Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

was nog vrij warm, maar de hitte was nu toch wel te dragen.
Ik had een fles cognac op de kop getikt, een Time en een oude
Playboy die zo te zien al een keer of drie verkocht was. Ik
voelde me uitgeteld en ging gekleed op bed liggen. Ik was zo
moe dat ik minstens een kilo of tien zwaarder woog dan anders
en de gedachte aan de tien mille die ik voor mezelf verdiend
had hielp daaraan weinig. Post-coïtale neerslachtigheid. Zo'n
portie geld gaat pas tellen als je thuis bent en het op je giroafrekening
ziet staan. Nu dacht ik alleen maar aan de manier
waarop het verdiend was. Het doet me absoluut niets om een
gewone Nederlandse huisvrouw een fraaie tuinparasol van
f 25.- voor de speciale aktieprijs van f 85.- te verkopen. Geld
moet rollen en anders zou ze er misschien iets veel onnuttigers
voor kopen. Ik bedoel maar. De wapenhandel is natuurlijk
lucratiever, maar het is toch een soort handel in ellende, laten
we eerlijk zijn. Op een afstand van een paar duizend kilometer
lijkt het allemaal vrij eenvoudig, maar als je de mensen ziet
merk je toch dat het mensen zijn, daar helpt geen lieve
moedertje aan. Normaal gesproken zou ik Henrix nog wel
iets méér dan dit bedrag afgezet hebben. Zo emmerend viel ik
al na één glaasje cognac en 2 pagina's Time in slaap.
3
Ik werd wakker doordat iemand met een hard voorwerp tegen
mijn hoofd tikte. Het licht was aan en mijn hart bonsde hevig.
Ik was ergens van geschrokken. Ik keek om me heen en het
klopte. Bij de deur stond iemand en naast mijn bed zat iemand
op een stoel, met een kleine revolver in zijn hand. De Boerdogezen
die ik tot nu toe gezien had leken sterk op Indonesiërs
(donkerbruine huid, sluik zwart haar), deze man had de wat
lichtere huidskleur van een Chinees en ook aan zijn ogen was te
zien dat hij Chinees bloed moest hebben. Hij was tenger en had
koolzwarte ogen in een zachtzinnig gezicht.
`Mister Kampman?' zei hij.
`Yes', zei ik, terwijl ik voorzichtig overeind kwam.
`Mijn naam is Oeson', vervolgde hij in het Engels. Nu waren
de poppen aan het dansen.
`O', zei ik. Ik keek op mijn horloge, het was 1 uur, ik had pas
een paar uur geslapen. Ik voelde me zacht in het hoofd en
moest vechten tegen de behoefte om te zeggen `Ach laat maar'
en me weer om te draaien. Ik had hier helemaal geen zin in.
`U bent met mijn vrouw meegereden naar Henrix', zei hij, `en
daar is ze gevangen genomen. Ik wil precies weten wat er
gebeurd is.' Met de zijkant van de revolver sloeg hij me vinnig
tegen de slaap.
`Au, godverdomme!' riep ik onthutst en wreef. Er zat wat