Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

tent te kruipen.
Ik was doornat en hongerig en werd steeds bozer over het
wegblijven van de telefoontrekkers. Ik draaide eens aan het
apparaat en kreeg verbinding.
`Wanneer komt nou godverdomme dat eten, Willem', vroeg ik
nadat ik de stem aan de andere kant herkend had.
Een nieuwe stem antwoordde. `Rustig aan, Van Veen', zei
luitenant-instructeur Bos, `we weten dat je alleen aan jezelf
denkt, maar de auto moet ook nog 20 andere stukken
bezoeken.'
`Ja luitenant', zei ik timide, `het komt door de regen, het spijt
me. '
`Het regent overal, Van Veen', vervolgde de lammeling, `je
wilt me toch niet wijsmaken dat je denkt dat het alleen boven
jouw stuk regent?'
`Nee, luitenant.'
`En toch ben jij de enige die opbelt over het eten.'
`Ja luitenant, neem me niet kwalijk.'
Hij hing op en ik ook. Melancholiek keek ik de nacht in en op
hetzelfde moment reed een vrachtwagen tegen het stuk aan.
`Weg!' riep ik en sprong opzij. De auto raasde en reed een paar
meter achteruit terwijl de radioman en ik vloekend bij het stuk
stonden.
Er sprong iemand uit de auto en ik liep naar hem toe: `Wat is
dat nou voor gelul, wie rijdt er nou tegen een levensgroot stuk
aan?'
Het was de opper en ik zag mijn kans. `Ik moet dit rapporteren',
zei ik groots.
`Dat heb je uitstekend gezien', antwoordde hij, `Fransen heet de
kanonnier aan het stuur. Je dacht toch niet dat ik reed? Wel?'
Zacht mopperend haalde ik de etensbliken uit mijn pukkel,
hield er twee op en kreeg bij het licht van de kleine zaklantaarn
een grote kwak met groente doorregen puree in één ervan. De
anderen vulden ook hun blik en ik liet nog twee kwakken bewaren
voor de afwezige telefoontrekkers. Daarna reed de wagen
met gedoofde lichten weg.
`Geen licht maken', riep de opper nog achterom.
`Zijkerd', zeiden drie man tegelijk. In het donker smaakte het
voedsel als warme metselspecie. Er was ook zand in mijn blikje
gekomen en na enkele happen gooide ik de inhoud weg.
`Niemand meer op het stuk hoor', zei ik, want het viel niet te
zien of het nog goed overeind stond.
Na een paar minuten kwamen de telefoontrekkers terug met
enthousiaste verhalen over het eten dat zij hadden gehad in de
commandopost. Nassi goreng met kip.
's Avonds om tien uur lag iedereen te slapen, behalve de
wacht en ik. Ik belde nog eens op. Willem van Eck was nog