Tips voor Goed Verenigingsbestuur - Koninklijke Van Gorcum

De geïsoleerde directeur
Hoe bij veranderingen gezond overeind te blijven
10-10-2006
Enkele dagen geleden nam ik deel aan een conferentie van verenigingsprofessionals.
Tijdens de borrel na afloop raakte ik in gesprek met de directeur van een middelgrote
brancheorganisatie. Voor het gemak noem ik hem even Karel. Karel voelt zich al een tijd
vrij ongemakkelijk, hij bevindt zich in een spanningsveld dat nieuw voor hem is. Hij zegt
zich er wel doorheen te zullen slaan maar ik vind het niet overtuigend klinken. Ik
informeer of hij wel goed slaapt en daarop antwoordt hij dat dat wel beter zou kunnen.
Verder heeft hij nog wat klachten zoals af en toe pijn op de borst en last van zijn
onderrug. Stress, zegt hij, hoort er bij als je een verantwoordelijke functie hebt; het gaat
ook wel weer over.
Ik vraag hem wat hem bezig houdt. Hij vertelt dat hij al een jaar of twaalf bij deze club
werkt en dat hij voelt geen greep meer op de organisatie te hebben, integendeel hij voelt
zich er juist door klem gezet en heeft het gevoel geen kant meer op te kunnen, er alleen
voor te staan. Nieuwe en goed opgeleide medewerkers in zijn bureau stellen openlijk
kritische vragen over zijn leidinggevende capaciteiten. Voorts heeft hij sinds een half jaar
een nieuwe voorzitter die zich hardop afvraagt wat het bureau nu eigenlijk voor al dat
geld levert aan de leden van de vereniging. Op mijn vraag aan Karel hoe hij de kennelijk
toch wel grote en hem onbekende stress managet zegt hij dat hij dat eigenlijk niet goed
weet. Hij heeft amper vrienden meer als gevolg van het harde werken; enkele jaren
geleden is hij gescheiden. Dus neemt hij wat vaker een stevige borrel…
Ik vraag hem hoe hij zijn situatie ziet over een jaar of drie, als er nog niets is veranderd;
daarop weet hij geen antwoord. Eigenlijk weet hij het wel, het zal misschien niet zo goed
met hem aflopen als hij niets doet, dat zegt hij na enig gepeins. Ik vertel hem dat ik de
situatie waarin hij zich bevindt heel goed ken, zowel uit eigen ervaring als uit de ervaring
van collega's in binnen- en buitenland. Ik vertel hem ook dat ik van het fenomeen
verenigingen mijn specialisme heb gemaakt.
Omdat hij kennelijk geen klankbord of praatpaal heeft in zijn eigen privé- en
werkomgeving, vraag ik hem of hij wel eens heeft gedacht aan gesprekken met een
personal coach. Ik vertel hem dat dit geen psychotherapeut is en wat hij van een
personal coach kan verwachten. Hij is sceptisch maar zit zo klem dat hij de benefit of the
doubt geeft, temeer omdat ik uit eigen ervaring weet waar ik het over heb. Dat geeft
hem vertrouwen, hij zegt zich daarbij veilig te voelen. Hij wil wel een proefgesprek. Ik
geef hem mijn kaartje en ik zie hoe hij me even later met een wat minder gespannen
gezicht dan toen ik hem ontmoette, de hand drukt. Hij bedankte me hartelijk voor mijn
aandacht, hij had in tijden niet zo open en persoonlijk over zichzelf kunnen spreken.
In alle eerlijkheid, het gaf me een goed gevoel hem via vragen een opkikker te geven en
perspectief te bieden. Het wordt tijd dat Karel de regie neemt over zijn werkleven en
daar ga ik als coach hem bij helpen.
82