Heden Mosselen, morgen gij - Hans Vervoort

tentjes op, ook voor de anderen. Het moet er goed uitzien,
anders pakt de opper me.'
Iedereen ging aan de slag. Ik zette mijn tentje op, plaatste de
bren, noteerde alle 6 namen en ging op het stuk zitten om een
wachtschema op te stellen.
Het begon donker te worden. We waren zes uur onderweg
geweest, vanaf 9 uur 's ochtends en daarna moest het zware
luchtdoelgeschut afgehaakt worden en waterpas opgesteld
worden. Ik kon niet zonder wrevel aan het kanon denken, dat
ik na maanden van studie van binnen en van buiten kende. Het
was zo'n ouderwets apparaat met twee wieltjes om de loop te
richten. Eén man draait aan het wieltje voor de verticale lijn en
één voor de horizontale lijn. Door gezamenlijk en in vereniging
aan de wieltjes te draaien konden ze de loop elke denkbare stand
geven. Geoefende duo's konden op die manier vliegtuigen volgen
tot een maximum vliegsnelheid van 150 km per uur en mijn
vijandschap met de opper dateerde vanaf het moment dat ik
hem vroeg hoe hard vliegtuigen vandaag de dag vlogen.
Cynisch intellectueel broekje, zag ik hem denken, wéér zo'n
mannetje dat zich verheven voelt boven de opper met zijn
Mulo-opleiding. En gelijk had hij.
De tentjes stonden overeind en de heren lagen erin. Ik tremde
ze eruit om de verdedigingsposities te oefenen. `Jij de Bren.'
`Maar korp, we hebben de bren nog niet gehad.' `Kan me niet
verdommen, als je er maar achter gaat liggen.'
Intussen kraakte de radio voortdurend berichten en ik
realiseerde me met schrik dat ik vergeten had erop te letten.
`Hé, je moet roepen joh, als er iets aan de hand is', riep ik
tegen de roodharige die op het toestel lette. Hij had een bolle
kop en sproeten, zoals dat wel vaker bij roodharigen het geval
is. 'Action', riep hij terug en dat betekende dat we bij het kanon
plaats moesten nemen, gereed voor het lossen van schoten.
Verkleumd zaten en hingen we bij het dikke nutteloze ding
met zijn lege hulzen en luisterden naar de radio, die de
verschillende graden van actiebereidheid afriep. Soms moesten
we op het stuk gaan zitten omdat er zogenaamd vliegtuigen
aankwamen, dan weer mochten we slapen, dan weer mochten
we ons 15 meter van het stuk verwijderen maar zonder te
slapen. Het ging allemaal vrij snel achter elkaar en ik herkende
de zenuwachtige stem van collega Bobbert die tot commandant
van de oefening was benoemd en kennelijk de luitenantinstructeur
achter zijn stoel had staan. We bleven maar zitten
en staan waar we waren totdat de lawine van bevelen ophield
en er een standby werd aangekondigd dat er nogal definitief
uitzag. Het was intussen vrij donker geworden en zoals bekend
hoeft men 's nachts geen serieuze bomaanvallen te verwachten.
Ik liet de rooie aflossen en gaf iedereen toestemming om in zijn