Militaire Spectator. - Boekje Pienter

stilstand , door het aanbieden van meerdere trefzekerheid,
door eenige dooden en gekwetsten gekocht. Aanvalsvermo-
gen bezat de kolonne niet meer, uithoofde van het groot
getal dergenen die reeds buiten gevecht gesteld waren, zoo-
dat men alle aanwezende krachten moest inspannen, om de
muitelingen al voortgaande van het lijf te houden, terwijl
men tevens bedacht moest zijn, hen zoo weinig tijd moge-
lijk te laten tot het herladen hunner lontgeweren. Onder
dat alles moest men het als eene merkwaardige en zegenende
beschikking der Voorzienigheid beschouwen , dat er tot dus-
verre geen der officieren buiten gevecht geraakt was. Alleen
de overste was door een slingersteen ligt aan het heupbeen
gewond, iets dat wel pijnlijk was, doch hem niet belette overal
tegenwoordig te zijn en voor de zijnen te zorgen. Het ze-
delijk overwigt en het steeds aanmoedigend voorbeeld der
officieren hield den moed onder de nog strijdenden wakker,
en evenzoo bleef het vertrouwen op redding levendig. Op-
wekkend waren ook de menigvuldige voorbeelden van zelf-
verloochening en .onderling hulpbetoon, welke in die oogen-
blikken slechts als natuurlijke opwellingen van kameraad-
schappelijk medegevoel voorkwamen, doch die ieder eerst
naar waarde schatte , toen het zoo verschrikkelijk zedelijk en
ligchamelijk lijden een einde had genomen. Onder deze,
nemen wij uit de verschillende aanteekeningen die voor ons
liggen , het volgende over :
« De brave adjudant des oversten Vermeulen Krieger , de
l sle luitenant Perk van Lith, die gedurende al dien tijd zijnen
chef in de uitvoering van dious moeijelijkc taak op de
lofwaardigste wijze ondersteund had, bezweek eindelijk onder
de onmenschelijke inspanning, en zonk krachteloos neder, door
eene soort van flaauwhartigheid overvallen, welke in die
oogenblikken met eene doodelijke verwonding gelijkstond.
Ontzettend was deze mare voor allen , maar vooral voor den
overste, dje vooruitzag dat hij zijnen adjudant, wien hij zoo
hoogschatte, aan den bloeddorstigen vijand zoude moeten
prijsgeven. , Immers hem te doen dragen, was evenmin
mogelijk als het doeu dragen van den minsten soldaat. Het
te zijn of niet te zijn moest oogenblikkelijk vervuld wor-
den , door de eene of andere onverwachte redding. Bedenk-
tijd was er niet; voorthompelen of den dood van zijne ka-
meraden te ontvangen, moest in hetzelfde oogcnblik beslist
worden, toen zijn Javaansche knecht Torn toesprong, zij-
nen meester onder de armen vatte, en hem met bovenmen-
schclijke inspanning, half dragende, half ondersteunende ,
voorthiclp, totdat men aan cenen schuilhock gekomen was,
waar de overste het geheele detachement eenige minuten kon
doen rusten. De liefde en zelfopoffering van den getrouwen
Javaan, was de redding van dien officier, die nu nog in
onze gelederen als l sto luitenant dienende (1), voorzeker met
het dankbaarste gevoel aan die gedenkwaardige episode zijns
levens kan denken.
De weinige oogenblikken rust welke aan Perk gegund waren ,
deden hem zijne krachten herwinnen, en wel zoodanig, dat
hij zonder ondersteuning zich koude helpen, en zijne moei-
jelijke betrekking als onmiddellijke hulp zijns chefs, konde
hervatten. Doch ook nu opende zich voor hem de gelegen-
heid , om zijne brave beginselen en de inspraak van zijn
dankbaar hart op eene wijze te tooncn, die ieder zijner togt-
genooten tot tranen stortens toe, roerde. Bij het later vechtende
doortrekken namelijk van eene versterkte kampong,
waar de weg met voetangels bezaaid was, geraakte dezelfde
Javaan, die Perk vroeger getorscht had, gevaarlijk aan het
bloote been gekwetst, en wel zoodanig dat hij door het verlies
van bloed en de hevigste pijnen, buiten staat was zijnen meester
te volgen. Hetzelfde had hier nu met den knecht plaats,
wat een uur vroeger de redding van den meester besliste.
Met dezelfde liefde, hier uit dankbaarheid ontsproten, torschte
nu de herstelde meester den verzwakten knecht, en onttrok
hem alzoo aan eencn zekeren dood. Treffend was dit voor-
beeld van broederlijk hulpbetoon , te midden van een treurtoonecl
, dat wel te gevoelen, maar niet te beschrijven is,
terwijl het tevens een heerlijk onderwerp voor den historie-
schilder zou uitmaken , wanneer zijne verbeelding hem zou
kunnen voeren te midden der waarheid , die wij hier slechts
door flaauwe tinten konden aanduiden, daar toch beschrijvende
kleurmengeling onvoldoende zou zijn , om het beeld dor wezen-
lijkheid helderder voor te stellen. Keeren wij na deze korte
uitwijding, tot de gebeurtenissen die het detachement verder
bejegenden , terug.
Het vijfde uur van den namiddag was daar, en reeds vijf der
in opstand zijnde , de eene meer, de andere minder versterkte
kampongs waren doorgetrokken , toen men de laatste kam-
pong der VII Loera's voor zich zag, die zich door eene hooguitstckende
moskee (tempel) van de andere onderscheidde.
Tot groote verwondering van een ieder , bespeurde men daér
geene verzameling van bewoners, noch het woest geschreeuw,
waarmede men bij de doorgctrokkcne kampongs reeds van
uit de verte begroet was. Een glimp van hoop , die in den
boezem zijner togtgenooten eene weldoende uitwerking te weeg
bragt, dat men de grootste gevaren ontworsteld had, bestond
(1) Bij het reserve-bataillon van het 4dc regiment.