Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

gefluister kwamen we tot de conclusie dat er maar één man
aankwam.
`Blijf opletten', fluisterde ik, `ik loop om.'
Ik deed de hinderlijke helm af, haalde mijn vechtpetje uit de
zak van mijn jack en zette hem op. Ik gaf mijn zware Lee
Enfield aan een van de anderen, leende een karabijn en ging op
pad. Losse flodders hadden we niet meegenomen en ik vroeg
me af hoe ik de infiltrant neer zou kunnen schieten. Pief paf
poef roepen was vermoedelijk toch wel het beste.
Met het geweer voor de borst liep ik gebukt weg van het stuk
en maakte een wijde bocht totdat ik achter de kruipende figuur
kwam. Mijn hart bonsde onaangenaam maar ik vergat alles
toen ik tien meter voor me in het donker een liggende gestalte
zag. Stapje voor stapje naderde ik en toen ik bijna aan zijn
voeteneind stond richtte ik het wapen en zei: `Hé, gevangen!'
De figuur krabbelde overeind en ik zag dat het de opper was.
Hij zei niets en kwam naar me toe. `Halt, sta stil', riep ik
achteruitstappend maar hij bleef komen. `Poef', riep ik terwijl
ik de trekker overhaalde, maar het deed hem niets. Toen hij
vlakbij was, sloeg ik met de kolf in de richting van zijn kruis,
vloekte, duwde hem weg zodat hij viel, gooide het geweer op
hem, sprong er zelf op en kreeg bij toeval zijn magere nek in
handen. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik dat ik precies
deed waar ik zin in had. Dat was het smalle kopje bij de nek
pakken en op en neer tegen de grond slaan. Veel effect had het
niet op de zachte bodem en voor ik het wist was hij onder me
vandaan gekrabbeld en wilde weghollen. Ik greep naar zijn
benen en kreeg een klap van een laars tegen mijn hoofd, maar
hij kwam neer. Ik sprong op zijn rug, greep opnieuw zijn hoofd
en drukte zijn neus in het zand, terwijl ik met één vuist op zijn
achterhoofd sloeg. Ik was bezig zijn nek dicht te knijpen toen
de bemanning erbij kwam.
`Gevangen!' riep ik triomfantelijk. `Ik weet niet wie het is',
voegde ik er leep aan toe en stond op. De opper werd overeind
geholpen, hij proestte wat en begon te vloeken.
Ik leefde in een wolk van opgetogenheid. `Lopen', commandeerde ik en toen hij niet snel
gehoorzaamde gaf ik hem een schop.
Hij was klein en mager en een stuk zwakker dan ik. We
marcheerden hem af naar het stuk en bonden hem daar vast.
`Niet trekken', zei ik tegen hem, `want het stuk heeft een
aanrijding gehad en kan omvallen.'
Hij zweeg nog steeds, tot en met het moment waarop hij door
een afvaardiging van de commandopost werd opgehaald. Al een
week later werd ik van de officiersopleiding verwijderd.
Zonder schuld.