Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

Mijn vader zei niets en keek ons aan. Hij leek wel wat op oom
Bouke, al waren ze geen familie. Maar dan wat kleiner en
molliger.
Oom richtte het pistool op de knie van mijn vader. `Ik tel tot
drie', zei hij. Mijn vader keek hem aan en aarzelde.
`Ik wil er wel om vechten', zei hij tenslotte, `als je dat durft
tenminste.' Hij draaide zich om en liep naar buiten. Oom keek
verbaasd, twijfelde of hij schieten zou, maar stak de revolver
toch in zijn zak en volgde vader naar buiten.
`Blijf binnen Hans', riep vader van buiten. Ik keek uit het raam
en zag oom in bokshouding staan. Hij deed weinig moeite,
ontweek de klappen die mijn vader hem probeerde te geven en
keek geamuseerd. Vader werd achteruit gedreven en kreeg
tenslotte een klap waardoor hij vele stappen achteruit wankelde
en op de grond viel. Toen hij overeind kwam had hij zijn
geweer in de handen.
`Geen beweging, Bouke', hoorde ik hem roepen. Mijn oom
stormde voorwaarts, terwijl hij zijn hand stak in de zak waar
de revolver zat. Er klonken twee schoten, hard en kort, en
oom viel neer.
Vader richtte het geweer op zijn hoofd en kwam langzaam
dichterbij. Met zijn voet duwde hij ooms lichaam omver. Er
was weinig te zien, behalve bloed op zijn borst.
Ik kwam de hut uit en ging naast hem staan. `Is oom Bouke
dood, pa?' vroeg ik, terwijl ik aan zijn jas trok. Vader knikte.
`Ga jij naar café Het Hooft, Hans', zei hij, `en vraag daar of ze
de politie laten komen. Zeg maar dat er een ongeluk gebeurd
is.' Ik knikte en rende hard weg. Een meter of vijftig verder
keek ik nog even om. Mijn vader haalde iets uit de binnenzak
van oom Bouke's jasje, het leek een bundeltje papier.
Toen hij weer overeind kwam, zag hij mij staan kijken.
`Schiet op!' hoorde ik hem roepen.
Ik rende verder.
********************** EINDE *********************