Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

arriveerden was het nog pikdonker. We liepen een eind, totdat
we de verlichting van hoofdgebouw en bijgebouwen zagen.
Toen zwenkten we af, de bananenvelden in. Vier man gingen
vooruit om de wacht onschadelijk te maken. Ze hadden tangen
bij zich om een gat in de heg te maken. Het duurde een
kwartier voordat het signaal klonk, de hoge gorgelende roep
van een vogel met een nachtmerrie. We liepen zo zacht mogelijk
in de richting van het gat. Er lagen 4 figuren stil op de grond
en onze mannen stonden erbij. Er bleven er twee achter, de
rest ging mee. Aan het hoofdgebouw waar Henrix woonde zat
een lang bijgebouw vast, een rij kamers met een open gang
ervoor. In één van die kamers moesten Margreet en de
chauffeur zitten volgens de informatie van Oeson. Een eind
verder, in de losse gebouwen, sliepen de arbeiders.
Het bijgebouw was helder verlicht, het was een lang gebouw
met naast elkaar 10 deuren. Voor één van de deuren stonden 2
wachten, elk met een stengun.
`Nu', fluisterde Oeson en gaf me een duwtje. Ik was behoorlijk
bang maar stond toch maar op, zoals we al in de auto hadden
afgesproken. Ik liep rechtstreeks op de schildwachten af en
verzuimde niet wat lawaai te maken. Ze richtten hun stenguns
op mij en ik bleef vijf meter van ze af staan. Een blanke zouden
ze niet zo gauw neerschieten, maar het was toch uitkijken
geblazen. `Mister Henrix here?' vroeg ik en wees op de deur.
Ik herhaalde het nog een keer. `Henrix?' vroeg ik en deed een
paar stappen naar voren. `No', zei er tenslotte een. `Missis
Oeson here?' Ze keken me alleen maar aan, ze begrepen er
niets van, die jongens. Ik stak langzaam een hand in mijn zak,
haalde er een pakje sigaretten en een aansteker uit, stak er één
op en bood hen er ook één aan. Ze kwamen wat dichterbij.
`Mani par ono', zei ik conversationeel, `won tara codex. Haha.
Onomatopee. In diesen Heilgen Hallen, wat? Schreib mit nach
nebst und samt, bei seit von zu zuwieder, entgegen ausser aus,
stets mit dem dativ nieder.' Eén van de twee lachte een beetje,
hij miste een paar tanden en was zeer donker van huid. Ze
stonden nu vrij dicht bij me, wisten niet goed wat ze met me
aan moesten. Een blanke stuur je niet zo gauw weg.
`Bevalt het een beetje, zo midden in de nacht ?' vroeg ik,
`weinig te beleven, wat? Zonnetje gaat van ons scheiden, 't
avondrood kleurt reeds het veld. Wie niet weg is is gezien. Ik
kom.' Tussendoor lachte ik een beetje en probeerde een vrolijke
indruk te maken. Geleidelijk aan drong de boodschap tot hen
door: een enigszins aangeschoten blanke, kennelijk een gast.
Ze lachten nu allebei breed en begonnen tegen elkaar te praten.
Het duurde eindeloos, maar met veel gebabbel en gesjor kreeg
ik ze uit het lamplicht. Twee doffe klappen en toen vielen ze
eindelijk naast me neer. Ik transpireerde als een otter.