Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

Heden mosselen, morgen gij
1
`Dat kunnen jullie toch niet maken', zei Frieda, `je baas op die
manier wegwerken. En morgen vieren jullie nog wel je
jubileum.' Ik lag wat ongemakkelijk naast haar in de donkere
tussenkamer. Frieda had geen daglicht in haar kamer en
conversatie was moeilijk want aan de voorkant lag een student
te luisteren en aan de andere kant maakte een echtpaar lawaai
met een baby.
Het bed, ik had het een keer nagemeten, was 80 cm smal.
Frieda met haar dikke kontje nam er ruim de helft van in
beslag en ik kon net nog op mijn zij tegen haar rug aanliggen.
Misschien had ze mij uitgezocht vanwege mijn mager postuur
(als je die jongen van Jansonius door elkaar rammelt hoor je de
botten rinkelen), maar toch wel erg weinig rekening gehouden
met mijn lengte. De butagaskachel ruiste zacht, maar mijn voeten staken onder de deken uit en
waren koud.
`Zaken zijn zaken', zei ik, `dan moet hij maar niet zo stom zijn.'
`Ik vind hem wel aardig', zei ze.
`Ik ook, maar dan toch liever niet als baas.'
Het was het eeuwige thema en ik begreep niet waar ze zich mee
bemoeide, met haar lekkere vette lijfje en haar dikke sportbenen.
Als het gaat om zakelijke dingen wil ik wel graag meteen gelijk
krijgen, zonder sociologisch gelul aan mijn kop.
Uit wraak rook ik even aan haar haar, een probaat middel om er
meteen genoeg van te krijgen, want de enige kraan in het
souterrain was iets te ver voor Frieda.
`Kom, ik moet weg', zei ik. Rillend stapte ik uit bed, hoe langer
je bent hoe kouder je het kunt krijgen. Onderbroek, hemd,
overhemd, broek, sokken, das, schoenen. In het voorbijgaan
keek ik nog even in haar spiegel en kamde mijn haar, blond
maar wel steeds minder.
`Zie ik je morgen ?'
`Kweet niet', zei ze, `eind van de middag heb ik college en
's avonds 2 uur seminarium.'
`Ik kom wel langs, nee heb ik, ja kan ik krijgen.'
Ik kuste haar, ze bleef in bed, zwaaide nog met een hand en
vertrok. Als ik in deze stemming bleef was het een definitief
afscheid, maar dat dacht ik elke dag.
Buiten stond de auto dood te vriezen onder het licht van een
straatlantaarn. Er was geen verkeer, guur kelere-weer was het.
Ik stapte in, bracht de motor met kleine elektrische schokjes
tot leven en schokkend en rillend reden we weg.
Thuis zat Eefje in een veel te grote stoel te wachten. Ze had