Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

was toch met die vrolijk uitziende meneer?' Zo kon je Ben wel
noemen.
`Ik had u natuurlijk moeten onthouden', zei ik olieachtig, `maar
er zijn tegenwoordig veel te veel mooie vrouwen. Mannen met
flaporen daarentegen, worden steeds schaarser nu we van de
hoed af zijn.'
Ze keek me even kritisch aan met haar helderblauwe ogen, ik
heb geen flaporen, hooguit grote oren die iets te laag geplaatst
zijn.
Brah brah, dacht ik. Conversaties met vrouwen, kijken en
manoeuvreren, zoeken en tasten, lachen en lullen, wijntje en
gijntje, de zak of de klos. Als je er niet voor in de wieg gelegd
bent word je er alleen maar erg moe van.
`Wat ik u vragen wilde', zei ik, `is hoe ik in Bokor kan komen.'
`Bokor, dan moet u... Tja, u zou een taxi kunnen nemen, maar
u zou groen aankomen. De taxi's zijn hier niet zo goed.'
`Er gaat geen bus naar toe?'
`Eén keer per dag. Als u op het dak wilt zitten of een paar uur
op een treeplank wilt hangen, dan zou u de bus kunnen
proberen.'
`Nou, dat wordt dan lopen', zei ik. Een kilometer of dertig,
dan zou ik het land ook meteen wat beter leren kennen.
Ze keek me eens kritisch aan. `U denkt toch niet dat u dat zou
kunnen lopen?'
`Waarom niet?' vroeg ik een beetje verontwaardigd, `ik heb
wel eens van Amsterdam naar Haarlem gelopen. Ik heb twee
keer de afstand Amsterdam-Maastricht gefietst.' Mensen
moeten niet beginnen met opmerkingen over mijn uithoudings
vermogen of kracht, want voordat ik het weet lig ik in de voorligsteun
mezelf dertig maal op te drukken, of sta ik op
één been knie-buigingen te maken.
`Kortom, u komt uit Amsterdam', zei ze, `maar ik denk niet dat
u makkelijk naar Bokor zou lopen. Het is gloeiend om deze tijd
van de dag, dat zou beslist gevaarlijk zijn.'
`Ach, als het moet kan alles'. Maar ze had natuurlijk gelijk. Ik
had zelfs vergeten mijn steunzolen in te doen, dus veel verder
dan 5 kilometer zou ik niet komen. Toch was het geen prettige
opmerking, een beetje snibbig en betweterig van toon ook. Ik
had haar nu wel door, dacht ik, zo'n onderwijzeres of
vrijwilligers-corps-figuur die in de tropen was blijven hangen om
beschaving te brengen.
`Waar moet u precies zijn?' vroeg ze. Ze was broodmager,
eigenlijk te mager (en trouwens ook te lang) om rank genoemd
te kunnen worden en ze had een intens gezicht waarmee ze je
voortdurend aankeek. Ik vind dat een beetje onnetjes eigenlijk,
om zo open en bloot iemand aan te kijken, vooral van zo
dichtbij. Als je met elkaar praat hoor je langs elkaar heen te