Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

steeds op post, een droge Zaandammer onderwijzer die niet
makkelijk in paniek raakte. Nu maakte hij toch een
opgewonden indruk.
`Hele toestanden hier', vertelde hij, luitenant Bos is met een
ploegje wachtmeesters gaan infiltreren en één ervan heeft een
ander per ongeluk in zijn rug geschoten met een losse flodder.'
Ik lachte. `Nee echt, hij is gewond door de splinters. Hij is nu
naar het hospitaal. Ik zou maar uitkijken als ik jou was.'
`Wat doen ze dan?' vroeg ik.
`Ze knippen de telefoon door en dan besluipen ze je,' zei
Willem, `om de paraatheid te testen. De opper is er ook bij en
je weet hoe hij over je denkt. Ik moet nu ophangen.'
Ik hing de telefoon op en ging weemoedig zitten nadenken. Na
enige tijd vertelde ik de wacht driemaal in verschillende
bewoordingen dat hij op infiltranten verdacht moest zijn.
`Meteen schieten', zei ik, `sla ze op hun kop, het zijn allemaal
beroeps. En elk kwartier de telefoon checken. Geef het ook
door aan de anderen.'
De jongen knikte en ik kroop in mijn tentje. Ik overwoog nog
mijn schoenen uit te trekken, maar liet ze tenslotte toch maar
aan. Het regende nog steeds. Koud en nat beleefde ik de dag
nog een paar maal en viel tenslotte toch in slaap.
Om twee uur werd ik wakker gemaakt voor mijn wacht. `Iets
gebeurd?' fluisterde ik tegen mijn voorganger.
`Nee', fluisterde hij terug en vertrok naar zijn tentje.
Ik ging naast de radio zitten die zachtjes kraakte en draaide aan
het telefoontoestel.
`Hallo', zei de centrale.
`Controle', fluisterde ik.
`OK', zei de centrale en hing op.
Er waren geen sterren maar de regen was opgehouden en
tijdens de slaap was ik praktisch opgedroogd. Wel had ik het
nog erg koud en moest af en toe pauzeren met klappertanden,
om goed te kunnen luisteren.
Tegen drieën kwam het eerste gerucht, van de kant van de
hoge zandrichel en even later kon ik tegen de iets lichtere
horizon een figuur dichterbij zien komen.
Ik draaide aan de telefoon en kreeg geen gehoor. Het was
menens en ik werd bang, moederziel alleen wakker midden op
de hei terwijl enge mannen naderbij slopen. Snel liep ik de
tentjes langs, trok aan haren en fluisterde scherp `Alarm,
alarm.'
Een minuut later stonden er drie naast me in de duisternis te
turen, de anderen waren niet wakker te krijgen zonder lawaai
te maken.
Regelmatig kneep ik mijn ogen even dicht om daarna een
fractie van een seconde een scherp beeld te krijgen. Na veel