Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

het was niet eens een kwestie van fraude, maar gewoon
regelmatig een greep in de kas doen zonder iets te boeken. Bij
elke willekeurige controle zou hij tegen de lamp gevlogen zijn
en hij had nog bof gehad dat de accountant wat later dan
gebruikelijk was met zijn controle.
`Ik heb al geïnformeerd', zei Peter, `zo'n vierduizend gulden
krijgen we wel voor die auto.'
Elfduizend gulden schade dus, toch nog een fors bedrag, je
kunt er een aardige reis om de wereld voor maken. We dachten
lang en diep na.
`Meneer Bakker heeft nog zelfmoord willen plegen', zei Peter,
`hij reed aan de linkerkant van de weg.' Bakker knikte en we
keken met tegenzin naar hem. Vieze enge ouwe man, op
sterven na dood en dan nog een paar medeweggebruikers in
gevaar brengen ook.
Het liep tegen zes uur, alle lichten waren aan en het kantoor
was leeggelopen. `Ik wil even overleggen', zei ik. We lieten
Bakker zitten en gingen naar een zijkamer.
`Moet je horen', zei ik, `ik zit net te bedenken, hé. Als we een
goede boekhouding hadden gehad, dan zou Bakker het niet
alleen afgekund hebben. Dan hadden we er nog iemand bij
moeten nemen. Reken eens uit wat je dat gekost zou hebben.'
We keken elkaar opgelucht aan. Nul gulden verlies, mogelijk
zelfs enige winst. Lacherig gingen we terug, maar Bakkers
aanblik trok ons direct weer in de juiste stemming.
`Die auto moeten we wel hebben', zei Harry meteen kordaat,
`waar staat hij?'
`Voor de deur', zei Bakker, `maar heren, ik wil het graag
terugverdienen.'
`Maar meneer Bakker nou toch', zei ik, `u moet toch begrijpen
dat we u niet kunnen handhaven als boekhouder. Elke basis
voor vertrouwen ontbreekt nu toch ? We kunnen u toch niet
meer vertrouwen ?' Met waterige ogen keek hij ons hulpeloos
aan. `Meneer Bakker', zei ik, `we nemen gewoon ons verlies.
Dit is een goede les voor ons geweest. Een dure les helaas.
Maar we kunnen u echt niet terug nemen als boekhouder.'
`We zullen geen vervolging instellen', zei Harry, `maar ik wil
wel graag het sleuteltje en de papieren van uw auto.'
Met zijn allen gingen we naar beneden om naar de auto te
kijken. Licht hijgend gaf hij ons de papieren en het sleuteltje.
`Nou', zei Harry, `dan moeten we nu maar afscheid nemen.
Meneer Bakker, sterkte.'
We gaven hem allemaal een hand. Hij keerde zich al om voor
het wegsukkelen, toen hem een gedachte inviel.
`Heren', zei hij. Hij stond te zwaaien op zijn benen in de
avondzon. Er kon nog steeds elk moment een ader knappen.
`Ik heb helemaal geen geld meer, zou ik misschien vijfentwintig