Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

`Dat lijkt me een beter idee', zei Henrix. Hij riep de wacht
binnen en legde hem uit wat er gebeuren moest. De wacht en
Akar vertrokken en we bleven met zijn drieën achter. Een half
uur zwijgen is een hele tijd. Margreet Oeson keek me steeds
vragend aan, maar ik vermeed haar blik. Henrix keek solide en
vreedzaam voor zich uit.
Tenslotte was alles geregeld. Met Henrix liepen we naar buiten.
`U stapt nu in', zei ik tegen haar, `en u rijdt langzaam in de
richting van Boerdos. Na een kilometer komt u bij de wagen
van uw man. Ik kom direct achter u aan. Rijdt u vooral
langzaam.'
Ze keek me aan. `Ik weet niet wat ik ervan zeggen moet', zei
ze, `maar ik wil u in elk geval bedanken voor uw hulp.' Ze
stapte in, Akar zat al achter het stuur en ze reden weg.
Henrix en ik bleven over, met op enige afstand een aantal van
zijn mensen, vermoedelijk bewapend. `De wapens krijgt u
morgen, zoals afgesproken', zei ik, `u heeft er tenslotte voor
betaald.'
Ik stapte in terwijl ik het pistool op hem gericht hield en
moeizaam de wagen startte. Het zou allicht een paar kogels
kunnen schelen als hij aan de wapenbestelling dacht. Ik spoot
weg en er werd inderdaad niet geschoten. Na een paar honderd
meter passeerde ik op volle snelheid Margreet Oeson. Ik stak
mijn hand op en reed door. Even verderop stond de grote
stationcar waarin ik gekomen was. Er was geen mens te zien,
ze hadden zich kennelijk verborgen.
Ik hoopte dat ze zo verstandig zouden zijn om een andere weg
naar hun dorp te nemen dan de weg langs Henrix en reed zo
hard mogelijk door, rechtstreeks naar het vliegveld. Toen ik
aankwam werd het net licht en een uur later opende het
restaurant. Ik belde de contactman en vertelde hem dat de
levering aan Henrix niet doorging, maar dat die wapens naar
Oeson moesten.
Ik boekte voor het eerste het beste vliegtuig dat vertrok, en
kwam via een grote omweg na vijftig uur op Schiphol aan. Een
half uur na de landing stond ik in de aankomsthal, zonder
bagage, verdoofd en halfdronken, toen de vrolijke stern van
Ben in mijn oor klonk.
'En?' riep hij al van ver, maar aan mijn gezicht kon hij al zien
dat het mis was.
`Dus je hebt Henrix' geld teruggestort en Oeson voor de helft
van het geld alle wapens geleverd?' zei hij een uur later.
'Ja. '
`Dat levert ons al met al een winst op van een gulden of 100',
rekende hij uit, `na aftrek van reiskosten. Knap staaltje werk.'
`Ik heb toch verteld wat er aan de hand was?' riep ik boos. We
zaten in een koffiebar in de stad. Om ons heen was het