Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

liepen snel de trap op. Oom ging er gehoorzaam achteraan en
ik volgde hem.
Een verdieping hoger verdween het tweetal in een kamer waar
`Bimont' op stond, en oom liep mee naar binnen.
Ik ging voor de deur staan tandakken. Na 5 minuten kwam oom
Bouke weer terug. Hij zag er een beetje versuft uit en ging
meteen de trappen af en naar buiten. Ik volgde hem en pakte
zijn hand, toen we buiten stonden.
Zwijgend liepen we terug naar huis. Ik keek hem af en toe
vragend aan en toen we vlakbij huis waren ving hij mijn blik op.
`Ze wisten het al, jongen', zei hij. Zonder verder praten kwamen
we thuis. Oom pakte zijn racefiets en vertrok onmiddellijk.
Een week later speelde ik piano voor hem. `Je vader schreef
altijd dat je muzikaal talent had', riep hij verontwaardigd,
`maar je kunt geen maat houden.' Hij duwde me weg van het
krukje, ging er zelf op zitten en sloeg met grote klauwen op
de toetsen, heel snel en heel hard, zodat mijn moeder verschrikt
kwam aanlopen.
`Dát is Bach', riep hij terwijl hij het pianokrukje weer
ontruimde, 'Nou jij. Ach nee, laat maar.'
Ook bij het eten was hij nog zeer korzelig en hij ging vroeg
naar bed. Toen ik 's avonds boven kwam (mijn slaapkamertje
lag tegenover het zijne) hoorde ik hem mompelen. Het was
diep in de nacht toen hij me wakker maakte.
`Hans', zei hij terwijl hij me heen en weer schudde. Hij had het
licht aangedaan en stond geheel gekleed voor me. `Oom Bouke?'
vroeg ik.
`Hans, luister goed, weet jij een open plek hier in de buurt, in
een bos, met een hut erop?'
`Ja, oom', zei ik. Mijn vader jaagde wel eens in het Hunnerbos
en dan aten we daar onze boterhammen. Ik begon het oom uit
te leggen, nog geheel slaperig, maar hij zei: `Kleed je aan, dan
gaan we er naar toe. En geen kik, want je vader en moeder
mogen het niet horen.' Hij legde zijn vinger op zijn lippen en
deed Sjjj, terwijl hij tegelijk probeerde om geruststellend te
glimlachen. Ik voelde me opeens erg bang en kleedde me bevend
aan. Ik liet nog een schoen vallen en probeerde te struikelen op
de trap, maar niemand werd wakker. Buiten stond zijn fiets.
Hij zette me op de stang en we gingen op weg. Het was pas
september maar toch al bitter koud. `Waarom oom ?' vroeg ik
onderweg maar hij bleef licht hijgend doorfietsen.
Diep, diep donker was het in het bos, maar we vonden de hut
en oom stak een olielamp aan die hij aan zijn broekriem had
meegebracht. De hut had één raam en een bank met een tafel.
Oom zette zich naast het raam, trok de tafel naar zich toe en
legde er een zwaar pistool op.
`Zo', zei hij, `en nu maar afwachten.'