pakkie Stuyvesant en lui dit op en gee
Justin se kleingeld vir hom.
“Thank you, dankie, merci!” sê Justin vir die kassiere en
Lukas trek hom aan sy arm om hom by die kafee uit te kry.
Toe hulle in die motor klim, sê Justin dat hulle by KFC
moet sbostuk, dan koop hy vir hulle iets vir aandete.
Hulle sbostuk by KFC en koop heerlike hoender.
Lukas is net verlig toe hulle uiteindelik by die huis kom,
want Justin kan darem maar sy naam weggooi in die publiek
as hy dronk is. Die res van die aand praat hulle nie veel
nie. Hulle sit saam in die TV-kamer en kyk TV en smul aan
KFC se hoender.
Lukas drink rum en hy maak seker dat die rum ver buite
Justin se bereik is, want netnou praat Justin weer oor
apartheid en demokrasie en sê hy dankie in Engels en Frans!
Een voordeel van Justin se dronk bui, is dat hulle darem
wegneem-etes gekry het vir aandete. Dit is lanklaas dat
hulle so lekker geëet het!

31
Die volgende oggend slaap Justin weer laat. Hy het nooit
geweet dat rum ’n mens so kan peper nie! Seker maar omdat
hy net gewoond is aan bier. Half elf staan hy op en gaan
stort. Die water is yskoud. Justin vloek vir Lukas, want
Lukas het natuurlik nou weer vanoggend voordat hy werk toe
is, gestort en al die warm water opgebruik. Idioot!
Justin en Lukas kom die afgelope een of twee dae effens
beter oor die weg. Kyk nou maar gister byvoorbeeld, toe
hulle gaan wegneem-etes koop het. Dit was die eerste ruk
in ’n lang tyd wat hulle iets saam gedoen het. Justin dink
aan al hierdie dinge terwyl hy vinnig klaar stort. ’n Koue
stort is darem wragtig nie lekker nie!
Nadat hy gestort het, gaan eet hy ontbyt. Dit is Weet-Bix,
soos gewoonlik. Weet-Bix en melk. Justin sit in die TVkamer
en hy kyk ingedagte hoe die twee Weet-Bix blokkies
die melk opsuig. Hy gooi nog ’n klein bietjie melk in en
kyk hoe die blokkies dit weer opsuig. Hy druk-druk met sy
lepel op die Weet-Bix blokkies, totdat dit plat is en dan
maal hy dit deurmekaar met sy lepel. Die Weet-Bix wat die
melk so vinnig opsuig, laat hom dink aan Deon se bloed wat
oor die aarde gevloei het en opgesuig is deur die grond.
Hy dink ook weer aan daardie een deel in die Bybel van Kain
en Abel. Abel se bloed wat vloei en die grond waarop dit
gevloei het, het vervloek geraak…
Justin is skielik nie meer honger nie, maar hy eet maar
langtand aan sy ontbyt.
Na ontbyt, vat hy die telefoongids en kyk onder “S”, vir
Strauss. Hy wil kyk of Pieter Strauss, oftewel Victim
number 2, in die telefoongids is. Terwyl hy so in die
telefoongids rondblaai, kry hy skielik ’n gedagte – die
koerant. Daar sal seker nou al ’n berig oor Deon se dood
wees.
’n Paar minute later is Justin op sy fiets op pad na die
kafee toe, waar hy en Lukas gister was. Hy ry fiets, want
hy is nie lus vir loop nie. Hy loop eintlik net as hy op
sy slagoffers spioeneer en op hulle toeslaan. By die kafee
gekom, sluit hy eers sy fiets vas met ’n ketting en stap
in. Vandag is dit ’n ander persoon wat by die geldlaai
werk en nie die een wat gister vir Justin so oor die
vingers getik het oor sy lawaaimakery nie. Justin loop na
waar die koerante is. Hy tel die koerant op en sy oë word
groot toe hy na die hoofopskrif kyk:
Jongman se lyk in veld gekry

32
Daar is ’n foto van Deon. Dit is dieselfde foto as die een
in die fotoblad van die skool.
Justin lees die eerste paragraaf van die berig:
’n Jongman, Deon Lombard, se lyk is gister sesuur die
oggend in ’n veld in Raccoon Straat gekry, ongeveer ’n
kilometer van sy ouerhuis. Sy lyk is gevind deur ’n jong
dame (wat nie haar naam genoem wil hê nie) wat sesuur die
oggend daar verby gedraf het.
“Ek het verby gedraf en toevallig gesien daar lê iemand in
die veldtjie. Ek het nader gegaan en gekyk en toe kry ek
die lyk daar. Daar was baie bloed!”
Die jong dame het dadelik die blitspatrollie en ambulans in
kennis gestel op haar selfoon…
Die res wil Justin nie nou lees nie. Hy weet nie wat om te
dink nie. Hy stap na die kassiere toe en betaal vir die
koerant en dan ry hy terug huis toe.
By die huis gekom, lees hy die volledige berig. Dit sê dat
die polisie nog niemand in hegtenis geneem het nie en dat
hulle ook geen leidrade op die moordtoneel kon vind nie.
“As hulle iemand in hegtenis geneem het, is dit beslis die
verkeerde ou!” sê Justin saggies vir homself.
Hy is bly dat die polisie nie iemand anders verdink nie,
want dan gaan hy wat Justin is, regtig soos ’n hond voel.
Hy wil natuurlik nie hê dat hulle hom moet vang nie, maar
hy wil regtig nie hê dat die polisie die blaam op iemand
anders moet plaas nie. Dit is in tye soos die wat Justin
verlig is dat hy darem nog ’n bietjie saggeaardheid in hom
het, want partymaal voel dit regtig vir hom of hy besig is
om heeltemal in ’n psigopaat te ontaard.
Die storie van Deon pla hom regtig nie meer nie. Hy het
gedink dat hy baie geskok sou wees as hy die koerantberig
lees, maar dit het hom nie regtig bang gemaak of laat skrik
nie.
Justin voel dat hy reg is vir sy tweede slagoffer – Pieter
Strauss. Hy moet net uitvind van Pieter se doen en late.
Hy volg dus dieselfde prosedure as by Deon se moord – hy
vind eers iets oor die slagoffer uit, dan beplan hy en dan
slaan hy toe.
Iets wat Pieter op skool gedoen het wat Justin nooit sal
vergeet nie, is die slag toe hy daardie vieslike
aanmerkings oor Justin se opstel gemaak het. Hulle moes in

33
Afrikaans ’n beskrywende opstel skryf oor ’n meisie van wie
hulle hou. Daar was op daardie oomblik nie ’n meisie van
wie Justin regtig gehou het nie. Daar was baie mooi
meisies in hulle skool, maar niemand wat regtig besonders
was nie. Hy het toe maar oor ’n denkbeeldige meisie
geskryf. Hy het vertel oor hoe mooi sy is en hoe sy hart
bokspring elke keer as sy verby hom loop en hoe pragtige
lyfie sy het en allerhande soetsappige dingetjies. Die
onderwyser was egter op daardie oomblik vir ’n rukkie uit
die klas uit en Deon en sy trawante het toe die klas, soos
gewoonlik, oorgeneem. Justin het hom nie aan hulle gesteur
nie. Hy het heel voor in die klas gesit en hulle was agter
in die klas besig om snaakse aanmerkings te maak oor die
portrette van letterkundiges wat teen die mure van die
klaskamer is. Pieter het egter moeg geraak vir die
gekskeerdery en toe het hy voorentoe geloop na die bord toe
om prentjies te teken. Toe hy verby Justin se tafel loop,
het sy oog Justin se opstel gevang en hy het dit gegryp.
Justin wou hom nog keer, maar diep binne het iets hom
teruggehou. Dit het gevoel asof ’n stem in sy kop vir hom
sê: “Wag, nie nou nie…jou beurt om wraak te neem sal nog
kom!”.
Pieter het die opstel kliphard voor die hele klas begin
lees en hy het kort-kort vieslike aanmerkings gemaak terwyl
hy lees. Die res van die klas het dit egter geniet en
geskater van die lag. Justin was lus om te huil. Terwyl
hy so sit en voor hom uit staar terwyl almal hom spot, het
Pieter sy opstel voor hom neergegooi en na Justin gekyk.
“Waar kom jy aan al die gemors wat jy skryf, Justin?” het
Pieter gevra “Jy rook seker baie dagga, of hoe?”.
Justin sal daardie gebeurtenis nooit vergeet nie.
Dit is vandag die vierde dag van sy verlof. More is die
laaste dag. Hy besluit om vandag en more bietjie uit te
vind van Pieter se doen en late en dan sal hy later
toeslaan. Hy kry ’n hele paar adresse onder die van
Strauss in die telefoongids. Hy bel elke een en gebruik
weer die taktiek wat hy die vorige keer met Deon se ma
gebruik het – hy sê hy is besig met navorsing vir ’n
maatskappy met die naam FreakyTech. Die vyfde nommer wat
hy skakel, is Pieter Strauss se huis. Dit is sy ouer broer
wat antwoord.
“Daar bly mos iemand met die naam Pieter Strauss daar?” –
dit was een van die vrae wat Justin gevra het.

34
Toe Pieter se broer wou weet hoe Justin dít weet, sê Justin
dat hy by iemand verneem het dat Pieter daar bly en dat die
persoon vir hom vertel het dat Pieter so goed was
in rugby op skool. Pieter se broer geniet dit baie toe
Justin sy jonger boetie so prys. Arme vent, as hy maar net
weet wie dit is wat regtig praat en dat sy broer se lewe op
die oomblik in gevaar is.
Na die oproep kyk Justin na sy inligting. Hy het vir
Pieter se broer gesê dat hierdie ’n opname is om uit te
vind hoe aktief elke lid van die gesin is wat sport betref.
Hy het dit gesê, omdat hy weet dat Pieter gaande is oor
sport. Miskien kan hy ook vir Pieter agtervolg, net soos
wat hy vir Deon agtervolg het en dan op Pieter toeslaan en
hom ook met die mes bykom.
Justin besef dat hy gelukkig is dat in beide Deon en Pieter
se gevalle het die mense na sy “navorsingsvrae” geluister.
In baie gevalle sal die mense brom dat hulle nie belangstel
nie en dat jy nie hulle tyd moet mors nie en dan die foon
in jou oor neersmyt.
Pieter speel nie meer rugby nie, want volgens sy broer, het
hy wat Pieter is, nou ’n meisie gekry en sy is nou eerste
prioriteit en hy het besluit om die rugby vir eers te los.
Sy meisie hou blykbaar nie daarvan dat hy rugby speel nie.
“Pieter Strauss het ’n meisie…arme meisie!” sê Justin
hardop vir homself en hy steek ’n sigaret op. “Die meisie
moet maar baie tyd saam met haar ou liefie spandeer, want
binnekort gaan hy doodgaan en dan gaan hy nie meer daar
wees om haar vas te hou en allerhande leuens in haar
oortjies te fluister nie…foeitog!”.

35
HOOFSTUK 6
Daardie aand kyk Justin en Lukas maar weer TV. Die verskil
is egter dat hulle nie wegneem-etes gekry het nie. Vanaand
is dit vars witbrood, salami en kaas wat hulle by die kafee
gekoop het. Toe hulle dit gekoop het, het Lukas gesê dat
hulle ongelukkig nou nie elke dag só ’n ete kan voorsit
nie, want salami is duur. In hierdie geval het hulle maar
’n uitsondering gemaak.
Hulle sit doodstil voor die TV en peusel aan hulle kaas-ensalami
toebroodjies. Hulle kyk soos gewoonlik nie na iets
spesifieks nie – Lukas sit ’n sekere kanaal op en dan kyk
hulle na wat ook al daar is, totdat dit hulle verveel en
dan gaan hulle weer na ’n ander kanaal toe en dan weer na
’n ander en ’n ander…
Hulle kyk darem op SABC2 na ou Riaan Cruywagen wat die nuus
lees.
“Goeie ou, die Riaan…lees al baie lank die nuus!” sê Lukas
elke aand as hulle die nuus kyk.
So werk hulle maar die een kanaal na die ander deur. Net
so nou en dan word daar miskien iets gesê soos “gee gou die
botter aan”, of “waar’s die remote nou weer?”.
Ja-nee, Justin kan voel dat dinge nie meer so vreemd is
tussen hom en Lukas nie. Hulle baklei nie meer so baie nie
en hulle praat darem bietjie meer met mekaar, selfs al is
dit net ’n páár woorde meer!
Hy wonder hoe het hulle dit reggekry het om beter oor die
weg met mekaar te kom. Daar was maar altyd so effense
snaakse gevoel tussen hulle, ’n effense krapperigheid.
Vandat hulle beter oor die weg kom, is dit amper soos twee
tieners wat die tiener “hang-up’s” opsy geskuif het en
besluit het om mekaar maar te aanvaar en saam te leef.
Lukas drink ook glad nie meer so baie rum nie. Hy rook
maar nog steeds net so baie, maar hy is beslis beter. Sy
buie is beter – nie meer so beneuk en suur soos altyd nie.
Justin wonder regtig hoe het dit gebeur. Het Lukas nou
maar net besluit om vir hom wat Justin is, te aanvaar?
Nadat hulle geëet het, kyk hulle vir ’n ruk lank nog TV en
dan skakel Lukas die TV af en hulle sit in stilte en rook
elkeen ’n sigaret. Justin hoes skielik. Hy ruk soos hy
hoes.
“Ja, boetie – ek het al baie vir jou gesê dat jy daai
Stuyvesant moet los en eerder Gunston moet probeer!” spot
Lukas.

36
“Nee hel, Gunston laat my éérs hoes!” kap Justin terug en
hulle albei lag.
Vir ’n ruk lank is dit weer doodstil en hulle rook in
stilte hulle sigarette. Justin druk sy stompie in die
asbak dood en dan staar hy voor hom uit. Lukas vat ’n paar
laaste trekke en druk sy stompie ook dood.
“Lukas, ek gaan nou baie reguit wees. Het jy agtergekom
dat ek en jy beter oor die weg kom deesdae?” vra Justin en
hy kyk vir Lukas.
“Ja, dis alles te danke aan jou”, sê Lukas en hy kyk na
Justin.
“Aan my?” vra Justin verbaas “Hoe bedoel jy nou?”.
“Daardie aand toe ek so gekoring was en jy vir my gesê het
dat jy nie meer vir my ‘oom’ gaan sê nie…ek het daardie
aand respek vir jou gekry dat jy so opstaan vir jouself.
Ek het toe besef dat ek nie altyd so bright is soos wat ek
dink ek is nie…dat ek maar eintlik ’n vuilgoed is wat dink
die wêreld skuld my iets en wat wil hê dat almal bang moet
wees vir my”, Lukas staar voor hom uit terwyl hy dit sê.
“Niemand is perfek nie, Lukas…niemand”, sê Justin en hy kyk
na Lukas.
Lukas sê niks nie. Hy staan op en strek homself uit.
“Nag, Justin”.
“Nag, Lukas”.
Justin sit nog ’n rukkie en gaan dan na sy kamer toe. Hy
sit die lig aan en maak die deur agter hom toe. Hy gaan
sit op sy bed.
Hy luister – alles is doodstil. Buite tjirp ’n verlate
kriek. Dis nogal vreemd, want dit is winter en gewoonlik
hoor ’n mens nie dan sommer krieke en ander naggeluide nie.
Justin sit so en dan voel hy skielik baie alleen en bang.
Hy kyk na sy kas en kry weer rillings. Wat gaan tog met
hom aan? Hy staan skielik op en pluk sy kasdeure een vir
een oop.
“Kyk nou, idioot!” raas hy met homself “Daar is niks in die
kas nie…daar is niks snaaks aan die kas nie!”.
Hy skrik effens vir sy eie stem en dan gaan sit hy weer op
sy bed. Hy begin nou agterkom dat wanneer hy om mense is,
is dit asof hy heeltemal normaal is. Hy het nie regtig
vriende nie – hy gesels maar net so bietjie met Lukas en
kyk maar altyd saam met hom TV. As hy by Lukas is, is dit
asof hy heeltemal normaal optree…asof alles reg is. As hy
alleen is, as hy sy kamerdeur agter hom toemaak, is dit
asof die bose oor heers en dan kry hy al hierdie

37
wraakgedagtes en dink hy dadelik aan sy wraak, die moord,
Deon se bloed wat oor die grond vloei…Kain en Abel…
“Wat gaan aan?” vra Justin vir homself en hy hou sy kop vas
en wieg stadig heen en weer op sy bed. Hy kners op sy
tande. Waar is sy sigarette? Dit voel altyd vir hom dat
’n sigaret die enigste ding is wat help as sy kop so seer
raak en hy so bang en alleen raak.
Hy rook ’n sigaret klaar en skryf dan is sy dagboek:
STEMME IN MY KOP EN ‘N DUIWEL IN MY KAS
Daar is stemme in my kop
ek koester ’n wrok
ek is soos ’n dier in ’n hok
en my siel brand met ’n vuur van ewige haat
Justin kyk na die strofe wat hy geskryf het. Dit klink vir
hom lomp. Hy krap dit dood en dan skryf hy groot: VANDAG
HET EK NIE WOORDE NIE, NIE LETTERS NIE. EK IS SPRAKELOOS.
Hy gooi sy dagboek op die vloer neer en tel sy mes op. Hy
betrag sy mes en sit dit ook neer. Wat gaan in sy kop aan?
Dit voel parymaal vir hom asof hy homself glad nie meer ken
nie. Daar is ook die stem in sy kop en dinge wat hy self
sê en wat die stem vir hom sê, maak net nie sin nie.
“Dit is Deon en sy trawante se skuld…as gevolg van hulle
het ek so mal en siek in my kop geraak, want hulle het my
net altyd verneder en nou sit ek met die letsels!” sis
Justin en hy bal sy vuiste en dit voel asof ’n aar is sy
kop wil bars. Hy kry skielik ’n vreeslike hoofpyn.
Vars lug – dit is wat hy nou nodig het. Hy vat sy mes en
stap na buite. Sy bostuk wat hy gewas het, hang nog al die
pad buite op die draad. Hy stap na buite, haal die bostuk
af en trek dit aan. Hy steek sy mes onder sy bostuk in.
Hy besluit om ’n entjie te gaan stap. Hy kyk op sy
horlosie – kwart voor elf.
Die strate is stil en die weer is lekker – nie koud nie,
nie warm nie, net reg. Justin loop en hy is diep
ingedagte. Hy weet nie waarnatoe hy wil loop nie, hy loop
net in ’n rigting. Hy kom in ’n lang straat en dan draai
hy skielik links in ’n ander straat in.
Hy staan stil. Doer anderkant in die straat loop twee
mense. Justin aarsel vir ’n oomblik en dan stap hy na
hulle toe. Hy hou hulle fyn dop. Toe hy omtrent twintig
meter van hulle af is, staan hy weer stil en kyk na hulle.

38
Dit is ’n ou en ’n meisie. Hy dra ’n blou denimbroek met
’n wit Quiksilver sweetpak-bostuk en die meisie dra net
wit. Hulle loop in die teenoorgestelde rigting en hulle is
glad nie bewus van Justin wat hulle fyn dophou nie.
Hulle stap voort en Justin kan sien dat hulle heeltemal
verlief en verlore is. Hy volg hulle op ’n afstand.
“Die ou met die blou en wit…die ou met die blou en wit…die
ou met die blou en wit…”, sê die stem in Justin se kop.
Justin steek sy hand onder sy bostuk in en klem die mes se
hef styf vas. Die ou en die meisie draai regs in ’n ander
straat af en by die vierdie huis aan die regterkant, gaan
staan hulle stil. Hulle staan reg onder een van die
straatligte en Justin maak seker dat hy op ’n veilige
afstand bly, agter ’n boom op die sypaadjie. Hulle sien
hom glad nie. Justin loer effens agter die boom uit. Hy
sien nou wie die ou is – dis Pieter Strauss!
“What a nice surprise”, fluister Justin saggies vir
homself.
Dit is natuurlik Pieter en sy meisie. Dit is die meisie se
huis hierdie en Pieter het haar kom afsien. Justin kyk om
hom – perfek, dis ’n stil straat en daar is geen motors of
mense naby wat sal sien as hy toeslaan nie, want hy gaan
nóú toeslaan. Hy sal nie weer só ’n geleentheid kry nie!
Pieter soen sy meisie totsiens en Justin ril. Die meisie
stap na die voordeur toe en Pieter kyk haar agterna. Sy
sluit oop en gaan binne. Pieter blaas vir haar ’n soentjie
en sy giggel.
Toe die voordeur toegaan, begin Pieter rustig aan te stap
en hy skop na ’n leë koeldrankblikkie wat op die sypaadjie
lê.
Justin tree op die ingewing van die oomblik op – toe Pieter
naby die boom kom waar Justin staan, spring Justin soos ’n
blits agter die boom uit en gryp vir Pieter aan sy keel.
Pieter skrik homself boeglam en hy snak na sy asem. Justin
se greep om sy keel verslap, maar hy hou die mes teen
Pieter se keel en wys met sy ander hand se wysvinger vir
Pieter om doodstil te wees.
“Jy wil seker tog nie die rustige buurt se nagrus versteur
deur te gil soos ’n maer vark nie, of hoe?” vra Justin en
verbasend is hy heel kalm.
“Justin”, prewel Pieter en sy oë is groot en hy haal benoud
asem “dis jy, jy…Justin!”
“Dis ek ja. As jy gewonder het oor jou vriend Deon, dit
was ek gewees. Jy sien – daar kom ’n tyd wanneer ’n mens

39
díe mense wat jou verneder het in die verlede, moet
terugbetaal. Dit is wat ek nou doen, maar voor ek jou van
kant maak, moet jy eers mooi vir my vertel – waar kan ek
jou ander twee vriende, Neels en Gerrie, in die hande kry?”
vra Justin kalm en hy kyk na die verskrikte Pieter wat so
bleek soos ’n spook is.
“Jy’s mal, ek…” – Pieter kry nie kans om sy sin te voltooi
nie, want een van die mense wat oorkant die pad bly, kom by
sy voordeur uitgestap en sien die hele petalje – die een ou
wat die ander ou met ’n mes aanhou.
“Haai, wat gaan daar aan!” skree die ou en ’n entjie verder
in die straat begin ’n hond te blaf.
Justin tree impulsief op en hy deurboor Pieter se keel met
sy mes. Hy pluk die mes uit en hardloop asof sewe duiwels
agter hom aan is. Pieter gryp sy keel vas en dan val hy
reg agteroor op sy rug.
Die ou wat by sy voordeur uitgekom het, kom oor die straat
aangedraf en buk by Pieter wat op sy rug lê en besig is om
dood te bloei. Sy vrou kom by die voordeur uitgeloop.
“Zak, wat maak jy?” vra sy “Het jy so geskree?”.
“Vinnig Gerda, bêl die ambulans. Hier is ’n ou wat met ’n
mes gesteek is en hy bloei verskriklik!” skree Zak.
Justin hardloop nog al die pad. Hy het heeltemal rigting
verloor. Hy het verdwaal in sy eie buurt, maar hy hou net
aan hardloop en hy draai in die een straat na die ander af
en hy hardloop en hardloop en hardloop. Sy longe brand en
hy voel asof sy bors gaan toetrek. Toe hy weer sien, staan
hy voor sy huis.
“Hoe gebeur dit?” vra hy vir homself en sy asem jaag.
Alles het so vinnig gebeur, dat dit vir hom heeltemal
onwerklik voel. Hy kyk vinnig om hom en stap dan na die
agterdeur toe. Hy sluit die deur oop. Die huis is
pikdonker. In die gang, staan hy eers stil by sy kamerdeur
en luister hoe Lukas snork. Justin maak sy deur oop en
volg weer die ou prosedure – bostuk uit, in ’n sak, onder
sy bed in…mes in ’n sak, onder sy bed in. Sy asem jaag
steeds en hy is heeltemal deurmekaar. Hy loop saggies in
die gang na die badkamer toe en was sy hande. Daar is nie
veel bloed op sy hande nie, nie so baie soos die aand van
Deon se moord nie. Nadat hy sy hande goed gewas het, staan
hy stil en luister. In die verte skree die sirenes van
nooddienste. Is dit dalk die ambulans en polisie wat nou
daar by die moordtoneel aangekom het of op pad is soontoe?

40
Die moord waar Pieter Strauss voor sy eie meisie se huis
vermoor is. Justin sak inmekaar op die badkamer vloer en
hy is heeltemal verward. Sy longe brand nog van die
hardloop, maar hy grou nogtans in sy broeksak rond vir sy
sigarette. Hy steek ’n sigaret op en terwyl hy daar op die
vloer lê en bewe en duisende gedagtes deur sy brein flits,
rook hy rustig, tog angstig sy sigaret. Hy kan net dink
hoe dit nou daar lyk – Pieter wat in ’n plas bloed lê, die
personeel van die nooddienste wat tevergeefs sy lewe
probeer red, die polisie wat die ou oorkant die straat
uitvra en verklarings afneem…en Pieter se meisie wat daar
staan en huil…sy sal verseker daar wees, want dit het
omtrent voor haar huis gebeur en sy moes seker iets gehoor
het.
Justin kap sy kop teen die vloer. Hy kap weer sy kop en
weer en weer. Dan huil hy saggies en brand homself met sy
sigaret. Hy weet nie meer wie hy is nie. Hy ken homself
nie meer nie. Al wat hy weet is dat hy heeltemal mal is en
dat hy ’n tipe van ’n psigopaat of ’n skisofreen is. Hy
dink terug aan die moord van vanaand en hy raak naar.
Sy wandeling in die aandlug, het ontaard in ’n moord.
Eintlik in ’n nagmerrie. Nee, in ’n moord én ’n nagmerrie.
“Jy’s siek in jou kop!” gil Justin vir homself waar hy op
die vloer lê. Hy kap weer sy kop teen die vloer. Lukas
skrik wakker. Justin kruip op die vloer rond en kap sy kop
teen die muur. Waar is sy mes? Hy soek sy mes. Lukas
storm die badkamer binne.
“Wat de hel gaan met jou aan?” skree Lukas en hy is
heeltemal verskrik.
“Ek is mal en ek wil vrek…dan is ek nie meer in iemand se
pad nie!” gil Justin.
Die bloed stroom oor Justin se voorkop soos wat hy sy kop
stukkend gekap het teen die vloer en die muur.
Lukas hardloop terug na sy kamer toe en gryp sy selfoon.
Hy skakel die nooddienste. Gelukkig onthou hy die nommer,
dis 112.
’n Operateur antwoord en Lukas verduidelik vir haar wat aan
die gang is en dat sy onmiddellik ’n ambulans moet stuur…
Ivan Jantjies, ’n paramedikus, klim in sy reaksievoertuig.
Hy was nou net by ’n toneel waar ’n jong man,
geïdentifiseer as Pieter Strauss, met ’n mes gesteek is.
Hy moes vinnig met Pieter na die noodgevalle eenheid toe
jaag. Pieter se toestand is kritiek en hy het baie bloed
verloor. Ivan dink nie dat Pieter dit gaan maak nie. By

41
noodgevalle het die een dokter wat aan diens was, ook gesê
dat die kanse skraal is dat Pieter gaan oorleef. Ivan is
net verlig dat daardie drama verby is. Toe hy egter in sy
reaksievoertuig klim, word hy geroep oor die radio. Die
operateur verduidelik dat hy onmiddellik moet uitgaan na ’n
toneel waar ’n ander jongman ’n besering aan sy kop
opgedoen het in ’n badkamer.
Ivan sug. Hy is so moeg vir jongmense wie se lewens
weggegooi word en wat vermoor word en allerhande sulke
aaklige dinge. Hy laat weet die operateur dat hy
onmiddellik op pad is soontoe. Hy kyk na die adres wat sy
vir hom gegee het, skakel die voertuig se sirene aan en
jaag vinnig weg.
Lukas staan gebukkend by Justin en hou hom stewig vas,
sodat hy nie dalk losruk en weer sy kop teen die muur kap
nie. Justin se een linkerarm hang langs sy sy en met sy
regterhand hou hy ’n handdoek teen die wond op sy voorkop.
Die een kant van sy gesig is vol bloed. Dit is ’n lelike
wond. Gelukkig is Justin half bewusteloos en sy oë gaan so
nou en dan bietjie toe en dan ruk sy kop skielik en dan is
sy oë weer wawyd oop. Lukas hou vir Justin styf vas. Hy
is verdomp sterk, díe Justin.
Die wit handdoek wat Justin teen die wond hou, is die
enigste ding wat Lukas in die hande kon kry, want toe hy in
die badkamer instorm, het die bloed oor Justin se gesig
gestroom. Hy wonder hoekom bloei ’n besering aan ’n mens
se kop en gesig altyd so vreeslik. Lukas dink terug aan
toe hy baie klein was, toe hy van ’n klimmeraam afgeval het
by die parkie naby hulle huis. Sy pa het hom toe afgemaak
as “’n klein idioot wat lomp en onnosel is”. Hy het ’n
snyplek aan sy kop gehad en dit het nét so erg gebloei.
Terwyl Lukas so sit en dink en vir Justin vashou, loei ’n
sirene voor die huis. Lukas se greep om Justin se lyf
verslap en hy laat die half-bewustelose Justin op die vloer
lê. Vinnig hardloop hy na buite en is dankbaar toe hy die
paramedikus sien. Die paramedikus groet vriendelik en dan
draf hy saam met Lukas na binne. Lukas is baie verlig toe
hy sien dat Justin nog net so lê en dat hy nie weer sy kop
teen die muur of vloer gekap het nie. Die paramedikus
praat saggies met Justin terwyl hy in sy massiewe noodhulp
tas grou.
“Dis ’n lelike snyplek hierdie, meneer”, sê die paramedikus
vir Lukas, “ek sal hom moet steke gee en dan wil ek hom net
graag invat na noodgevalle toe, sodat ons behoorlik kan kyk
of hy nie enige ernstige beserings opgedoen het nie”.

42
“Maak soos jy goedink, ek is net bly jy het betyds
opgedaag!” sê Lukas en hy gee ’n sug van verligting. Hy is
regtig verlig, want Justin se kop kan lelik uithaak.
Hy het nooit geweet dat hy só lief is vir Justin nie. Die
afgelope paar dae het jy nogal lief geraak vir die kind en
hy het baie sleg begin voel oor al die kere in die verlede
wat hy vir Justin afgekraak het.
Toe die paramedikus wegjaag met Justin agterin die
reaksievoertuig, gaan Lukas in huis toe en gaan sit op sy
bed en huil. Hy dink terug aan toe hy en sy broer (Justin
se pa) nog kinders was. Lukas was altyd jaloers op sy
broer, want dit het altyd vir hom gevoel asof sy broer net
sukses het in sy lewe en asof hy wat Lukas is net altyd
misluk. Hulle ouers het altyd sy broer geprys vir alles
wat hy behaal – onderskeidings op skool, toe hy die eerste
rugbyspan haal en oor sy keuse van meisies. Oor Lukas se
prestasies het hulle nooit veel gesê nie. Lukas het eendag
sy humeur verloor en sy pa gestamp en geskree “As julle my
nie wil hê nie, sê dan so, dan loop en sommer nou weg en
gaan soek ander blyplek!”. Sy pa het hom die grootste pak
slae van sy lewe gegee – een wat hy nooit sal vergeet nie!
Van daardie dag af, het hy en sy pa nóg minder oor die weg
gekom. Hy het later vir sy pa om verskoning gevra, maar
dit het nie gelyk asof sy pa hom regtig vergewe het nie.
Sy ma was maar net altyd stil en het niks gesê nie.
Toe sy broer trou, was hy wat Lukas is, baie jaloers, want
sy broer het altyd die mooiste meisies gehad. Justin se ma
was regtig mooi – sekerlik die aantreklikste vrou wat Lukas
nog gesien het. Justin is toe gebore en Lukas het vir
homself gesê dat hy daardie gebroedsel haat, want hy gaan
seker net soos sy pa wees. Dit was toe eintlik net mooi
die teenoorgestelde, want Justin aard eintlik glad nie na
sy pa nie. Lukas het dit moeilik gevind om aan homself te
erken dat hy vir Justin verkeerd geoordeel het en daarom
het hy hierdie koue gevoel teenoor Justin gehad – ingestem
het om vir hom te sorg nadat sy ouers dood is, maar nooit
regtig in hom as mens belanggestel nie.
Die afgelope tyd, weet Lukas nie hoekom nie, maar dit is
asof hy net al hoe meer lief geraak het vir Justin en net
al hoe meer respek vir hom begin kry het. Lukas besluit
dat hy van nou af net vir Justin goed wil behandel, want hy
wil nie soos sy oorlede pa wees nie, hy wil wys dat hy
beter is as sy sarkastiese pa wat net altyd gekyk het na
prestasie op skool en sport.
Lukas vee sy trane af en hy steek ’n sigaret op. Hy kyk op
sy horlosie. Die paramedikus het gesê dat hulle sal bel

43
indien hulle ’n uitslag het van Justin se toestand. Lukas
wens nou hulle wil bel – hy is so bang dat Justin iets
ernstigs oorgekom het. Die paar minute wat die hospitaal
vat om te bel, voel vir hom soos ure.
Uiteindelik lui die telefoon. Lukas antwoord en daar praat
’n baie vriendelike dokter met hom en verduidelik dat
Justin steke gekry het – tien in totaal - en dat hy effense
harsingskudding opgedoen het. Sy verduidelik ook dat hulle
wil hê dat Justin vir die aand in die hospitaal moet oorbly
en dat hy more huis toe kan gaan.
“Kan ek nie dalk nou by hom ’n draai kom maak
nie…asseblief, dokter?” smeek Lukas, maar die dokter
verduidelik dat hulle vir Justin ’n slaappil ingegee het,
sodat hy kan kalmeer en rustig kan slaap.
Lukas sit die foon neer en staar voor hom uit. Die huis is
doodstil.
Hy loop na Justin se kamer toe en maak die deur oop. Hy
skakel die lig aan en staar in die kamer rond. Gelukkig
vir hom, kyk hy nie onder die bed waar die moordwapen en
die bebloede sweetpak-bostuk lê nie. Hy kyk ook nie onder
die kussing na die dagboek waarin Justin se wraakgedagtes
neergeskryf is nie. Hy staan maar net daar en kyk in die
kamer rond. Die kamer is oor die algemeen altyd donker –
geen wonder Justin raak partymaal so depressief en vol
snaakse streke nie…dit is omdat hy nie vriende het nie,
omdat hy en Lukas nie kwaliteit tyd saam spandeer nie,
omdat daar nooit regtig sonlig in sy kamer inkom wat hom
vriendelik groet in die oggende nie.
Lukas kyk na die kas en glimlag. Hy onthou nog hoe Justin
altyd toe hy klein was in die nagte gekla het oor daardie
kas, want hy het altyd gesê dat daar iets boos aan daardie
kas is en dat dit hom vir hom voel asof daar ’n duiweltjie
uit daardie kas gaan uitkom.
Lukas sit weer die lig af, maak die deur saggies toe en
loop kombuis toe. Hy haal die bottel rum uit die kas uit
en loop daarmee na buite. Hy staan vir ’n ruk lank daar en
betrag die erf om die huis. Hy het nog nooit eers daarop
gelet dat die erf in so ’n toestand is nie.
“Wat moet die mense dink?” vra Lukas saggies vir homself.
Die tuin lyk omtrent soos ’n oerwoud. Daar staan in die
agterkant van die huis so ’n paar perskebome wat nie eers
meer perskes dra nie en die gras lyk regtig woes.
Lukas besluit sommer daar en dan dat hy een of ander tyd
die tuin gaan opknap, maar eers wil hy ontslae raak van die
gif…die “gif” is die rum – hy het besluit dat hy glad nie

44
meer die goed wil drink nie, want hy drink hopeloos te
veel. Hy wil sy lewe begin regruk en so ook sy tuin en sy
verhouding met Justin. Lukas trek los en gooi die bottel
rum teen die betonheining vas. Die bottel spat in stukke
en die reuk van rum versprei in die aandlig…

45
HOOFSTUK 7
’n Slaappil is ’n lelike ding. Hy gly in jou esofagus af
en bereik jou maag en jy dink “Ag wat, maar net nog ’n tipe
pil wat nie werk nie”…maar dan tref die lomerigheid jou
skielik soos ’n hamerhou tussen die oë en jy sluimer stadig
maar seker in. Altans, dis hoe Justin dit ervaar het toe
die verpleegster vir hom die slaappil ingegee het.
Hy het net skielik ingesluimer en omtrent die heeltyd
gedroom van ’n trop skape. Daar was in sy droom ’n trop
van twintig skape en hy wat Justin is, was die wolf – die
wrede, honger wolf wat die skape dophou en wag vir een van
hulle om af te dwaal sodat hy hom kan verslind.
Hy het twee skape verslind en hulle albei het name gehad
wat op hulle voorkoppe opgeplak was – Deon en Pieter.
Dit was egter nie ’n nagmerrie nie, eerder ’n baie, baie
vreemde droom…maar dit was nie skrikwekkend nie.
Dit is nege uur die oggend en Lukas kom ingeloop en kyk
glimlaggend na Justin wat regop sit in die hospitaalbed.
“Goeiemore…hoe voel jy?” vra Lukas en hy skud blad met
Justin.
“Reg om huistoe te gaan, dis verseker!” lag Justin terwyl
hy Lukas se hand skud.
“Het hulle darem vir jou ’n ordentlike ontbyt gegee?” spot
Lukas.
“Nee wat, hierdie hospitaalkos maak my glad nie vol nie”,
sê Justin en hy vryf oor sy maag, “Kan ons op pad huis toe
iets kry?”
“Dit klink na ’n goeie plan!” sê Lukas.
Terwyl hulle nog so staan en gesels, kom die dokter die
saal binnegestap. Hy beduie vir Lukas dat hy buite in die
gang met hom wil praat. Lukas beduie vir Justin dat hy nou
weer by hom sal wees en hy stap agter die dokter aan en
hulle gaan staan in die gang.
“Justin is olraait. Hy kan maar huis toe gaan en hy moet
maar die res van die dag rus. Die slaappil sal nog ’n
effek op hom hê en hy moet dit maar uitslaap”, verduidelik
die dokter en dan frons hy “Justin se emosionele toestand
bekommer my…ek het met hom gesels voor ons die steke ingesit
het en dit wil vir my voorkom asof hy aan ’n tipe van
’n angs of depressie ly, maar ek sal dit eerder beskryf as
angs”, Lukas luister aandagtig terwyl die dokter praat.
“Ja, partymaal worry dit my, want dit is defintief nie nét
angs nie. Daar is iets anders, ’n dieper emosionele iets

46
wat aan Justin knaag…amper soos ’n bose mag”, sê Lukas en
die dokter kyk verskrik na hom.
“E…ja…ek dink ook so!” antwoord die dokter en hy lyk
verskrik.
“Is daar iets wat jy wil vertel dokter, weet jy dalk van
iets wat vir Justin emosioneel beïnvloed?” vra Lukas en hy
kyk met ’n frons na die dokter wat ongemaklik staan en
rondtrippel op sy tone.
“Asseblief, ek wil graag die kind help!” sê Lukas.
“Ek weet nie…gaan praat maar met ’n sielkundige of iemand”,
sê die dokter vinnig in een asem en dan draai hy om en loop
vinnig weg.
“Idioot!” sê Lukas saggies en dan loop hy terug na Justin
toe en terwyl hy loop wonder hy waar die vriendelike dokter
is wat hom daardie aand gebel het.
Lukas wil nie hê dat Justin na ’n sielkundige toe moet gaan
nie, want hy glo nie in sielkundiges nie. Hy glo dat hulle
geldwolwe is wat alles wat jy sê op papier neerpen en net
die horlosie dophou en nie regtig ’n oplossing kan gee vir
jou probleme nie.
’n Paar minute later is Lukas en Justin in Lukas se motor
en hulle ry KFC toe. Miskien kan hulle een of ander
“breakfast special” daar opraap.
Hulle kry iets en dan gaan hulle na ’n parkie daar naby en
sit en eet hulle ontbyt onder die bome.
Die parkie se gras is redelik lank en die plek is oor die
algemeen maar bemors met papiere en blikke, maar hulle
probeer maar om verby dit te kyk en smul aan hulle ontbyt.
“Justin, ons móét praat”, sê Lukas en hy vee sy mond met ’n
servet af.
“Waaroor?”, vra Justin en hy kyk nuuskurig na Lukas.
Justin voel effens moeg. Die slaappil het nog ’n effek op
hom.
“Ek het in die laaste tyd besef dat ek jou in die verlede
vreeslik verneder het en dat ek maar ’n slegte voog was vir
jou…ek wil net sê dat ek jammer is en dat ek wil hê ons
moet van voor af begin. Ek het verlof ingesit vir vandag
en more. Jy kan vandag uitrus en dan kan jy vir more
verlof insit en ons kan dan iets gaan doen…mini-golf gaan
speel of iets”, sê Lukas en hy kyk na Justin en hy betrag
die steke teen Justin se voorkop. Dit is darem netjies
gedoen.
“Dit sal nie vir my nodig wees om verlof in te sit vir more
nie”, sê Justin en hy staar voor hom uit.
“Hoe bedoel jy?”

47
“Ek gaan nie terug werk toe nie. Ek gaan bedank, want daar
gaan ’n verandering plaasvind in my lewe”, sê Justin en hy
steek ’n sigaret op.
Lukas is heeltemal verbaas en hy verstaan glad nie wat
Justin bedoel nie.
“Ek verstaan nie…”
“Moenie nou daaroor worry nie. Ons kan more onsself
geniet. Volgende Saterdag werk jy in elk geval nie…ons kan
dan ook iets gaan doen, in die tuin werk of iets”, sê
Justin en hy teug aan sy sigaret.
Lukas is bly en hartseer…en deurmekaar – hy is bly oor die
feit dat Justin ook dinge wil regmaak tussen hulle twee, hy
is hartseer dat Justin sy werk bedank en hy is ook
terselfdertyd deurmekaar, want hy verstaan nie wat Justin
bedoel met “dinge wat gaan verander in sy lewe nie”.
Het hy miskien ’n ander werk ingedagte?
“Maar jy moet mos dertig dae kennis gee, of hoe?” vra
Lukas.
“Ja, maar ek gaan maar net my baas bel en vir hom sê hy
moet maar iemand anders kry, want ek gaan waai”.
Lukas kyk vir Justin fronsend aan. Dit is in sulke tye wat
hy vir Justin glad nie verstaan nie. Maar nou ja, die kind
is al oud genoeg om vir homself te besluit.
By die huis gekom, gaan Justin dadelik kamer toe en klim in
die bed. Lukas gaan sit voor die TV en worstel deur die
kanale op soek na iets nuttigs om na te kyk.
Justin lê en dink aan sy verandering. Hy haal sy dagboek
onder sy kussing uit en hy smyt dit eenkant op die vloer
neer.
Dit is regtig tyd vir ’n verandering…
Die volgende oggend is Justin vroeg op. Lukas slaap nog en
Justin is bly daaroor. Hy vat sy dagboek en sy sweetpakbostuk
wat hy altyd aan gehad het wanneer hy toegeslaan het
op sy slagoffers. Die berig oor Pieter was toe ook in die
koerant en die polisie sê dat hulle vermoed dat dit
dieselfde persoon is wat die moord op Deon gepleeg het.
Justin gaan staan in die agterplaas en kyk eers in die tuin
rond. Dit is ’n koelerige oggend en daar waai ’n koue
briesie. Justin soek ’n plek uit waar daar geen gras of
enige iets anders wat maklik brand in die omgewing is nie.
Die plek wat hy uitkies, is ’n stukkie kaal grond in die
hoek van die tuin. Hy gaan staan en betrag sy dagboek. Sy
oë dwaal vinnig oor ’n paar van sy inskrywings, asook oor
die foto’s van sy slagoffers.

48
Skielik trek hy los en skeur die boek uitmekaar. Emosie
gaan gepaard daarmee en dit is asof Justin ’n deel van
homself saam met die blaai afskeur.
Hy maak die geskeurde boek se dele netjies bymekaar op ’n
hopie en steek dit aan die brand.
Hy kyk na die vlamme wat die papier tot as verbrand en dit
is asof ’n stuk van sy wraak en bitterheid saam met die
vlamme verbrand en asof hy verlos raak van iets.
Die verbranding van sy “boek van boosheid” is een van die
hoogtepunte in sy lewe en skielik besef hy watter bose
invloed die boek op sy lewe gehad het – die wraak, die
bitterheid…dit was soos boosheid wat in die boek saamgevat
was en wie se kloue uit die boek gekom het en hom vasgehou
het in ’n greep…en daardie stem in sy kop…daardie stem
verdof en verdof soos wat die blaaie van die boek verbrand.
Sy sweetpak-bostuk word sommer in een van die groot
asblikke aan die buitekant van die huis gegooi. Justin wil
nie meer daardie bostuk hê nie, want die bloed van sy
slagoffers het daarop gespat soos wat hy hulle deurboor het
met die mes.
Aan sy mes doen hy niks, want hy glo dat dit nie die mes se
skuld is dat die moorde gepleeg is nie, nee – dit is die
persoon wat die mes gebruik se skuld.
“Duiwel gaan ’n engel word…”, sê Justin hardop vir homself
en hy draai om en loop.
Die koue oggendbries ontaard in ’n sterker wind en die as
van die verbrande “boek van boosheid” waai rond en versprei
deur die lug.
Later die oggend is Lukas uiteindelik uit die vere en hulle
eet ontbyt en gesels vrolik. Dit is vir Lukas die beste
dag van sy lewe, want hy en Justin het albei energie en
hulle voel sommer perdfris en gesond.
’n Paar minute later, dreun die grassnyer en daar word
gespit en geskoffel oral in die tuin. Die twee manne werk
soos professionele tuindienste en hulle geniet dit. Hulle
gesels skertsend en maak baie grappies.
Justin gooi ’n groot kluit na twee duiwe wat op die muur
sit. Die kluit bars in stukkies en die duiwe vlieg verward
in verskeie rigtings.
Hulle sbostuk vir ’n paar minute om middagete te eet en
daarna sit hulle weer hulle tuinwerk voort.
Later die middag is hulle behoorlik moeg en beskou hulle
hulle handewerk.
“Netjies”, sê Lukas.

49
“Netjies”, sê Justin.
“Ons moet nou net ordentlike, mooi blomme in die akkertjies
plant”, sê Lukas en hy staar ingedagte in die tuin rond.
“Volgende Saterdag gaan ons kwekery toe en dan kyk ons wat
ons kan doen”, sê Justin.
“Goeie plan”, sê Lukas en hulle gaan in die huis in om te
stort en ’n ordentlike aandete voor te berei.
“As jy klaar gestort het, hou tog net vir my ook bietjie
warm water, asseblief!” spot Justin.
“Ha, jy mag nie stort nie, want jou steke mag nie nat word
nie. Jy sal moet bad”, lag Lukas en hy gee vir Justin ’n
ligte stampie.
Dit was ’n lekker dag, maar die aand toe hulle gaan slaap,
het Justin egter nie baie lekker drome nie, inteendeel – hy
kry ’n vreeslike nagmerrie en hy droom dat sy hande vol
bloed is. Hy kry nie die bloed afgewas nie, dit bly net
daar en hoe hy ook al skrop, dit wil nie af nie.
Jy het bloed op jou hande, Justin…jy moet bieg oor die
moorde wat jy gepleeg het, anders sal jy nie genade ontvang
nie! – hierdie stem praat met Justin in sy droom.
Hy skrik wakker en is papnat gesweet. Hy sit sy lig aan en
vryf oor sy gesig. Sy asem jaag. Dit voel asof hy nou net
die 1200 meter gehardloop het. Hy kyk na sy hande,
gelukkig is daar nie regtig bloed nie, maar sy hande bewe
verskriklik.
Hy verstaan alles wat in die droom aangaan en hy besef dat
hy wel een of ander tyd sal moet vorentoe kom en moet erken
dat dit hy was wat die moorde gepleeg het. Dit is die
finale deel van sy verandering wat hy wil doen, want hy wil
’n nuwe blaadjie omslaan. Hy het genoeg gehad van wraak,
haat en bitterheid.

50
HOOFSTUK 8
’n Baas wat kwaad is, is soos ’n lokomotief wat stoom in
jou gesig afblaas. Dit is die eerste keer wat Justin en sy
baas baklei en dit is die dag wat Justin hom bel om te sê
hy bedank.
Na ’n lang redenasie word die foon in Justin se oor
neergesit. Justin weet sy baas is meer teleurgesteld as
kwaad, want Justin was die enigste een wie se werk altyd
perfek was. Sy baas het altyd oor die ander se werk gekla
en nou en dan het hy iemand na sy kantoor toe geroep, maar
nooit vir Justin nie. Almal by sy werk het vir Justin in
vrede gelos en dit was nooit soos op skool toe almal hom
net altyd veroordeel het en verneder het nie.
Justin hou nie daarvan om te bedank nie, maar met hierdie
nuwe blaadjie wat hy gaan omslaan, gaan dit nie help hy
werk verder nie. Hy weet dat wanneer hy gaan erken dat dit
hy was wat die moorde gepleeg het, gaan hy verhoor word en
tronk toe gestuur word. Hy is natuurlik baie spyt dat hy
die moorde gepleeg het, maar wat kan hy doen – die koeël is
immers deur die kerk.
Later die dag sit Justin in sy kamer. Dit is ’n rustige en
stil middag en hy staar by sy venster uit. Hy kyk weer na
die perskeboom buite in die tuin. Daar sit altyd een of
twee mossies daar. Hy dink aan laas keer toe hy na die
mossies gestaar het – toe het hy nog allerhande morbiede
wraak gedagtes gehad. Min het hy geweet dat wanneer hy
weer na hulle kyk, hy ’n nuwe blaadjie omgeslaan het.
Die mossies sit rustig. Dit is so asof hulle saam met
Justin sit en dink.
’n Blink gedagte kom skielik by Justin op – Deon en Pieter
se ouers…
’n Paar minute later is Justin op sy fiets en hy ry na Deon
se huis toe. Terwyl hy op sy fiets ry, dink hy daaraan dat
Lukas nog vir hom gesê het dat hy meer met sy motor moet
ry. Justin weet natuurlik dat Lukas skuldig voel omdat hy
nooit vir Justin met sy motor vertrou het nie. Lukas is in
elk geval die grootste deel van die dag by die werk met die
motor en Justin het diep in sy hart ’n sagte plekkie vir sy
trapfiets.

51
’n Paar minute later staan hy voor Deon se huis en hy kyk
na die voordeur. Daar kom ’n knop in sy keel en vir ’n
oomblik twyfel hy.
“Doen ek nou die regte ding?” wonder hy.
Hy sluk hard, loop na die hek toe en druk die klokkie. ’n
Paar sekondes later kom Deon se ma by die voordeur uit.
“Kan ek help?” roep sy vir Justin.
“E…ekskuus mevrou…jammer om te pla. My naam is Justin, ek
was saam met Deon op skool en ek wil net sê dat ek jammer
is om te hoor van sy dood”, Justin rammel die woorde af en
maak reg om te ry. Dit voel vir hom hy was nou regtig dom
om hiernatoe te kom.
“Nee wag…kom in, kom drink iets”, sê Deon se ma toe Justin
net wil wegry.
Justin twyfel vir ’n oomblik.
“Dis reg, ek sal”, sê hy en klim van sy fiets af.
Deon se ma maak die hek oop. Min weet die arme vrou dat sy
nou met haar kind se moordenaar praat. Justin stap saam
met haar die huis binne. Die huis is nogal mooi en Deon se
ma nooi hom om te sit. Hy gaan sit op een van die
sitkamerbanke en sy kyk hom ingedagte aan. Justin voel
ongemaklik as sy so na hom kyk. Sy is ’n liewe vrou, maar
dit voel vir hom asof haar kyk soos ’n lem deur hom sny.
“Wat wil jy hê…koffie, tee, lemoensap?”
“Lemoensap, asseblief”, antwoord hy vinnig.
Sy verdwyn na die kombuis en ’n rukkie later kom sy die
sitkamer binnegestap met twee glase lemoensap.
“Dankie, mevrou”, sê Justin en hy vat die glas.
Die lemoensap is lekker, maar Justin voel hy kry weer
daardie knop in sy keel.
Deon se ma val weg en begin te praat oor Deon se dood.
“Vertel vir my…was jy en Deon in dieselfde klas?” vra sy.
Justin skuif ongemaklik rond en dan vertel hy vir haar dat
hulle in dieselfde klas was, maar hy vertel nie vir haar
oor al die kere wat hy en Deon vasgesit het nie.
“Ons het nooit regtig gepraat nie”, lieg hy.
Deon se ma se oë skiet skielik vol trane en sy vertel van
daardie oggend toe die polisie gekom het en vir haar en
haar man vertel het van Deon se bebloede lyk wat in die
veld gekry is.
Justin sit doodstil en sê niks. Wat kan hy sê? Dit is hý
wat vir hierdie mense se pyn en verdriet verantwoordelik
is.
Hy is net bly dat Deon se ma nie sy stem herken van daardie
dag toe hy gebel het oor die “navorsing” nie.

52
Justin drink sy sap vinnig klaar en maak dan verskoning en
sê dat hy weer moet gaan.
“Wou jy nie nog bietjie sap gehad het nie?” vra Deon se ma
en Justin vind dit moeilik om ‘nee’ te sê, want hy kan sien
dat Deon se ma geselskap soek. Haar man is by die werk en
sy het vir hom vertel dat sy ’n paar dae verlof gevat het,
want sy voel effens siek.
Justin voel baie jammer vir haar en hy moet keer om nie
hardop te begin huil toe hy saam met haar na buite toe stap
nie.
“Totsiens mevrou…en sterkte”, sê Justin saggies.
“Totsien en baie dankie dat jy kom inloer het, ek waardeer
dit!” sê sy.
Justin wou nog na Pieter se ouers ook gaan, maar hy het nie
nou die krag daarvoor nie. Hy verwyt homself die heel pad
huistoe. Hy moet net keer om nie te huil nie.
“Sien jy nou hoeveel verwoesting jy gesaai het…jou idioot!”
sê hy vir homself in sy gedagtes.
Justin sbostuk by die huis en hy val op sy bed neer en
begin hardop te huil. Hy huil en huil en huil en dit voel
asof hy nooit gaan ophou nie.
“Wat het my besiel om daardie moorde te pleeg?” vra hy
saggies vir homself.
Hy besef dat dit hom eintlik niks gehelp het om moord te
pleeg nie. Hy voel regtig soos ’n vark. Dit voel vir hom
asof sy wraak en haat nou maar net omgesit is in verwyte en
hartseer. Dit hét hom dus niks gehelp nie…sweet blow all.
Skielik gaan sy kamerdeur oop en Lukas kom die kamer binne.
Justin skrik en hy vee vinnig sy trane af en sit regop op
sy bed.
“En nou, hoekom huil jy?” vra Lukas en hy lyk bekommerd.
Hy gaan sit by Justin op die bed.
“Jy wil nie weet nie”, sê Justin en hy snik hard.
“Vertel vir my, Justin”, sê Lukas en hy sit sy arm om
Justin.
Justin wil sê dat dit niks is nie, maar hy begin weer
rukkend te huil en hy kry nie ’n woord uit nie.
“Wat is so erg dat jy nie met my daaroor wil praat nie?”
vra Lukas, “Asseblief, Justin…praat!”
“Ek het baie erg aangejaag…as ek jou gaan vertel, dan gaan
jy my sekerlik uit die huis uit skop”, sê Justin en hy vee
sy neus aan sy hempsmou af.
Lukas begin baie bekommerd te lyk. Hy kan nie verstaan wat
vir Justin so ontstel het nie.
Vir ’n lang ruk is dit stil en niemand sê iets nie.

53
Justin haal diep asem en hy bewe.
“Lukas, jy weet mos daardie twee moorde wat onlangs gepleeg
is…dit was in die koerant”.
“Ja…”, sê Lukas en hy kyk met ’n frons na Justin.
“Dit was ek wat daardie moorde gepleeg het”, sê Justin. Hy
voel trots op homself dat hy dit so reguit en eerlik vir
Lukas kon sê.
Lukas sê niks nie. Hy staar voor hom uit. Hy staan stadig
op, kyk vinnig na Justin en loop by die deur uit.
Justin bly op sy bed sit en staar voor hom uit. Alles voel
vir hom soos ’n groot nagmerrie.
Hy staan op en loop by die deur uit en gaan staan stil in
die gang. Hy hoor nie die TV nie.
“Lukas”, roep hy saggies.
Geen antwoord.
“Lukas”, roep hy harder.
Hy loop na die kombuis toe. Die buitelig brand. Hy stap
by die agterdeur uit en kry vir Lukas waar hy buite op die
gras sit en rook. Justin loop soontoe en gaan sit by Lukas
op die gras. Niemand sê iets nie.
“Wat het gebeur, Justin”, Justin skrik toe Lukas skielik
praat.
Justin vertel vir hom die hele storie. Hy vertel van alles
wat op skool gebeur het en hoe hy baie jare lank hierdie
wraakaanvalle beplan het en toe op die ou end toegeslaan
het.
“Ek weet ek het drooggemaak, Lukas, maar ek is bereid om te
erken dat dit ek was. Ek weet ek gaan toegesluit word,
maar ek wil ’n nuwe blaadjie omslaan en ek is moeg daarvoor
om opgevreet te word deur emosies van wraak en haat”,
Justin se oë skiet vol trane toe hy dit sê.
Lukas luister aandagtig en skiet sy sigaret stompie weg.
“Ek weet nie wat om vir jou te sê nie. Ek het nie verwag
dat jy so iets sal aanvang nie. Ek is egter bly dat jy
erken het dat dit jy was…dit wys darem jy is ’n man en nie
’n muis nie”, sê Lukas.
“Ek sal verstaan as jy my uit die huis uit skop. Jy soek
seker nie ’n moordenaar onder jou dak nie”, sê Justin.
“Jy kan bly, totdat jy jouself oorgegee het en as jy dalk
met die hofsaak op borgtog vrygelaat word, sal ek jou borg
betaal en dan kan jy ook hier kom bly”, sê Lukas en hy vee
die trane uit sy oë.
“Dankie, Lukas”, sê Justin en hy begin saggies te huil.
“Ek het ook iets waaroor ek moet bieg, Justin”.
“Wat is dit?”

54
“Dit is my skuld dat Deon en sy trawante jou so ’n harde
tyd gegee het”.
Justin vee die trane behoorlik uit sy oë en kyk verbasend
na Lukas.
“Ek is nou glad nie by nie…hoe bedoel jy?”
“Ek was destyds so jaloers op jou en ek het jou so verpes,
dat ek vir Deon en sy trawante betaal het om jou ’n harde
tyd te gee. Dit is alles my skuld”, Lukas kyk vir Justin
reguit in sy oë terwyl hy dit sê.
Justin kan nie glo wat hy hoor nie. Hy het geweet dat
Lukas hom gehaat het, maar hy het nie gedink dat Lukas só
laag sou daal nie – om skoolkinders te betaal om vir hom
wat Justin is, ’n harde tyd te gee, net om genot daaruit te
put.
Justin weet nie wat om te sê nie. Hy grou verward in sy
broeksakke rond vir sy sigarette. Hy steek ’n sigaret op
en blaas die rook hard uit.
“Ek sal verstaan as jy geskok is. Ek erken dat ek
kinderagtig was, maar ek sê nou vir jou dat ek jammer is.
Ek weet dat hierdie hele gemors eintlik my skuld is. As ek
nie vir Deon-hulle opgesteek het om jou lewe hel te maak
nie, dan sou jy nie met hierdie emosionele probleme gesit
het nie en sou jy ook nie daardie twee moorde gepleeg het
nie”, sê Lukas met ’n huilerige stem.
“Ek is nie kwaad vir jou nie…ten minste daal jy nie so laag
soos ek wat mense vermoor nie”, sê Justin en hy teug diep
aan sy sigaret.
“Ek het ook ’n moord gepleeg – nie fisies nie, maar
geestelik, want ek het veroorsaak dat jy emosioneel geknak
is”, sê Lukas en hy begin hardop te huil.
Die volgende oggend is Justin vroeg op en hy eet saam met
Lukas ontbyt.
“Ek dink jy moet dalk met die dominee gaan praat. Moenie
dadelik jouself oorgee nie”, sê Lukas.
“Ek sal so maak…dinge gaan reg kom, jy sal sien”, sê Justin
en hy glimlag vir Lukas.
Later die middag ry Justin na die pastorie toe. Dit is
gelukkig nie te ver nie. Hy is bly dat die dominee
ingestem het om hom te sien. Hy is egter bevrees dat die
dominee hom oor die vingers gaan tik omdat hy en Lukas so
lanklaas in die kerk was.
By die pastorie gekom, staan die dominee op die voorstoep
en wag. Hy glimlag vriendelik vir Justin.

55
“Hallo, Justin. Bring sommer jou fiets, dan sit jy hom
hier in die voorportaal”, sê die dominee.
“Dankie, dominee”, sê Justin.
Hulle gaan sit in die dominee se studeerkamer. Justin kyk
rond – oral op die boekrak is daar boeke en Justin kan
sommer sien dat die dominee ’n baie belese persoon is.
“Waarmee help ek jou, Justin?”, vra die dominee vriendelik.
“Dominee, ek gaan dadelik tot die punt kom”, sê Justin en
hy begin te vertel van die probleme wat hy op skool gehad
het met Deon en sy trawante.
Die dominee wys vir hom om te sbostuk.
“Neels en Gerrie het met my kom praat”, sê die dominee “ek
het vir hulle ’n bietjie berading gegee na Deon en Pieter
se dood en toe het hulle vir my gesê dat hulle vreeslik
skuldig voel oor al die dinge wat hulle op skool aan jou
gedoen het”.
Justin is verbaas. Hy het nie gedink dat Neels en Gerrie
ooit so iets sal doen nie. Hy vertel egter nie vir die
dominee van Lukas wat vir Deon en sy trawante betaal het om
hom ’n slegte tyd te gee nie.
“Dominee, dit was ek wat die moorde gepleeg het”, sê Justin
en hy kyk die dominee reguit in die oë.
Die dominee se gesigsuitdrukking verander van ’n glimlag na
’n groot frons en Justin kan duidelik sien dat hy geskok
is.
Die dominee staan op en kry sy Bybel wat op die boekerak
staan. Hy blaai rond en kyk dan na Justin.
“Spreuke 20:22 sê: Moenie sê: “ek wil my wreek oor die
kwaad wat my aangedoen is” nie; vertrou op die Here en Hy
sal jou help”.
Justin sluk hard aan die knop in sy keel.
“Dominee, ek gaan myself oorgee aan die polisie”.
“Dis reg so, Justin…jy doen die regte ding”.
Die dominee doen ’n lang gebed en daarna stap hy saam met
Justin na buite.
“Sterkte, Justin. Vertrou net altyd op God”.
“Dankie, dominee”.
Justin ry in die straat af. Hy gaan huis toe en dan gaan
hy homself more oorgee aan die polisie.
Hy moet op een plek ’n besige straat oorsteek om by die
huis te kom. Terwyl hy wag vir ’n kans om die pad oor te
steek, hoor hy ’n vreeslike slag. Hy kyk in die dubbellaan
en sien dat daar in die oorkantste laan ’n motor gerol het
en nou op sy dak lê.

56
“Nou is jou kans om vir ’n slag iets goed te doen, Justin”,
sê hy hardop vir homself.
Hy los sy fiets net daar en hardloop vinnig na die
ongelukstoneel toe. Hy is verbaas dat nie een van die
ander motors wat in die spitsverkeer ry, sbostuk om te help
nie.
“Wat gaan aan…kan julle nie sien hier is ’n verdomde
ongeluk nie!” skree Justin hard vir die verbygaande motors.
Hy buk op sy knieë en kyk na die twee passasiers wat
binnekant die motor is. Hulle gesigte is vol skrape en
hulle kreun van die pyn.
“Het julle erg seergekry?” vra Justin.
“Help, asseblief, help ons!” is al wat hulle sê.
Justin pluk sy selfoon uit sy broek se sak uit en gelukkig
kan hy die 112 noodnommer onthou. Hy skakel en verduidelik
wat gebeur het. Die operateur sê dat hy dadelik iemand
stuur.
Ongeveer vyf minute later, sbostuk daar ’n ambulans en ’n
blitspatrollie motor. Justin wil help, maar een van die
ambulansmanne beveel hom om terug te staan.
Later word die brandweer ook ingeroep om die twee
passasiers uit die wrak uit te sny. Toe hulle uit is, sien
Justin wie dit is…dit is Neels en Gerrie. Hy kon nie
vroeër sien dat dit hulle is nie, want dit was moeilik om
hulle gesigte uit te maak toe hulle daar vasgekeer was in
die motor wat onderstebo gelê het.
Hulle albei se gesigte is vol skraapmerke en Gerrie kla dat
hy nie sy een arm kan beweeg nie.
“It’s broken!”, sê een van die ambulansmanne.
Neels kla dat sy nek styf is en hy het ’n lelike snyplek
opgedoen aan een van sy hande.
Die een polisieman kyk na een van die bande.
“Dit lyk my een van die bande het gebars en daarom het die
motor omgeslaan”, sê die polisieman en hy skryf iets neer.
Neels kyk na Justin terwyl die een ambulansman sy hand
verbind.
“Dankie vir jou hulp…Justin”, sê Neels en hy steek sy ander
hand uit na Justin.
Justin skud blad met Neels.
“Dis als reg, ek is bly ek kon help”, sê Justin en hy
glimlag.
Die een polisieman neem ’n verklaring af by Justin. Justin
is sommer lus en sê vir die polisieman dat hy hom moet
arressteer vir die moorde, maar hy besluit daarteen.

57
Die Polisieman vra baie vrae en Justin moet baie dinge
herhaal.
Toe Justin later by die plek kom waar hy sy fiets gelos
het, is sy fiets weg. Een of ander verbyganger het
natuurlik die fiets gesteel. Justin was so gretig om te
help, dat hy sy fiets net daar gelos het. Hy besef egter
dat ’n gesteelde fiets nou die minste van sy bekommernisse
is.
Later die middag toe Justin by die huis kom, is Lukas reeds
daar. Justin vertel vir Lukas van alles wat gebeur het en
ook hoe hy vir Neels en Gerrie gehelp het.
Hy is bly hy kon darem ’n goeie daad verrig. More gaan hy
homself oorgee en dit lê vir hom soos ’n berg voor, want hy
besef dat dit wat daarna gaan gebeur, sy hele lewe gaan
verander.

58
HOOFSTUK 9
Die volgende oggend is Justin vroeg op. Lukas het hom kom
wakker maak.
“Ek sal saam met jou polisiestasie toe gaan”, het Lukas
gesê toe hy vir Justin wakker maak met ’n koppie koffie.
“Nee, jy moet by die werk wees”, het Justin beskeie
geantwoord.
“Ek het reeds vir die mense by my werk laat weet dat ek
vanoggend laat gaan inkom”, het Lukas gesê.
Justin voel baie skuldig, want hy kan nie verstaan dat
Lukas so baie moeite doen nie. Hy bied tot aan om die borg
te betaal, dit is nou te sê as die hof ooit so iets sal
gee.
Justin drink stadig aan sy koffie. Hy sit die beker op sy
bedkassie neer en skuif sy gordyne oop. Dit is ’n baie
snaakse dag – dit is toegetrek en die lug is grys. Dit is
so half ’n depressiewe atmosfeer wat geskep word deur die
weer. Justin kyk na die perskeboom, die twee mossies sit
weer daar, maar vanoggend sing hulle nie vrolik nie en
hulle sit ook nie weer en “dink” saam met hom nie…nee,
vanoggend lyk hulle heeltemal bedruk. So asof hulle weet
dat daar vir Justin ’n swaar tyd voorlê.
’n Traan loop oor Justin se wange en hy vee dit af. Hy
gaan sit op sy bed en drink sy koffie verder. Hy kyk na sy
kas. Hy glimlag, want hy kan nie glo dat hy op ’n tyd
gedink het dat daardie kas “boos” is en dat daar een of
ander duiweltjie daar binne bly wat hom in die nagte afloer
nie. Hy kyk na sy kamer se mure. Sy mure is kaal en op
sommige plekke dop die verf af. Daar is geen plakkate teen
sy mure van sangers of sportmanne of enige iets nie.
Hy en Lukas sou nog die huis oorgeverf het, binne en buite.
Arme Lukas was so opgewonde daaroor. Hy kyk na sy plafon –
dit is plek-plek vol kolle as gevolg van reënwater wat deur
die sink drup wanneer dit reën. Justin sien nou eers hoe
baie aandag hulle huis eintlik kort.
“Jammer ek het dit nie vroeër agtergekom nie”, sê hy
saggies vir homself.
Hy kyk na sy mat – die mat lyk olraait, maar is eintlik
baie oud en hier en daar is daar brandmerke van sigaretstompies.
Terwyl Justin sy kamer se toestand so betrag, wonder hy hoe
dit in die tronk gaan wees. Hoe gaan die selle lyk. In
die flieks wys hulle altyd dat daar twee ouens saam is in

59
’n sel en die bewaarders is altyd sulke “macho” ouens met
knuppels, maar dit is in die Amerikaanse tronke. Sover as
wat Justin weet, is Suid-Afrika se tronke baie, baie erger.
Hy raak effens benoud toe hy daaraan dink, maar hy besef
dat dit sy eie skuld is – hy het vir homself hierdie gat
gegrawe en daarin getrap.
Justin sit weer die beker op die bedkassie neer en loop na
sy kas toe. Hy maak sy kas oop. Binne in die kas, onder
’n klomp ou boeke, ontdek hy ’n Bybel. Hy het nie eers
geweet dat daar ’n Bybel in sy kas rondlê nie.
Hy blaas die stof van die Bybel af en kyk na die swart boek
waarop daar staan “Die Bybel – Nuwe Vertaling”.
Hy maak die Bybel oop en tot sy verbasing val dit oop by
Psalm 91. Hy het al so baie van daardie Psalm gehoor.
Hy tel die Bybel op, gaan sit op sy bed en lees Psalm 91.
Hy lees die Psalm een keer deur en dit is vir hom so mooi,
dat hy die Psalm ’n tweede keer lees…en ’n derde keer en ’n
vierde keer en dan sommer ’n vyfde keer ook.
Justin besef skielik: hy het ’n behoefte aan geloof. Hy
het nooit regtig met God gepraat nie, maar nou het hy ’n
behoefte. Hy weet dat hy tronk toe sal gaan, maar tog is
daar ’n rustigheid binne in hom.
Hy sit die Bybel neer en bid. Hy bid baie lank. Dit is
vir hom eienaardig dat hy nie hierdie groot behoefte gekry
het toe hy gister by die dominee was nie. Die besoek by
die dominee het hom wel gehelp, maar nou dat hy alleen in
sy kamer sit en met die Here praat, voel dit vir hom asof
daar ’n groot rustigheid oor hom gekom het.
Net toe Justin klaar gebid het, is daar ’n saggiese klop
aan sy deur.
“Justin”, dit is Lukas se stem.
“Ja?”
“Hier is iemand wat jou wil sien”.
Justin wonder wie dit is. Hy staan op en maak die deur oop
en daar staan Neels en Gerrie. Gerrie lyk skoon koddig met
die een arm wat in gips is. Eintlik lyk hulle albei koddig
met hulle gesigte wat so vol skraapmerke is. Neels se hand
wat die massiewe snyplek gehad het, is verbind met ’n
spierwit verband.
“Hi, ouens”.
“Hallo, Justin”, groet hulle albei gelyk.
“Ons het net weer kom dankie sê dat jy ons gister gehelp
het”, sê Neels en hy steek sy een hand na Justin toe uit om
met hom blad te skud.

60
“Ja, ek het nooit eers gister vir jou dankie gesê nie,
Justin…baie dankie!” sê Gerrie en hy glimlag vriendelik en
skud ook blad met Justin.
“Ag, dit was sommer niks nie. Ek is bly ek kon help”, sê
Justin en hy voel skuldig.
“Ja, en dan wil ons ook jammer sê oor alles wat ons destyds
teen jou gedoen het op skool. Ons erken dat ons regtig
kinderagtig was en ons hoop jy kan ons vergewe”, sê Neels.
“Ag, dit is verby. Ek vergewe julle, moenie meer daaroor
worry nie”, sê Justin.
’n Paar minute later groet Neels en Gerrie en Justin gaan
sit by Lukas in die TV-kamer.
“Hoe voel jy?” vra Lukas.
“Ek weet nie…bang, maar tog kalm”, antwoord Justin en hy
staar voor hom uit.
“Alles sal olraait wees, jy sal sien. Jy het kop verloor
en dit kan met enige iemand gebeur. Onthou jy nog – jy het
een aand vir my gesê dat niemand volmaak is nie…almal maak
foute”, troos Lukas en hy glimlag vir Justin.
“Dink jy Neels en Gerrie weet?” vra Justin.
“Ja, hulle weet. Ek het hulle gesê”, antwoord Lukas.
Justin word bleek. Hy het dít glad nie verwag nie.
“Toemaar, hulle het dit rustig gevat. Ek dink hulle
verstaan tog op ’n manier”, sê Lukas en hy steek ’n sigaret
op.
“Sigaret?” vra Lukas en hy hou sy pakkie Gunston uit na
Justin toe.
“Wel, aangesien dit miskien die laaste keer in ’n baie,
baie lang ruk sal wees wat ek saam met jou sal rook, sal ek
tog saam met jou ’n Gunston rook, al laat die verdomde goed
my so hoes”, sê Justin en hulle albei lag.
Vir ’n lang ruk sit hulle en rook in stilte.
Vyf minute later staan Justin op. Hy gaan na sy kamer toe
en kry sy mes. Hy gaan sommer sy mes aan die polisie
oorhandig, want dit is mos die moordwapen.
Hy kom terug na die TV-kamer toe en kyk na Lukas wat kop
onderstebo in die leunstoel sit.
“Dit is tyd”, sê Justin.
Dit is nege uur die oggend en Lukas en Justin ry met Lukas
se motor na die polisiestasie toe. Dit is doodstil in die
motor. Elkeen sit met sy eie gedagtes.
By die Polisiestasie gekom, parkeer Lukas sy motor onder ’n
koelteboom en dan kyk hy en Justin na mekaar.

61
“As jy my nodig het, sal ek daar wees. Alles sal regkom,
jy sal sien”, sê Lukas en hy gee vir Justin ’n stewige
handdruk en klop hom op die skouer.
“Dankie, Lukas”, sê Justin met trane in sy oë en dan klim
hy uit die motor uit.
Justin haal eers diep asem en dan stap hy na die
polisiestasie se ingang toe. Met elke tree klop sy hart al
hoe vinniger. Hy voel sommer hoe verander sy lewe. Van
vryheid na ’n lewe agter tralies. Hy dink daaraan dat hy
nooit eintlik vry was nie, want hy was al die jare ’n
gevangene van wraak en haat. Hy is nou egter verlos van
daardie geestelike gevangenis en nou gaan hy na ’n
heeltemal ander gevangenis.
Hy sê saggies ’n deel van Psalm 91 op. Hy kom die
polisiestasie binne en kyk na die borde teen die muur wat
aantoon waar wat is.
AANKLAGKANTOOR lees een van die aanwysings. Justin neem
aan dat dit maar die plek is waarnatoe hy moet gaan.
Die aanklagkantoor is nie te besig nie en Justin staan
eenkant en kyk rond.
“Volgende!” roep een van die polisiemanne agter die
toonbank.
Justin haal diep asem en dan stap hy na die polisieman toe.
“Wil u ’n klag indien?” vra die polisieman.
“Nee…ek wil myself oorgee”, antwoord Justin kalm.
“Hoe nou?” vra die polisieman en hy kyk verbaas na Justin.
“Daardie twee moorde wat onlangs gepleeg is op Deon Lombard
en Pieter Strauss…ék is die skuldige en ek kom gee myself
oor”, antwoord Justin en hy voel hoe sy hande bewe.
’n Paar minute later sit Justin op die koue vloer van ’n
sel. Hy maak sy oë toe en in sy gedagtes sien hy die
perskeboom in die tuin en die twee mossies wat op die een
tak sit.
Die mossies treur nie, hulle sing ook nie van blydskap nie.
Hulle sit doodstil op die tak, net soos wat Justin ook
doodstil op die sel se koue vloer sit.
---
03 MEI 2007 © KOPIEREG VOORBEHOU (T. FOURIE)