Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

dan uw bod, maar het had voor ons het nadeel dat hij maar de
helft contant kon betalen. De rest zou afbetaald worden.'
`Uit de opbrengst van mijn land zeker.'
`Mogelijk', gaf ik toe, `maar u begrijpt, daar zitten voor ons wat
problemen aan vast. Het is de vraag of hij ooit zal kunnen
afbetalen, want als de plantage naar de knoppen gaat is er
natuurlijk geen opbrengst. U weet hoe dat gaat in
ontwikkelingslanden, ze leven van de rente van hun schulden.'
De bediende kwam met een pils en een glas water.
`Nog een bier', zei Henrix en gaf mij zijn flesje. Hij nam het
glas water, aarzelde even en gooide het toen overhands tegen
de muur achter me. Water spatte tegen me aan, scherven
vlogen in het rond. Een kleine uitbarsting van woede, ik kon
het me wel voorstellen maar hopelijk was hij het nu kwijt. De
bediende die terugkwam met het flesje extra bier klakte
bezorgd met de tong, maar verdween op een handgebaar. We
zaten enige tijd stil bij elkaar. `OK', zei Henrix tenslotte, `neem
me maar niet kwalijk, dat moest er even uit. U heeft me goed
in de tang. Wat moet u voor die rotzooi hebben ?'
We onderhandelden een uur en minstens tweemaal dacht ik dat
er opnieuw glazen zouden sneuvelen. Maar tenslotte kwamen
we rond, 200 geweren, 700 handgranaten en een massa
munitie, waar Ben en ik netto f 20.000 aan zouden overhouden.
`Wanneer krijg ik ze?' vroeg Henrix.
`Morgen neemt de transportman contact met me op en dan kan
het vermoedelijk dezelfde dag geregeld worden.'
`Morgen. Dan nog twee dagen om mijn mensen te laten oefenen
Ik hoop dat Oeson me die tijd geeft.'
`Hoe weet u dat uw mannen zullen vechten?'
Henrix lachte. `Ander dorp. Ze haten elkaar als de pest. Nee,
dat is het kleinste probleem. Die mensen van mij zijn trouwens
echte vechters. Dat dorp van Oeson, dat zijn vanouds
angsthazen, het zal hem nog moeite genoeg kosten ze mee te
krijgen.'
Hij zag er een stuk rustiger en zelfverzekerder uit. Nu de
onderhandelingen voorbij waren, voelde ik me ook wat meer
mens.
`Niet om het een of ander', zei ik, `maar waarom geeft u het niet
gewoon op en begint u ergens anders opnieuw. Dat geld dat u
nu uitgeeft aan wapens is toch meer dan genoeg om nieuw land
te kopen? Ik hoorde trouwens van mevrouw Oeson dat ze u een
bod op de grond gedaan hadden.'
`Moet u horen, meneer Kampman, ik ben in Indonesië begonnen
toen het nog kon. In '55 werd ik daar uit geschopt en toen
heb ik het in Nieuw-Guinea opnieuw geprobeerd, stommeling
die ik ben. Nu zit ik hier 5 jaar, het begint net een beetje te
draaien en geen mens die me hier weg krijgt. Ik ga niet nog