Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

varkensoogjes. Little Big Boss Leo schopt even een onderzoekje
in de war. Rood haar had Leo Kool, of bijna rood, en op een
dag kreeg hij een aanval van kortademigheid. Hij lag onderaan
de trap, hij was een paar meter van zijn hokje weggekropen en
riep met hese stem help en uurrgh. Ik kon niet zeggen dat ik
het hem gunde. Dat doe je niet op zo'n moment, dat stel je uit.
Ik was toevallig beneden en ineens stond Hanneke tegen mijn
borst te snikken van `net als met mijn moeder' die inderdaad
kort tevoren was overleden, en ik gaf broederlijke klopjes op
haar rug want zij was verloofd. Leo weg, met wat later een
onoverzichtelijke epilepsie bleek te zijn. Daarna kregen we korte
tijd Willem de Ridder, de latere Hitweek-magnaat en ik moet
zeggen, perfecte stencils en geen gezeur, ondanks zijn wat hoge
articulatie en blauwe brilleglazen.
Boven op de assistentenkamer zat ik met Toon Tellegen (van
de wet van Tellegen: als er twee metingen verricht zijn is niet
noodzakelijkerwijs de laatste de juiste) en Sandra van Erenberg.
Zij was een wel wat te dik meisje, met een iets te blozend
hoofd en een royale stroom blond haar. Onder haar ogen had zij
het blauw gemaakt, naar de mode van dat moment en niet zo'n
klein beetje ook. Al de eerste middag, om een uur of vijf, liep
de kamer ineens vol. Dick Griep met de handjes was er, Harry
Karssen, Liesbeth Dupied, Kees Tamboer, Wim van Eijle en
vele anderen die ik toen nog niet kende en nu vergeten ben.
Voordat ik het wist zat ik in een verjaardagsfeestje. Er was net
een onderzoek naar gin gaande, maar de flessen waren nog niet
de deur uit.
Ik dronk een lauwe cola-tic, ging eens naar de wc, maar keerde
toch steeds weer terug naar de kamer waarin nu wel zo'n man
of vijftien aan elkaar geklit zat te gesprekken, roken, flikflooien.
Net had ik iemand gevonden voor een ernstig gesprek over het
schrijven van verhalen (destijds mijn grote hobby) of het was
ineens afgelopen en voordat ik het wist was iedereen weg en
zat ik alleen met Sandra. Zeer helderblauwe ogen had ze in
haar iets te dikke gezicht en ze was ladderzat. Ze keek me lang
en wazig aan en ik kon weinig anders doen dan terugkijken.
`Moet naar huis', vertelde ze, `mijn ouders komen eten.'
`Ach, voor je verjaardag zeker ?'
Ze zat een beetje voorovergebogen over het bureau, een kleine
onderkin was niet weg te denken.
`Ben misselijk', zei ze.
Ja, godkelere, mensenkinderen. Ik had net drie jaar gewerkt op
een accountantsbureau. Wij dronken niet, wij deden ons werk.
Ik keek haar een beetje wanhopig aan, wat doe je in 's
hemelsnaam met een dronken meisje? In het hele pand was geen
mens meer te bekennen, iedereen was ijlings vertrokken.
Aarzelend pakte ik mijn tasje en ging staan.