Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

oven.
In grote waslokalen kon je je wassen, onder elke kraan stond
een bloot kind dat door zijn moeder gewassen werd. Het hele
schip rook naar etensluchtjes, warm en zoetig, en de etenszalen
waren enorm. Je kreeg pap met jam, vlees met jam, brood met
jam. Alle kinderen aten tegelijk en als iedereen weg was, zat ik
nog achter mijn bord met lange tanden te kauwen. Er kwamen
matrozen langs om de tafels schoon te maken. Ze hadden
heldere gezichten, lachten tegen me en praatten in een onbekende
taal.
Dit duurde mij veel te lang, maar tenslotte kwamen we toch in
Makassar aan. Het was net avond geworden en al vrij donker.
We stonden op de kade in de menigte, naast onze koffertjes,
toen mijn vader ons vond. Hij tilde me op en drukte mijn
moeder tegen zich aan en zo stonden we een tijdje. Ik kende
hem wel van een foto, waar hij samen met iemand anders op
stond, twee mannen met een enveloppe-achtige pet op het
hoofd. Hij was stevig en had een breed, rood gezicht en hij
rook prettig naar tabak.
We stapten in een dogkar, een wagen met paard, en reden weg.
Al na een half uur kwamen we aan waar we zouden wonen,
Bessiweg no 10. Er woonden drie gezinnen, en wij hadden
twee kamers. Je kwam binnen en het was een groot huis, met
warm licht uit de lampen. Mijn vader had voor eten gezorgd,
boterhammen met kaas uit blik. Het was stil buiten en gezellig
binnen en al ver over bedtijd. Ze praatten af en toe met elkaar.
Ik hoorde de naam Robby vallen, terwijl ik met aandacht mijn
boterhammen at. Hij was blond met blauwe ogen en een jaar
ouder dan ik toen hij dood ging. Hij lag in het ziekenzaaltje
van het kamp, heel vrolijk, en vertelde me dat hij een keer
moest lachen en niezen tegelijk, gisteren. `En wat heb je
gedaan?' vroeg ik gespannen. `Allebei', zei hij. Toen hij dood
was, mocht mijn moeder de poort uit om hem te begraven.
Iedereen was vriendelijk voor mij, die dag, en ik kreeg de soep
van hondevlees die anders voor hem bestemd was geweest.
Nu ik zijn naam weer hoorde, in Makassar onder het lamplicht,
dacht ik voor het eerst sinds lange tijd aan hem. Ineens begon
mijn vader zacht te huilen. Ze stonden tegen elkaar aan, mijn
vader en mijn moeder. Na enig aarzelen klom ik van mijn
stoel af en ging erbij staan. De hand van mijn moeder kwam
naar beneden en trok me tegen haar aan.