Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

`Ja, maar die prijs was te laag', zei ik, `Henrix bood meer. Ik
kan jullie alleen deze partij nog bieden.'
Weer waren we een tijdje stil. Toen glimlachte Oeson zuur.
`Margreet heeft me wel eens verteld van Hollands zakendoen',
zei hij, `het is waar, jullie gaan over lijken. Twee partijen tegen
elkaar uitspelen en ze dan de hoogste prijs laten betalen.'
`Ik zou het graag goedkoper doen', zei ik, `maar mijn baas doet
het niet.'
`Ook niet als het je een oor kost?' vroeg hij.
`Dat helpt niet', ik huiverde en hoorde mijn stem in paniek
omhoog gaan, `ik zit vast aan de afspraken.'
`OK', zei Oeson, `U bent bang genoeg om de waarheid te
spreken. Ik betaal de helft van het bedrag en morgen krijg ik
van u de wapens. Maar eerst gaan we nog iets anders doen. We
gaan een paar uur rijden en dan bevrijdt u Margreet voor mij.'
'Hé?'
`We doen een kleine overval en u doet mee', zei hij.
'Nu?'
`Dit is de beste tijd. Als we er zijn loopt het tegen vier uur.'
`Maar ik heb er niets mee te maken!' riep ik.
`Dat dacht u. Henrix heeft Margreet, maar als ik u heb en er
loopt iets mis, dan kan ik u misschien toch ruilen tegen haar.'
Ik lachte schamper. `Waarom zou Henrix dat doen?'
`Omdat ik hem dan zal vertellen dat u nog geen telegram
heeft kunnen sturen voor de bestelling, omdat ik u direct te
pakken had toen u in Boerdos kwam. En u zult dat beamen,
want als het niet lukt, bent u de eerste die een kogel door zijn
hoofd krijgt.'
Ik knikte. Het begon allemaal wel erg ingewikkeld te worden
en ik zag absoluut niet hoe ik orde in de chaos kon krijgen.
4
Het was ruim 4 uur toen we stopten, een paar honderd meter
voor de plantage van Henrix. We hadden eerst alles geregeld
met een slaperige bankier van Oeson's keuze, en niets zou hem
nu kunnen verhinderen om me na afloop van alle nog te
verrichten werkzaamheden met een kogel in mijn rug ergens in
een bananenveld achter te laten. Tot mijn verbazing kon het
me niet veel meer schelen. Ik viel om van de slaap en gaf het
op om Oeson's karakter te peilen. Gedurende de hele
voorbereiding van de tocht bleef hij kalm en zonder veel
poespas de dingen regelen, zodat we al na een half uur in een
weapon-carrier op weg waren naar Henrix. Ik zat achterin
temidden van 10 zwarte Boerdogezen die tot de tanden
bewapend waren. De ruimte rook erg naar knoflook en ik
bracht een uur slapend door, hotsend en schuddend. Toen we