Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

schouders.' Ik deed het en kon wankelend zien dat er een eind
aan kwam. Tien minuten later waren we zover, 'n oase van
kale rots met 'n paar diep buigende bomen rondom een klein
stenen hutje. We keken naar binnen en het was een graf,
keurig netjes, een stenen vloer en een opschrift op de achterwand.
A. F. Schonherre, 1882-1934, admi... Gunung Sa ... was nog
te lezen.
`Dit is het graf', riep Wim opgewonden. Zijn stem sloeg even
over, hij was in die fase, maar hij maakte nooit de indruk er
last van te hebben. `Nu rechts aanhouden', zei hij zelfverzekerd,
`als we goed luisteren moet het geluid te horen zijn.'
We luisterden en inderdaad, met een beetje goede wil kon je
aan het eind van de horizon rechts een zacht geruis van water
horen.
We volgden het pad dat bij het graf begon en passeerden een
paadje met een stroom van koelies en vrouwen die manden
droegen met gele stukken rots erin. Zwavel, je kon het ruiken.
Ze negeerden ons en wij liepen snel verder en na een kwartier
kwamen we inderdaad bij een waterval. Van zeker 15 meter
hoogte stortte het water zich met een hels lawaai naar beneden,
in een grote vergaarbak, van waaruit een vrolijk stroompje
naar beneden hobbelde.
De kom was zeker een meter of vijftig rond. Waar de stroom
naar beneden kwam was het één en al schuim, maar daaromheen
was het water blank, rustig en koud.
Er viel niemand te bekennen. We liepen om de kom heen en
achter de waterval langs.
`Waar zijn ze nou?' riep ik. Wim haalde zijn schouders op. We
gingen zitten, rookten een sigaret en staarden in het water.
`Ze zouden hier toch komen ?' vroeg ik tenslotte. Je moest hier
echt schreeuwen om verstaan te worden. Wim keek me blanco
aan, maar had hij zelf niet de vorige avond, voordat we in
slaap vielen, het plan precies uiteengezet?
`Vet geloerd, man', riep ik, toch wel enigszins triomfantelijk,
`ze komt niet.'
Maar na een half uur zag ik ze omhoog klimmen, Els en haar
zusje. Ze liepen door het stroompje omhoog, schoenen in de
hand, en bereikten ons snel.
`Hai', wuifden ze uit de verte, gingen aan de overkant zitten
en deden of ze niets met ons te maken hadden. Te horen viel
er niets, door het storende geluid van de waterval, maar je kon
toch wel zien dat ze druk met elkaar in gesprek waren en veel
moesten proesten en lachen.
Wim keek het even aan en stond toen op. Ik volgde, we liepen
om en gingen naast hen staan, maar ze hadden geen aandacht
voor ons. Els had blond haar, wit gebleekt door de zon,
heldere blauwe ogen en een gave gebruinde huid. Ze paste