Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

`Een handgranaat', zei Ronnie en keek er van bovenaf op. Ik
ook. We hadden allebei een kleine rugzak op onze rug, met
onze schriften erin. Op de rugzakken hadden we onze naam
geschreven met inktpotlood, wat nog behoorlijk gevaarlijk was
want op mijn vaders kantoor werkte iemand en die had met
zo'n inktpotlood in zijn neus gezeten en was kort daarna aan
vergiftiging overleden.
De gangbare route was dat we eerst langs Ronnie's huis gingen.
Daar dronk ik dan een groot glas koude stroop soesoe. Zijn
moeder was dik en droeg af en toe nog sarong en kebaja. Zij
vond het uitstekend dat Ronnie met mij omging, want dat was
goed voor zijn Nederlands. Ook ik was tevreden want Ronnie
was de sterkste vechter van onze klas en ik mocht niet
mopperen dat hij met me om wilde gaan.
We staarden een tijd op het wapen en liepen toen eendrachtig
verder. Ronnie's huis sloegen we over, we gingen direct naar
mijn huis, want mijn vader was militair. Er was niemand thuis,
behalve Oerip die er niets van begreep. `Naar tante Mary', zei
ik. Dat was aan de overkant. Zij was een dikke jonge vrouw.
Tien jaar later, in Nederland en om precies te zijn in Haarlem,
overleed zij aan de geboorte van haar tweede kind. Dat hou je
niet meer voor mogelijk, maar het gebeurt. Zij ontving ons
vrolijk. `Stroop, Hansje?' vroeg zij. `Tante, we hebben een
handgranaat gevonden', riep ik en we legden het haar wel drie
keer uit. Zij was de nicht van de politiecommissaris en mocht
graag lachen, al was zij getrouwd met de lelijkste Hollander die
ik ooit gezien heb. Ze belde op en al een half uur later kwam
een laconieke donkere agent langs. Met zijn drieën gingen we
weer terug. Hoofdschuddend liep de agent er naar toe en pakte
het op. 'Nog goed', zei hij tegen ons. Hij stopte het in zijn
broekzak. We dansten onderweg om hem heen, steeds met een
half oog op de dikke bobbel. Maar hij ontplofte niet. Bij
Ronnie's huis namen we afscheid.
`Dag', zei de zwarte agent. Al met al was het eigenlijk geen
avontuur geworden.